Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

22 Ιαν 2018

Big brother, x-factor, Greek idol και άλλοι πολλοί… ήρωες

Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από 8 χρόνια. Το δημοσιεύω ξανά εδώ, για να το θυμηθούμε πάλι, γιατί θεωρώ ότι είναι προφητικό από πολλές απόψεις. Το είχα αφιερώσει σε 2 ανθρώπους, αλλά αυτή η αναδημοσίευση, είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στον Μάριο Βέλεντζα, σαν ένα δώρο, αλλά και σαν ενθάρρυνση στα νέα του καθήκοντα. 


Καλώς ή κακώς μεγάλωσα στην εποχή που τα «ριάλιτι» είχαν και έχουν την τιμητική τους. Είμαι τέκνο εκείνης της γενιάς, που την πρωτοχρονιά του 2004 -αν δεν κάνω λάθος- την πέρασα με την αγωνία αν θα βγει ο Τσάκας ή ο Πρόδρομος έξω από το σπίτι του Βig brother!

Ακόμα θυμάμαι την Μαίρη Σκόρδου, την Καλομοίρα, την Δώρα και τις απελπισμένες τους προσπάθειες να γίνουν διάσημες τραγουδίστριες και παρουσιάστριες. Το κακό για μένα δεν είναι ούτε τα “ριάλιτι” ούτε οι συγκεκριμένοι κύριοι και κυρίες. Το κακό για μένα είναι  όταν αυτοί οι άνθρωποι γίνονται πρότυπα για μας τους νέους.

Δεν θέλω να το σκέφτομαι όταν βλέπω άτομα της ηλικίας μου να προσπαθούν να μοιάσουν σε αυτούς τους τύπους. Σχεδόν απελπίζομαι για το μέλλον αλλά και για την υστεροφημία της  γενιάς μου! Μα καλά, έχουμε και ένα «όνομα» σ αυτήν την κοινωνία....

Οι πιο παλιοί έχουν να περηφανεύονται ότι έζησαν στα χρόνια του πολέμου και ότι πέρασαν πολλές στερήσεις και δυσκολίες, γι αυτό και έγιναν σωστοί άνθρωποι. Οι πιο καινούργιοι έχουν να λένε ότι έζησαν την εποχή του Πολυτεχνείου και ότι εγκαθίδρυσαν την Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Εμείς σαν γενιά γιατί θα υπερηφανευόμαστε στα παιδιά μας; Για την Τατιάνα; Για τον Σάκη; Για την Ευγενία; Για την κα Αργυρό την μαγείρισσα; Ποιο είναι το κατόρθωμα μας ρε παιδιά; Τόσο πάτο έχουμε πιάσει; Αν ρωτήσετε εμένα θα σας πω όχι.

Υπάρχουν κάποια παραδείγματα ανθρώπων –νέων- που αγωνίζονται, με τον δικό τους ξεχωριστό και ήσυχο τρόπο, ώστε, εμείς αύριο, να είμαστε υπερήφανοι για την γενιά μας. Ξέρω δύο από αυτούς, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι πολλοί περισσότεροι. Απλώς, τυγχάνει να μην τους γνωρίζω.

Φυσικά, αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς τους ανθρώπους. Τους το χρωστάω, σαν ένα δείγμα ευγνωμοσύνης και ενός μεγάλου «ευχαριστώ» που είχα την τιμή να συνεργαστώ μαζί τους.

Ο πρώτος κύριος για τον οποίο θα ήθελα να σας μιλήσω είναι ο κος Δημήτρης Τσίγκος. Ήταν το «αφεντικό» μου όπως λέω εγώ, ή ο «συνεργάτης» μου, όπως υποστηρίζει εκείνος, όταν δούλευα για την εταιρία του, την Virtual Trip LTD. Η εταιρία αυτή έχει αντικείμενο την ανάπτυξη λογισμικού ή πιο απλά, δραστηριοποιείται στον χώρο της πληροφορικής και των Startup επιχειρήσεων  

Ο κος Τσίγκος έφτιαξε αυτήν την εταιρία όταν ήταν ακόμα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Μέσα σε μια δεκαετία έχει αναπτυχθεί αρκετά. Περισσότερα θα βρείτε εδώ… https://www.starttech.vc

Ο δεύτερος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός και στον οποίο αφιερώνεται η αναδημοσίευση αυτού του κειμένου, είναι ο κος Μάριος Βελέντζας. Με τον Μάριο, γνωριστήκαμε όταν δούλευα στην Εθνική Τράπεζα. Είναι ο προϊστάμενος χορηγήσεων όπως γράφει το «ταμπελάκι» μπροστά στο γραφείο του. Είναι ο άνθρωπος που δίνει ψυχή στο κατάστημα. Ενώ παράλληλα είναι και η «καρδιά» του καταστήματος.

