ΠΟΤΕ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ???

Στεκόμουν στην στάση του λεωφορείου 040 Πειραιάς-Σύνταγμα!! Για ακόμα μία φορά θα πήγαινα στο Σύνταγμα να δω από κοντά το γιορτινό περιβάλλον που έχει ετοιμάσει ο Δήμος Αθηναίων…!! Στους δρόμους παντού λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, χαρούμενες καμπανούλες, φωτεινά αστεράκια, στολισμένα καραβάκια και φυσικά Χριστουγεννιάτικα δέντρα…. Μόλις είχε αρχίσει να νυχτώνει και τα στολίδια γινόντουσαν όλο και πιο φωτεινά, όλο και πιο λαμπερά.!!

Στην στάση δίπλα μου μια κυρία με τον μικρό γιό της, καθόταν στο παγκάκι και περίμενε και αυτή το λεωφορείο…. Το μικρό αγοράκι με τα καταγάλανα μάτια του κοιτούσε ψηλά τον ουρανό με απορία… Το κοιτούσα και εγώ γεμάτη περιέργεια. Νόμιζα ότι είχε θαμπωθεί από τα λαμπερά φώτα και την γιορτινή ατμόσφαιρα του δρόμου. Αλλά εκείνο όχι!!

-«Μαμά; Όχι τώρα, αλλά αύριο το πρωί θα βγει ο ήλιος;»
- «Ναι φυσικά και θα βγει.» Του λέει η μαμά του.
-«Μαμά; Όταν βγαίνει ο ήλιος έχει μάτια;»
- «Όχι Γιωργάκη ο ήλιος δεν έχει μάτια. Μάτια έχουν μόνο οι άνθρωποι, τα ζώα και τα ψάρια.» Θέλησε να του εξηγήσει η μαμά του.
- «Πάντως μαμά εμείς στο σχολείο όταν ζωγραφίζουμε ήλιους, τους ζωγραφίζουμε και μάτια!!!»
-« ….!!!!»

Σκέφτηκα ότι με την τελευταία ατάκα το αγοράκι είχε αποστομώσει την μαμά του. Σκέφτηκα επίσης ότι είναι πολύ δύσκολο να τα βάλεις με τα μικρά παιδιά και με την φαντασία τους.

Είχα θυμώσει λίγο και με την μαμά που ήθελε αμέσως να κάνει την λογική και να επαναφέρει το παιδί στην πραγματικότητα. Ήταν τόσο μικρό, και είχε όλη την ζωή μπροστά του για να είναι λογικό. Τώρα ήταν μικρό και του επιτρεπόταν να ονειρεύεται….

Ήμουν έτοιμη να πω στον Γιωργάκη ότι «μπορεί να σου είπε η μαμά σου ότι ο ήλιος δεν έχει μάτια, αλλά έχει μια μαγική δύναμη που χωρίς μάτια μπορεί και τα βλέπει όλα. Και επειδή αυτή η μαγική δύναμη δεν ζωγραφίζεται, όταν φτιάχνουμε ήλιους τους βάζουμε μάτια!!!!»

Νομίζω ότι η δική μου απάντηση θα του έκανε πιο πολύ εντύπωση και θα του έκανε καλό στην φαντασία… Δεν τόλμησα όμως να ανοίξω το στόμα μου γιατί οι μέρες είναι γιορτινές και δεν θέλω καυγάδες με τσαντισμένες μαμάδες.

Μου ήρθαν όμως στο μυαλό κάποια άλλα Χριστούγεννα.....

Η συνέχεια της ιστορίας στο βιβλίο "Παράλληλες σκέψεις..." που μπορείτε να παραγγείλετε από μένα στο τηλέφωνο 6972 928934 στην τιμή των 13 ευρώ και να σας σταλεί ταχυδρομικώς με αντικαταβολή.






ΥΓ 1. Αφιερωμένο στην ξαδέρφη μου Ευγενία Λυτού
ΥΓ 2. Γιωργάκη και εγώ όταν ζωγραφίζω ήλιους τους βάζω μάτια, και όταν ζωγραφίζω σπίτι, ζωγραφίζω και καμινάδα που καπνίζει και ας μένω σε ένα μικρό διαμερισματάκι!!!

Η αδερφή μου και εγώ....!!!!

Δεκαπέντε μήνες, δεκαεννιά μέρες και κάτι ώρες...
Αυτή είναι η διαφορά μας…
Δεν ξέρω αν ο θεός σε αυτό το διάστημα που μεσολάβησε από την γέννηση εμένα και της αδερφής μου αποφάσισε να αλλάξει την συνταγή και να βγάλει δύο τελείως διαφορετικά παιδιά παρ όλο που και τα δύο άνηκαν στην ίδια οικογένεια…

Η αλήθεια είναι ότι όταν γεννήθηκα εγώ ήμουν ένα ήσυχο ξανθό μωρό με μπούκλες η αδερφή μου πάλι ήταν ένα μικρό μελαχρινό μωρό με μαύρα ίσια μαλλιά γεμάτο γκρίνια.

