"Είσαι για τα... πανηγύρια!"

Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα το 1998 ήμουν ένα αθώο κοριτσάκι και άβγαλτο. Με λίγες εμπειρίες που ήταν κυρίως γύρω από το νησί και τους ανθρώπους του.

Ήμουν συνηθισμένη να κοιμάμαι με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες, να είμαι μέχρι αργά το βράδυ στην πλατεία του χωριού και να μιλάω με γνωστούς και ξένους. Αγαπούσα τους τουρίστες γιατί αυτοί έφερναν τον πλούτο στο νησί μου και συνήθιζα να τους λέω «Χαλόου» κάθε φορά που διάβαιναν το φρεσκοασπρισμένα σοκάκια του χωριού μου.

Αγαπούσα τους μαύρους γιατί ήξερα ότι ήταν καλοί άνθρωποι. Μάλιστα ο θείος μου είχε φέρει μία μαύρη από την Αφρική για να του προσέχει τα 4 παιδιά του και την αγαπούσα πολύ. Την λέγανε Κώστενς και όταν έφευγε για να πάει πίσω στην Αφρική είχα κλάψει πολύ που δεν θα την ξανάβλεπα.

Το καλοκαίρι ήταν η καλύτερη εποχή μου και την περίμενα πως και πως για να πάω στα πανηγύρια. Ειδικά του Αγίου Παντελεήμονος ήταν η τιμητική του χωριού μου. Τρεις μέρες γλεντούσαμε.

Φορούσαμε τα καλά μας, πηγαίναμε για λίγο στην λειτουργία που πιο πολύ ήταν για να κουτσομπολέψουμε παρά για να ακούσουμε τον παπά και μετά τρώγαμε όλοι μαζί το παραδοσιακό φαγητό, άφθονο κρασί, τραγούδι και χορός.

Τα πανηγύρια τώρα που το καλοσκέφτομαι ήταν και είναι, σαν τα παλιά «νυφοπάζαρα» οι κοπέλες κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνουν όσο το δυνατόν ομορφότερες, οι συγγενείς τις χορεύουν στον «κάβο» (σσ. Στην αρχή του χορού) και οι άντρες από μόνοι τους ή και με λίγο σπρώξιμο από την μαμά θα....

Συνέχεια της ιστορίας θα μπορέσετε να διαβάσετε στο βιβλίο μου "Παράλληλες σκέψεις..." που μπορείτε να παραγγείλετε μέσω e-mail ή στο τηλ 6972 928934 κοστίζει 10 ευρώ και μπορώ να σας το στείλω οπουδήποτε με αντικαταβολή.

 

"Άδειασε μας το ποτήρι και δεν κάνουμε χατίρι"

Καθότι Καρπαθιά, γεννημένη στον Πειραιά, αλλά μεγαλωμένη στην Κάρπαθο, από μικρή κάθε καλοκαίρι ήταν μία μεγάλη χαρά για μένα αλλά, ταυτόχρονα, και ένας θρήνος.

Το Όθος, το χωριό μου.

Όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ήταν χαρά. Γιατί είχε έρθει το καλοκαίρι απλά, γιατί πηγαίναμε στην θάλασσα, γιατί ερχόντουσαν οι φίλοι μας από Αθήνα, Αμερική, Καναδά, Αυστραλία και απ όπου αλλού υπάρχει καρπάθιος και ειδικά Οθείτης.

Το καλοκαίρι ήταν η εποχή της ξεγνοιασιάς, της τρέλας, του έρωτα, της θάλασσας και της διασκέδασης. Οι φίλοι πολλοί και αχώριστοι, κάναμε «πηγαδάκια», κάναμε αταξίες, κάναμε βουτιές, είχαμε τα μυστικά μας τους έρωτες μας, τα χτυποκάρδια μας. Είχαμε όμως και το ωράριο μας... «11 η ώρα να είσαι σπίτι».

Ο παπά Γρηγόρης!

Μεγαλώνοντας η ώρα που θα έπρεπε να είμαστε σπίτι ήταν 1 το πρωί και όταν τελειώσαμε και το Λύκειο ήμασταν και επίσημα μεγάλες. Δεν είχαμε ωράριο... Γυρνούσαμε το πρωί. Κάθε Σάββατο βγαίναμε απαραιτήτως και απαραιτήτως έπρεπε να γυρίσουμε την ώρα που ο παπάς του χωριού χτυπούσε την καμπάνα για την Κυριακάτικη εκκλησία.

Και οι μέρες έγιναν μικρές και οι νύχτες μεγάλες, με πολλά ποτά, με πολλά πάρτι, με πολλές γνωριμίες, με πολλές αγάπες καλοκαιρινές και με άφθονη μουσική που σου τρυπούσε τα αυτιά, αλλά σου προκαλούσε το κορμί, κορμί που ήταν φτιαγμένο για χορό.