Ανάμεσα σε καφέδες που δεν προλαβαίνει να πιει, τσιγάρα που ποτέ δεν καπνίζει, σε εκκαθαριστικά, σε υπολογιστές και εγκυκλίους, σε πελάτες σαλταρισμένους, ο Μάριος είναι εκεί και έχει την λύση για κάθε πρόβλημα και δεν είναι καν 30 ετών!

Αυτό που με τσάντιζε είναι ότι ήταν πιο μικρός από μένα. Ήξερε το κάθε τι μέσα στην τράπεζα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Όλοι κάναμε λάθη, αλλά αυτός δεν θυμάμαι να έκανε κανένα.

Πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, με μια καλή κουβέντα, με ένα ανέκδοτο, με ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη για να σου δώσει θάρρος, να γίνεις καλύτερος, να μην απογοητεύεσαι.

Θυμάμαι πάντα να λέει ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σαν δημόσιοι υπάλληλοι και όταν υπάρχει δουλειά, θα πρέπει να γίνεται. Αυτός ήταν το παράδειγμα για όλους μας. Πάντα έφευγε τελευταίος. Μπορεί να σχολάγαμε 3:15 αλλά αυτός εκείνη την ώρα έλεγε ότι είχε ακόμα 3-4 ώρες δουλειά...!

Θα μπορούσα να μιλάω άπειρες ώρες για τον Μάριο, γιατί τον θεωρώ και φίλο μου. Αλλά θέλω να σταματήσω εδώ και να του ευχηθώ να γίνει, όχι απλώς Διευθυντής -γιατί αυτό το έχω  σίγουρο- να γίνει κάτι παραπάνω. Ο,τι θέλει αυτός!

Γι΄ αυτό σας λέω, δεν ξέρω αν η γενιά μας θα αξιωθεί να κάνει κάτι το συγκλονιστικό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι «αφανείς ήρωες» ανάμεσα μας, που δουλεύουν έτσι όπως θα έπρεπε να δουλεύουμε όλοι μας. 

Που παίρνουν πρωτοβουλίες, που μας  πάνε ένα βήμα πιο μπροστά και όχι, δεν χρειάζονται την ψήφο μας για να παραμείνουν στο «παιχνίδι» γιατί πολύ απλά, το παιχνίδι το φτιάχνουν οι ίδιοι.


Σημείωση: 2013. Ο Κός Μάριος Βελέντζας πήρε προαγωγή και είναι πλέον ο νεότερος διευθυντής καταστήματος της ΕΤΕ. 
2018. Είναι Στέλεχος Τραπεζικής Ιδιωτών στα Κεντρικά Γραφεία της Εθνικής Τράπεζας.

Αρχική Ανάρτηση εδώ :


26 Απρ 2017

Νύχι νύχι και μαλλί!!

Πέφτεις κάτω και χτυπάς και σου λένε…

«Μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει»  είσαι μικρή και δεν αντιλαμβάνεσαι αυτήν την προτροπή. Το μόνο που σε απασχολεί εκείνη την ώρα είναι το χέρι ή το πόδι σου που πονάει. Μπορεί και ένα γόνατο που αιμορραγεί και νομίζεις ότι χάνεις τον κόσμο σου.

Περνούν τα χρόνια και η ευχή δεν γίνεται πράξη. Το χέρι, το πόδι, ακόμα και το γόνατο, έχουν γιάνει… Όμως κανείς δεν σε προειδοποίησε τι σημαίνει μεγαλώνω. Εσύ από μικρή ήθελες να μεγαλώσεις να κάνεις ό,τι θέλεις και ήσουν τόσο σίγουρη ότι θα το έκανες αυτό που θα έβαζες και το χέρι σου στην φωτιά.

Όμως η ζωή δεν είναι δίκαιη και όσο δίκαιη είσαι εσύ, τόσο άδικα σου φέρεται αυτή. Νόμος. Σε αυτήν την ζωή επιβιώνουν οι αναίσθητοι. Πρέπει να φας πολλά «χαστούκια» για να ωριμάσεις και θα τα «φας» αναγκαστικά. Το θέμα είναι πόσο θα ωριμάσεις; Γιατί και η ωριμότητα φτάνει μέχρι ενός σημείου για μερικούς, μετά αρχίζουν τα ψυχολογικά.