Μεγαλώνοντας ήμουν τυχερή γιατί καθότι μεγαλύτερη έβαζα πρώτη τα φορέματα και τα παντελόνια και μετά ακολουθούσε και η αδερφή μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου σαν ένα παιδί γεμάτο κατανόηση και συγκατάβαση η αδερφή μου δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί της.

Στο σχολείο ήμουν μια μέτρια μαθήτρια και η αδερφή μου άριστη. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά με το σχολείο και τα γράμματα η αδερφή μου αποφάσισε να τα παρατήσει. Εκείνη ήταν καλή στα αρχαία και εγώ στα μαθηματικά.

Εκείνη ήταν φτυστός ο πατέρας μας και είχε το όνομα της γιαγιάς μας από την μεριά της μαμάς εγώ ίδια η μαμά μου και είχα το όνομα της γιαγιάς μου από του μπαμπά μου την μεριά. Ακόμα και εδώ είχαμε διαφορά.

Και οι διαφορές συνεχίζονται. Εκείνη λάτρης των τοπικών παραδόσεων και χορών συμμετείχε σε μπαλέτα, στο Λύκειο Ελληνίδων, πήγαινε εκδρομές για να χορέψει, πήγαινε σε φεστιβάλ σε εκδηλώσεις. Εγώ πάλι ποιο κλειστός τύπος απομονωνόμουν στα βιβλία και στον υπολογιστή μου.

Έμαθα να χορεύω 2-3 χορούς μόνο και μόνο επειδή μου προσέφεραν διασκέδαση και όχι επειδή πραγματικά ήθελα. Προτιμούσα τα μπαράκια και τις καφετέριες παρά τα παραδοσιακά γλέντια. Δεν μου άρεσε να τραγουδάω και την έβρισκα περισσότερο με τα νέα σουξέ της εποχής.

Δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν να φωνάζει το όνομα μου ερχόμενος στο σπίτι μας. «Αννα, Άννα» φώναζαν όλοι. Πάντα ήταν η ψυχή της παρέας η δημοφιλής. Εγώ έπαιζα με τον γείτονα μου τον Δημήτρη αλλά και αυτόν τον κάναμε πέρα από νωρίς καθότι αγόρι και δεν μπορούσε να καταλάβει εμάς τα κορίτσια.

Όταν ήρθε και η Μαίρη στην γειτονιά τα πράγματα ήταν καλύτερα. Είχαμε γίνει 3 σαν αδερφές. Αχώριστες. Παίζαμε γραφεία, κούκλες και με τα χώματα μέχρι να σκοτεινιάσει…!!!

Μεγαλώνοντας οι διαφορές συνεχίζονται… Δεν ξέρω γιατί αλλά εμένα ένα αόρατο σύννεφο με χρυσόσκονες και πεταλούδες με ροζ και μωβ λουλούδια με κρατάει ακόμα και σήμερα ψηλά στον ουρανό και ονειρεύομαι….

Θέλω να παραμείνω μικρή, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και πολλές λεπτομέρειες γύρω από αυτά. Νοσταλγώ εκείνη την εποχή που ήμουν μικρή και ανέμελη και έπαιζα με την κούκλα με τα «30 αξεσουάρ».

Η αδερφή μου πάλι βιάστηκε να μεγαλώσει…!!! Από 25 χρονών αποφάσισε να παντρευτεί τον αγαπημένο της και να δημιουργήσει οικογένεια. Εγώ είμαι 29 τώρα και δεν το σκέφτομαι αυτό πάρα μόνο στα μακρινά μου όνειρα.

Εκείνη έχει ένα παιδί να φροντίζει και να του δίνει την προσοχή της. Έχω δύο υπολογιστές που μου τραβούν την προσοχή!!!

Ήμουν η δεύτερη στο χωριό που αγόρασα υπολογιστή, είχα μεγάλο καημό χωρίς να ξέρω καν να τον χρησιμοποιώ. Έβλεπα ότι θα υπήρχε μεγάλη εξέλιξη στους υπολογιστές τα χρόνια που θα ερχόντουσαν και φυσικά δεν έπεσα έξω…!!!

Η αντίδραση της αδερφής μου ήταν : «Μαρία, ξέρεις πόσα πράγματα θα παίρναμε με τα 500.000 δρχ που δώσαμε για να πάρουμε το σκατοκομπιούτερ σου;;;»  Βέβαια όταν της έβαζα να παίζει παιχνίδια ήταν η καλύτερη της και τότε ήταν σύμφωνη με την επιλογή μου. Τελικά της άρεσε ο υπολογιστής!!!