Ο δεκαπενταύγουστος ήταν το αποκορύφωμα της ευτυχίας μας. Καθότι με λένε και Μαρία γιόρταζα εκείνη την ημέρα. Ήμουν το τιμώμενο πρόσωπο. Γιόρταζε και η κολλητή μου η Μαρία Διάκου, γιόρταζε και η άλλη μου κολλητή και γειτόνισσα Μαίρη Λέου. Κάναμε παρέες και γυρνούσαμε στα σπίτια και των τριών.

Το Οθείτικο κρασί είναι ξακουστό για την γεύση του και εμείς εκείνη την ημέρα το τιμούσαμε κάνοντας την γνωστή «κούπα» ένα παραδοσιακό τραγούδι που με το πως που θα στο τραγουδήσουν πρέπει να πιεις ένα ποτήρι κρασί και να δείξεις ένα άλλο άτομο που θες να πιει στην συνέχεια ώστε να τραγουδήσουν ξανά την «κούπα»

Όπως καταλαβαίνεις ήταν θέμα χρόνου να μεθύσουμε όλοι και να έρθουμε στο κέφι. Αλλά και πάλι η αντιδραστική μου φύση δεν με άφηνε να χαρώ 100% την γιορτή μου και την ημέρα αυτή, που εγώ κανονικά, θα έπρεπε να είμαι η πρωταγωνίστρια και η χαρούμενη της υπόθεσης...

Κάτι λίγο οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, κάτι λίγο η εμφάνιση μου που η τελειομανία μου δεν άφηνε να δω την ομορφιά της και να την αναδείξω, κάτι λίγο το καλοκαίρι που τελείωνε........

...... συνέχεια της ιστορίας μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο μου "Παράλληλες σκέψεις..." που μπορείτε να παραγγείλετε με e-mail ή στο τηλ, 6972 928934 κοστίζει 10 ευρώ και μπορώ να σας το στείλω οπουδήποτε με αντικαταβολή.

 

*Αφιερωμένο στην φίλη μου Μαίρη Λέου-Κοϊμά που από μικρές είμαστε μαζί και αγαπημένες και νοσταλγούμε το ξέγνοιαστο "Οθείτικο Καλοκαίρι" Cheers!

Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο σας παρακαλώ;

Και η πριγκίπισσα φίλησε το βασιλόπουλο και “έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.” Κάπως έτσι δεν τελειώνουν όλα τα παραμύθια; Ναι και ποιος μας λέει ότι “έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα;”

Βέβαια τώρα θα μου πείτε ότι η πριγκίπισσα ζούσε ζωή χαρισάμενη γιατί ούτε δουλειές θα χρειαζόταν να κάνει, ούτε οικονομικές έγνοιες θα είχε και γενικά το μόνο που θα την ένοιαζε ήταν πως θα κάνει «μπωτέ» και πως θα περιποιείται τον εαυτό της.

Εγώ δεν θα διαφωνήσω. Για σκεφτείτε μία ζωή που το μόνο που θα σας νοιάζει είναι πως θα γίνετε όμορφες και τι θα φορέσετε; Θα σας αρέσει για λίγο, αλλά μετά θα βαρεθείτε. Αν δεν είστε βαρεμένη γυναίκα γενικότερα και ασχολείστε μόνο μ αυτά έτσι και αλλιώς...

Σας έχω πει πόσο ανάποδο παιδί ήμουν, έτσι λοιπόν όταν φτάναμε στο τέλος του παραμυθιού και “ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”, εγώ συνήθιζα να ρωτάω: «Και μετά; Τι έγινε μετά;» Η μαμά μου μη ξέροντας τι να μου πει, μου έλεγε ότι δεν έχει μετά αλλά υποθέτει ότι έγινε ένας μεγάλος γάμος και η πριγκίπισσα έκανε πολλά παιδιά.

Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όλα τα παραμύθια να έχουν αυτό το ένδοξο τέλος. Μεγαλώνοντας κατάλαβα γιατί τα χρειαζόμαστε τα παραμύθια. Γιατί τα παιδιά πρέπει να ζουν μέσα στην ευτυχία να μην βγουν έξω από τον «γυάλινο κόσμο» που τα βάζουμε.

Όταν λοιπόν “έσπασε” το γυαλί του δικού μου κόσμου.......

...... συνέχεια της ιστορίας μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίιο μου "Παράλληλες σκέψεις..." που μπορείτε να παραγγείλετε μέσω e-mail ή τηλεφωνικά στο 6972 928934. Κοστίζει 13 ευρώ και μπορώ να σας το στείλω οπουδήποτε με αντικαταβολή