Θα το έχεις καταλάβει ήδη ότι ποτέ δεν θα κάνεις αυτό που θέλεις. Από μικρή αυτό συνέβαινε και μεγαλώνοντας δεν αλλάζει κάτι. Το μόνο που αλλάζουν είναι οι προτεραιότητες σου. Στα 16 μου ήθελα να ξενυχτάω μέχρι τις 5:00 το πρωί στα 30 μου ήθελα να βρω μία δουλειά με καλά λεφτά, σήμερα ήθελα μία τσάντα από τον δεύτερο όροφο του Attica που πίστευα ότι στα 36 μου πια θα είχα την δυνατότητα να αγοράσω, αλλά δεν μπορώ ούτε αυτό αλλά ούτε και όλα τα υπόλοιπα πια.

Σε κάθε ηλικία μαθαίνω να προσαρμόζομαι στις εκάστοτε καταστάσεις. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό ή αν θα πρέπει να επαναστατώ. Η πιο μεγάλη επανάσταση μου είναι να μένω σε αυτήν την τόσο αφιλόξενη πόλη, που σιγά σιγά τα πάντα διαλύονται και όλοι εμείς παρατηρητές σα να περιμένουμε ένα θαύμα να μας σώσει. Σαν έναν από μηχανή θεό να μας λυτρώσει…

Το να είσαι γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο είναι ακόμα μία δύσκολη υπόθεση. Αν δουλεύεις πολύ, θα αφήσεις πίσω τα αισθηματικά σου και τότε είσαι μία bitch, ανέραστη και αδίστακτη. Αν κάνεις το αντίθετο, τότε είσαι μία μανούλα σαν και τόσες άλλες, δεν έχει κανείς να σου ζηλέψει κάτι… ίσως να σε πουν και τεμπέλα. Αν πάλι προσπαθείς να συνδυάσεις δουλειά και μητρότητα, κάτι από τα δύο θα υστερεί και η ζυγαριά θα γέρνει υπέρ του ενός ή του άλλου και εσύ θα είσαι πάντα με τις τύψεις σφηνωμένες στον εγκέφαλο σου.

Κι ύστερα είναι η εμφάνιση. Πόση γυμναστική πρέπει να κάνω επιτέλους για να χωρέσω σε εκείνα τα παντελόνια του ZARA? Έστω το πιο μεγάλο νούμερο να μου στρώνει; Ένα μπλουζάκι να μην με διαγράφει, ένα μαγιό να με κόβει και τόσα άλλα κόμπλεξ που μου έχουν κολλήσει χρόνια τώρα οι τηλεοράσεις, τα περιοδικά και η κάθε τυχαία Shopping Star?

Και δεν είναι μόνο τα ρούχα. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι όλες σας φτιάχνετε νύχια. Κάθε νύχι και μία υπερπαραγωγή. Μερικά μου θυμίζουν τα νύχια της κακιάς μάγισσάς στα παιδικά παραμύθια, κάποια άλλα είναι πολύ ωραία. Και μαλλιά, αυτά τα μαλλιά τα θαυμάζω γιατί δουλεύω και δεν έχω την δυνατότητα να πάω κομμωτήριο να κάνω ανταύγειες όμρε και τα τελευταία κοψίματα.

Αν έχεις φτάσει να διαβάζεις μέχρι εδώ, σου περιγράφω δύο διαφορετικές γυναίκες. Η μία με τα αιώνια άγχη και μία άλλη που τα έχει λύσει τα προβλήματα της με κάποιον μαγικό τρόπο. Αν σας είναι εύκολο πείτε μου τον τρόπο και εμένα να μην αγχώνομαι και να μην βασανίζομαι, να μην χτυπιέμαι στα γυμναστήρια και να βλέπω τις «νυχούδες» μόνο με τα κιάλια.

Γιατί εγώ χρειάστηκα μεγάλο αγώνα

Για να ξαναβάλω ένα τζίν ή ένα φόρεμα
Να περπατάω σε ανηφόρες χωρίς να λαχανιάζω
Να φοράω ξανά μοντέρνα ρούχα και παπούτσια
Να νιώσω ξανά όμορφα με τον εαυτό μου
Να φλερτάρω ξανά και να ερωτεύομαι όπως παλιά
Να διεκδικήσω καλύτερες δουλειές
Να κάνω νέους φίλους
Να πάρω ξανά πίσω την ζωή μου

Και χωρίς να έχει σταματήσει αυτός ο αγώνας, ούτε και να έχει φτάσει στο τέλος του, το φιλοσόφησα το θέμα και το ζητούμενο πάντα είναι η ευτυχία. Αυτό είναι, η ευτυχία. Σαφώς τώρα είμαι πιο χαρούμενη από παλιά, δεν λέω πιο ευτυχισμένη, γιατί η ευτυχία είναι στιγμές