Είχε καταλάβει και η ίδια ότι θα έκανε την ζωή της εύκολη. Να ένα κοινό θα έλεγε κάποιος!!! Αλλά όχι…. Και σ αυτό είχαμε διαφορά. Εγώ ανακάλυπτα καινούρια κόλπα στον υπολογιστή από μόνη μου ήμουν δηλαδή κάτι σαν «εξερευνήτρια» εκείνη, από την άλλη μεριά ήθελε να της τα δείχνω εγώ όλα έτοιμα!!!

Ακόμα και σήμερα όταν κάτι δεν πάει καλά με τον υπολογιστή της σπάνια σπαταλάει την ώρα της στο πώς να βρει τρόπο να το διορθώσει. Απλώς κάνει ένα τηλέφωνο σε μένα και αν το ξέρω έχει καλώς… Αλλιώς;;; Να σπάσω το κεφάλι μου να το βρω… Να λύσω το πρόβλημα της.

Επίσης στην δουλειά, εκείνη αρκείται να κάνει δουλειές διεκπεραίωσης εγώ θέλω να κάνω κάτι πιο δημιουργικό. Εκείνη δέχεται εντολές ενώ θέλω να διατάζω εγώ. Εκείνη δεν θέλει πολλές ευθύνες και βάσανα πάνω από το κεφάλι της εγώ είμαι όπου υπάρχει η αγγαρεία.

Στις σπουδές μας εκείνη τα παράτησε νωρίς και τώρα όπως λέει έχει μετανιώσει εγώ ακόμα σπουδάζω και δεν βλέπω χρονικό τέλος σε αυτό. Είμαι οπαδός της δια βίου μάθησης!! Πιστεύω ότι την γνώση όταν δεν την καλλιεργείς είναι σαν το λουλούδι που δεν το ποτίζεις… «Ξηραίνεται» είναι άχρηστη.

Η αιώνια απορία της: Πότε επιτέλους θα σταματήσεις να σπουδάζεις; Πότε θα δουλέψεις; Λες και είναι τυφλή δεν βλέπει ότι δουλεύω. Για την αδερφή μου η έννοια δουλειά σημαίνει γραφείο-υπάλληλος-ωράριο-άδειες-κοπάνες όπως για τους περισσότερους δηλαδή.

Εγώ έμαθα από μικρή ότι η δουλειά είναι μια ευρύτερη έννοια, ότι δουλεύω ακόμα και τις αργίες αν χρειαστεί ότι δουλεύω εκτός του 8ώρου και δουλεύω και την νύχτα και τα μεσάνυχτα αν χρειαστεί. Ότι αρκεί ο υπολογιστής μου και η σύνδεση με το ιντερνέτ και δουλεύω. Δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνω κάπου σε κάποιο γραφείο αλλά το πιο σημαντικό δεν μπορώ να κάνω κοπάνα.

Και οι διαφορές συνεχίζονται και δεν έχουν τελειωμό. Είμαστε όμως αδερφές και δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς την αδερφή μου και χωρίς αυτόν της τον χαρακτήρα.

Νομίζω τελικά ότι αυτές οι διαφορές είναι που μας συμπληρώνουν. Ότι δεν έχει η μία το έχει η άλλη…!! Με αυτόν τον τρόπο δίνουμε λύση σε όλα μας τα προβλήματα.

Παρόλο  που πολλές φορές τσακωνόμαστε και διαφωνούμε σε πολλά πράγματα και οι θεωρίες μας για την ζωή και την ευτυχία είναι εκ διαμέτρου αντίθετες δεν παύουμε να αγαπάμε η μία την άλλη….  Η αδερφή μου είναι ότι πιο σημαντικό έχω στην ζωή μου μετά την μαμά μου.

Έχουμε περάσει πολλά μαζί από μικρές και έχουμε γίνει και οι δύο δυνατές. Στηριζόμαστε στα δικά μας πόδια και είμαστε ανεξάρτητες από πολύ μικρές. Ούτε για μία στιγμή δεν τσακωθήκαμε σοβαρά και καθότι μεγαλύτερη πάντα τις έδινα συμβουλές.

«Άννα, να ξέρεις ότι είμαι πολύ περήφανη που είσαι η αδερφή μου ελπίζω να καταφέρω και εγώ να σας κάνω υπερήφανους και να σας δώσω περισσότερες χαρές παρά πίκρες στο άμεσο μέλλον όπως κάνεις και εσύ…!!!!  Σ αγαπώ πολύ.»