Μέσα σε αυτήν την κοινωνία που ζούμε, μέσα σε μία Ελλάδα που αιμορραγεί, ας προσπαθήσουμε να είμαστε άνθρωποι. Ένα ακόμα νύχι υπερπαραγωγή δεν θα σε κάνει πιο ευτυχισμένη. Δώσε δύο NΟΥΝΟΥ KID στην διπλανή οικογένεια που έχει ανάγκη. Δεν είμαι τόσο θρήσκα όσο νομίζεις, αλλά, αν όχι ο θεός, κάποια ανώτερη δύναμη, ίσως και το σύμπαν, θα σου το επιστρέψει με την μορφή ευτυχίας. Και μάντεψε… Θα είναι η ευτυχία που θα ζητάς. 

27 Ιουλ 2016

Να σου πω κάτι;

Να σου πω κάτι; Με την μοναξιά μου τα έχω βρει εδώ και καιρό, δεν με πειράζει να είμαι μόνη, με πειράζει να είμαι σε λάθος αγκαλιές, να μιλάω σε «τοίχους» και σε ανθρώπους που δεν με καταλαβαίνουν, όσο ωραία λόγια και αν τους πω, όσα αστεία και αν σκεφτώ, με όσους τρόπους και εκφράσεις τους ξεστομίσω τις επιθυμίες μου. Αυτά είναι που με ενοχλούν.

Αν χαλάσει η λάμπα στο σπίτι, ξέρω πως εγώ θα πάω να αγοράσω καινούργια και πως εγώ θα σκαρφαλώσω για να την βιδώσω, όταν χαλάσει το καζανάκι, κάτι πάλι θα σκαρφιστώ για να το φτιάξω, ξέρεις όταν είσαι γυναίκα είσαι παρεξηγημένη, αλλά οι «αντρικές δουλειές» δεν είναι και τόσο αντρικές τελικά. Κοινή λογική είναι και αν διαθέτεις λίγη, τα καταφέρνεις απλώς.

Ναι ναι και την κατσαρίδα στο πάτωμα εγώ θα την σκοτώσω και τα ψώνια εγώ θα τα κουβαλήσω από το super market και όταν είμαι άρρωστη δεν θα μου φέρει κανείς ούτε ένα ποτήρι νερό και μερικές φορές μπορεί να μην χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να μην με ψάξει κανείς, παρά μόνο για δουλειά που αν δεν απαντήσω, είναι σίγουροι ότι θα τους καλέσω πίσω.

Ξέρεις γιατί; Γιατί έχω μάθει να τα καταφέρνω μόνη μου και όλοι με εμπιστεύονται ενώ οι μισοί από αυτούς, με αποκαλούν ηρωίδα γιατί αντέχω. Γιατί γενικώς αντέχω…

Το πιο ωραίο όμως δεν στο είπα. Αυτή η μοναξιά που σου περιγράφω έχει και πολλά θετικά. Γιατί αν δεν τα καταφέρω με την λάμπα και το καζανάκι το πολύ πολύ να φωνάξω έναν υδραυλικό ή έναν ηλεκτρολόγο και το θέμα έχει λυθεί.

Η μοναξιά που νιώθεις με παρέα πως διορθώνεται άραγε; Όταν περιστοιχίζεσαι από τους «φίλους» από τον αδερφό σου ακόμα και τα ανίψια που έχεις σίγουρα βαρεθεί να βλέπεις;

Δεν ξέρω εσύ τι κάνεις, αλλά εμένα η ζωή μου δεν έχει άλλο χρόνο για άλλο πόνο, για άλλα δάκρυα δεν έχει πια καιρό, για σκάρτες συμπεριφορές και ανθρώπους τοξικούς. Η μοναξιά μου θέλω να είναι όμορφη. Με ταξίδια, με βόλτες, με μαύρες σοκολάτες, ανανά, λιναρόσπορο με καλαμάκι κοτόπουλο, ψαρονέφρι και σολομό.  

Την μοναξιά μου αυτήν λοιπόν, έχω μάθει να την απολαμβάνω. Έχω μάθει να κάνω πράγματα για μένα και πράγματα για τους άλλους που με γεμίζουν. Κάνω νέους φίλους, αποκτώ νέες συνήθεις, ανακαλύπτω νέα μαγαζιά, νέα φαγητά, νέους δρόμους, μυρωδιές, ρούχα, μουσικές, ασκήσεις θάρρους. Ναι ναι ασκήσεις θάρρους, όπως το ακούς…

Δεν την έχω παντρευτεί την μοναξιά μου όπως εσύ. Η δική μου μοναξιά χωράει πολλούς ακόμα. Χωράει νέους ανθρώπους. Η ζωή μου δεν έχει φτιαχτεί για να ακολουθεί μία ρουτίνα και αν καμιά φορά πήγε να ρουτινιάσει, ο ίδιος ο Θεός μου έδινε ένα χάδι μία φορά ή ένα χαστούκι μία άλλη και έβγαινα από την συνήθεια.

Πάντα έβρισκα στόχους, πράγματα να αγαπώ, ανθρώπους να ερωτεύομαι και να σκέφτομαι, τύπους και μέρη που να με εμπνέουν, συνήθειες που να με απορροφούν και την θάλασσα να με ταξιδεύει.

Εγώ δεν έβαλα πρόγραμμα ποτέ, δεν είπα θα κάνω αυτό μέχρι να κουραστώ, είπα θα κάνω αυτό, μέχρι να το τελειώσω. Μόνο με σένα δεν τα υπολόγισα σωστά. Συνήθως έτσι γίνεται λένε στην αγάπη, αλλά να σου πω και κάτι άλλο; Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν αγάπη αυτό με σένα ή ένα πείσμα με τον εαυτό μου.

Ίσως ο λόγος που τελικά εμείς δεν τα βρήκαμε να μην είναι επειδή δεν αισθανθήκαμε πράγματα ο ένας για τον άλλον, αλλά ο φόβος. Ναι ο φόβος και από τους δύο μας. Εγώ φοβήθηκα την ένταση των αισθημάτων μου, ήθελα τόσα να σου πω, που δεν έβρισκαν διέξοδο, που με μπλόκαρες, με απομάκρυνες και μου έβγαινε σε θυμό, αντίδραση και προσβολές.

Εσύ από την άλλη, αιφνιδιάστηκες, η ρουτίνα σου πήγε να σπάσει, δεν ήσουν έτοιμος και φοβήθηκες την συμπεριφορά μου, δεν μπόρεσες να την καταλάβεις, να την αποκωδικοποιήσεις. Ήσουν στην μόνιμη νιρβάνα σου και αν το ψάξω λίγο ακόμα, ίσως φοβόσουν να μου δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό. Γιατί πολύ απλά είσαι ίσως κάτι ψυχρό και απρόσιτο που δεν θα μπορούσα να αντέξω.

Και το βλέπω τώρα αυτό, μετά από τόσο καιρό και τόσους καυγάδες και παρεξηγήσεις. Να συναντιόμαστε και να είμαστε δύο ξένοι. Σα να βρεθήκαμε για πρώτη φορά. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να σου μιλάω και στον πληθυντικό, γι΄ αυτό σε αποφεύγω, γιατί εγώ δεν τα έχω μάθει αυτά στο χωριό μου.

Εμείς κύριε Σπουδαγμένε, στο δικό μου το χωριό, όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο, του μιλάμε, τον βάζουμε στο σπίτι μας και τον κερνάμε ό,τι έχουμε εύκαιρο εκείνη την ώρα.

Φίλος ή ξένος, ντόπιος ή τουρίστας να είναι, έχει την ίδια αντιμετώπιση. Και έχουμε μάθει να αγαπάμε ακόμα και την κάρτα που θα μας στείλουν από τα ξένα μέρη για να μας ευχαριστήσουν για εκείνο το γλυκό και δροσερό σταφύλι που τους τρατάραμε μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού.

Αυτά γίνονται στο νησί μου, αυτά γίνονται στο χωριό μου, εμείς δεν γυρίζουμε τις πλάτες κύριε Πολιτισμένε, κύριε Καριερίστα. Εμείς μιλάμε με τους ανθρώπους, χαμογελάμε, δεν είμαστε μουγγοί, χαιρετάμε, λέμε και κανένα αστείο να περάσει η ώρα, κερνάμε και κανέναν καφέ.



Και μην μου πεις ότι δεν με γουστάρεις, δεν το πιστεύω, ξέρεις τι πιστεύω; Στ΄ αλήθεια πιστεύω ότι δεν θα άντεχες να με είχες. Θα ήμουν ο παράδεισος και η κόλαση σου μαζί και το έχεις καταλάβει ήδη. Όπως επίσης έχεις καταλάβει ήδη, ότι μαζί σου θα υπήρχε ημερομηνία λήξης γιατί και εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις τα συναισθήματα σου, απλώς είσαι μεγάλος για να τα δαμάσεις, πόσο μάλλον να τα αλλάξεις και να τα ημερέψεις και το ξέρεις τόοσο καλά!

29 Ιουν 2016

Πριν ακόμα σε γνωρίσω, ήξερα πως θα φανείς (?)

Όταν σε γνώρισα μου φάνηκες γνωστός από καιρό, μου φάνηκε ότι σε ήξερα από κάπου, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ από πού, να εδώ κάτω από την γλώσσα μου είχα την μορφή σου. Από στιγμή σε στιγμή θα θυμηθώ που σε ξέρω έλεγα και σκεφτόμουν όλα τα πιθανά μέρη που θα μπορούσα να σε είχα συναντήσει.

Να ήταν στην δουλειά; Όχι δεν έχεις καμία σχέση με την δουλειά μου, να ήταν στο «καφέ» που πηγαίνω; Μπα ούτε εκεί, να ήταν στο γυμναστήριο; Όχι ούτε εκεί ήταν… Πέρασαν οι μήνες και ακόμα δεν έχω καταλάβει από πού σε ήξερα.

Ύστερα είναι αυτή η φαντασία μου που πλάθει εικόνες, γεγονότα, περιστατικά, ακόμα και αναμνήσεις και ναι, υπήρχες εκεί, στο μυαλό μου πριν ακόμα σε γνωρίσω, και όταν ήρθες, μου φάνηκες οικείος, γνωστός, σαν κάποιος που ήξερα χρόνια και είχαμε πει πολλά και είχαμε ζήσει πιο πολλά και δεν χρειάζονταν πολλές λέξεις  και πολλές στιγμές, πολλά λόγια, έφτανε μόνο ένα βλέμμα, μία έκφραση του προσώπου, μία φευγαλέα κίνηση για να καταλάβει ο ένας τον άλλον

Και μετά από λίγο αυτό δεν είναι αρκετό, δεν φτάνει μόνο η φαντασία, δεν φτάνει μόνο να συναντιόμαστε τυχαία και ψάχνω τρόπους αιτίες και αφορμές για να σε δω ξανά, να σου μιλήσω να αποσπάσω την προσοχή σου, ένα σου βλέμμα και μία συλλαβή.

Και τότε αρχίζω και καταλαβαίνω ότι αυτό που υπήρχε στο μυαλό μου, υπάρχει και εκεί έξω, είσαι εσύ αλλά είσαι τόσο φοβισμένος και άπειρος, τόσο ταμπουρωμένος στον εαυτό σου, κρύβεσαι πίσω από την δουλειά και την καριέρα σου και μου πλασάρεις την τέλεια ζωή σου που στην πραγματικότητα, τόσο λατρεύεις να μισείς.

Που δεν έχεις την δύναμη να αλλάξεις, δεν έχεις την δύναμη να με βάλεις στην ζωή σου, να γεμίσει με χαρά και νόημα, να φέρει ανατροπές, εκπλήξεις, εκρήξεις, ευτυχία και χαρά, ζήλεια καυγάδες και ό,τι άλλο συνεπάγεται μία υγιή σχέση.

Θέλεις να ζεις την ζωή σου σαν μία ευθεία γραμμή, με μία σταθερότητα και μία σιγουριά πάντα, να μην σου ταράξουν τα ήρεμα νερά και αποσυντονιστείς. Δεν το αντέχεις αυτό, στ΄ αλήθεια δεν το αντέχεις, γιατί πολύ απλά δεν έχεις να μάθεις να το ζεις. Ξέρεις γιατί; Γιατί τελικά οι άνθρωποι έχουν μάθει να κάνουν αυτό που έχουν συνηθίσει να κάνουν. Και αυτό που εσύ έχεις συνηθίσει είναι η μοναξιά.

Η μοναξιά που δεν την αισθάνεσαι τώρα γιατί έχεις κρυφτεί πίσω από την ψευδαίσθηση της καριέρας και της «μισής» οικογένειας. Όταν μένεις μόνος όμως το αντέχεις; Κλείσε την τηλεόραση, κλείσε και τον υπολογιστή, κλείσε και το ράδιο αν έχεις, αν δεν πας μία καθημερινή στην δουλειά θα το αντέξεις; Πες μου αν θα αντέξεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Είναι ύπουλο πράγμα η μοναξιά κύριε Σοβαρέ και Μετρημένε, τρυπώνει στην ζωή σου και σε τρώει σαν σκουλήκι και δεν το καταλαβαίνεις. Ξέρεις πότε θα το καταλάβεις; Όταν θα είναι πια αργά και θα έχουν μείνει λίγα πράγματα που θα μπορείς να κάνεις.

Την μία πιστεύεις ότι έχεις πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνεις, την άλλη πιστεύεις ότι είσαι νέος και έχεις καιρό, μετά πιστεύεις ότι είσαι αρκετά όμορφος και περνάει «η μπογιά» σου ακόμα, μετά βάζεις στόχους και λες όταν θα καταφέρω αυτό ή το άλλο και το παράλλο και περνάει η ζωή κύριε Σοβαρέ και δεν το καταλαβαίνεις.

Περνάει η ζωή και χάνεις τις ευκαιρίες. Δεν λέω ότι εγώ είμαι το ιδανικό ταίρι για σένα, όμως σε ερωτεύτηκα για όλα αυτά τα μικρά πράγματα που δεν ήξερες ούτε εσύ ότι έκανες.

Για εκείνα τα γυαλιά που φορούσες, για εκείνα τα ταλαιπωρημένα παπούτσια, για εκείνο το σκισμένο μπλουζάκι, για εκείνα τα «θηρία» που πάλευες, για εκείνα τα «καληνύχτα» που ποτέ δεν είπες, για εκείνες τις αποστάσεις που πάντα τηρούσες, για εκείνες τις κρυφές ματιές πίσω από την πλάτη μου, για εκείνα τα ακουστικά που ήθελα να σπάσω, για τον «βήχα» σου και για την ατελείωτη αμηχανία σου, για όλα εκείνα τα κόμπλεξ και τις απότομες φορές που μου μιλούσες γιατί ξέρω ότι ήταν άμυνες.

27 Σεπ 2015

Η ομορφιά των γενεθλίων

Δεν θα γράψω για τα χρόνια που περνούν ούτε και για τις ρυτίδες που αφήνουν, η ομορφιά της ηλικίας βρίσκεται στις εμπειρίες, σε όλα αυτά που έχεις καταφέρει μόνη σου,  για όλα τα όνειρα που είναι ακόμα εκεί και δεν τα έχεις εγκαταλείψει που όσο περνάει ο καιρός, φτάνεις όλο και πιο κοντά τους, έτσι... με αργά αλλά σταθερά βήματα.

Η ομορφιά της ηλικίας, βρίσκεται σε εκείνο το άγρυπνο μάτι που βρίσκεται δίπλα σου, που σου κάνει παρέα και σε κάνει ευτυχισμένη, στο χαμόγελο του παιδιού σου, στην πρώτη του λεξούλα, στο πρώτο του βήμα, στο πρώτο του σκίρτημα όταν είναι μέσα στην κοιλιά σου.

Η ομορφιά είναι στην στιγμή, σε ένα φευγαλέο κοίταγμα. Στον Σπύρο που σου λέει ότι είσαι ακόμα όμορφη και ας είναι ένας άντρας δοσμένος αλλού.  Όσο μεγαλώνεις - ευτυχώς- μπορείς να κάνεις ακόμα φίλους, μπορείς να αγαπάς αληθινά και σε βάθος, να συγχωρείς πάθη και συμπεριφορές, που δεν περνούν το μέτρο όμως.

Ξεκαθαρίζεις ποιοι είναι οι φίλοι σου, ποιοι ήταν οι άνθρωποι που δεν άξιζαν να είναι μαζί σου και προχωράς στον δικό σου δρόμο, με εκείνο το αστραφτερό χαμόγελο και την λάμψη στο μάτι, που έχουν οι πετυχημένοι άνθρωποι, αυτοί που όλοι θαυμάζουμε και θέλουμε να τους μοιάσουμε.

Δεν λυπάμαι πια που μεγαλώνω. Δεν λυπάμαι γενικώς, βλέπω την ζωή όσο αισιόδοξα μπορώ να την δω μέσα στην τόση μαυρίλα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Πέρασα πολλά και βγήκα νικήτρια, τώρα είμαι έτοιμη να ανέβω στο βάθρο, να πάρω το μετάλλιο που τόσο μου αξίζει.

Δεν θέλω επαίνους και "χρυσάφια", θέλω απλώς να συνεχίσω να κάνω όνειρα, να απολαμβάνω αυτές τις μικρές καθημερινές στιγμές, ένα καφέ στον Γιάννη, ένα πείραγμα από την Μίτση, το, "τι κάνετε κυρία Μαρία;" της Χριστίνας, μία πολιτική ανάλυση με τον Γιώργο, μία ψυχανάλυση με την Λίνα και άλλες μικρές στιγμές ευτυχίας, με τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας μου. Γιατί εκεί είναι η ομορφιά, είναι μέσα στα χέρια σου, αρκεί να την δεις και να την κρατήσεις.

Η ομορφιά είναι στα μάτια, στον τρόπο που σε κοιτάνε, στον τρόπο που αγωνιούν μαζί με σένα, στον τρόπο που στεναχωριούνται όταν όλα πάνε στραβά και στον τρόπο που ακτινοβολούν όταν όλα είναι καλά και πάλι.

Η ομορφιά είναι στο μυαλό των αγαπημένων σου, στην σκέψη τους για σένα, στο κουδούνισμα του τηλεφώνου από την Κρήτη, από την Πάρο, από την Σίφνο από την Κάρπαθο και στα Skype από την Κίνα και τα Messenger calls από την Αμερική, στα inbox από την Αφρική, τα e-mails από τον Καναδά, γιατί τώρα έχουμε γίνει και ιντερνάσιοναλ.

Και η ομορφιά είναι ακόμα εκεί... Παραμονεύει, με την πρώτη ευκαιρία εμφανίζεται και εμφανίζονται μαζί της και όλοι οι άντρες και όλοι οι θαυμαστές κρυφοί και φανεροί με αποτέλεσμα εσύ να νιώθεις όμορφα, και θα νιώσεις!

Σήμερα λοιπόν που είναι τα γενέθλια μου, δεν θα πάρω κανένα δώρο από κανέναν, θα πιώ ένα λευκό κρασί και θα χαρίσω εγώ ένα δώρο μόνο σε αυτούς που μ αγαπούν. Αυτό που ήθελαν πάντα από μένα....

Χαρούμενα Γενέθλια λοιπόν, η ζωή είναι ωραιότερη μετά τα τριάντα με μάτια φεγγάρια και όνειρα που δεν μπορείς να δαμάσεις

17 Μαΐ 2015

Οι δέσμιοι των Δεσμών

Όσοι είστε πάνω από τριάντα χρονών και αναλογιστείτε την εποχή και τον τίτλο που δημοσιεύω αυτό το κείμενο, σίγουρα θα καταλάβατε ότι το θέμα μου, δεν είναι άλλο από τις πανελλήνιες εξετάσεις και τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

Είχα την ατυχία, να ανήκω σε μία γενιά που έπρεπε να δώσει τις λεγόμενες πανελλήνιες εξετάσεις ακολουθώντας μία εκ των τεσσάρων Δεσμών. Κάθε Δέσμη και μία άλλη ιστορία, κάθε παιδί και ένα ρομπότ ρυθμισμένο στον αυτόματο, με μηχανικές κινήσεις, με λέξεις από την έκφραση-έκθεση, βασίλισσα η παπαγαλία στον θρόνο της απομνημόνευσης. Και όποιος είχε γερά νεύρα άντεχε στην πίεση και στο άγχος.

Αν θέλω να θυμηθώ την χειρότερη μου εποχή, ήταν η τρίτη Λυκείου. Όταν τελείωνε το σχολείο έτρεχα στο φροντιστήριο και όταν τελείωνε το φροντιστήριο, έπρεπε να διαβάσω όλα τα υπόλοιπα μαθήματα, συν την παπαγαλία της ιστορίας και της πολιτικής οικονομίας που έπρεπε να μάθω όπως ακριβώς τα είχε γράψει η συγγραφική ομάδα του υπουργείου παιδείας. Δεν έπρεπε να ξεχάσω ούτε το κόμμα, ούτε και το περιεχόμενο των παρενθέσεων και των αγκύλων αν ήθελα να επιτύχω.

Και οι σειρήνες ήταν πολλές... Το άνθος της ηλικίας μου και οι ορμόνες μου που έκαναν ένα ξέφρενο πάρτυ, τα φλερτ που άφησα πίσω μου, τα γλέντια και τα ξενύχτια που τους έκλεισα ερμητικά την πόρτα. Οι βόλτες και η ανεμελιά της εφηβείας. Φορτώθηκα ένα άγχος και μία ευθύνη, χωρίς να το θέλω και χωρίς να το ζητήσω. Η επιτυχία ήταν μονόδρομος και τα τέσσερα μαθήματα ήταν το διαβατήριο προς εκεί.

Η μέρα των εξετάσεων φάνταζε κάτι μακρινό. Σαν έναν τυφώνα που σαρώνει στο διπλανό κράτος και λες "δεν θα περάσει από εδώ" όμως όσο περνούσαν οι μέρες και οι μήνες ο "τυφώνας" έφτασε και στην δική μου ζωή. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και όλα τα μέσα εκείνης της εποχής, είχαν συνωμοτήσει και το αποκλειστικό θέμα συζητήσεων ήταν οι Πανελλήνιες.

Πάρε τονοτίλ για έξτρα ενέργεια, πάρε βιταμίνες για έξτρα αντοχή, πάρε αυτό το σιρόπι για να διώξεις το άγχος κοκ. Εγώ πήρα τα πόδια μου και πήγα στο σχολείο, έγραφα τα μαθήματα σαν ένα καλοκουρδισμένο ρομποτάκι. Δεν σκεφτόμουν  αν θα περάσω, δεν σκεφτόμουν καν το ενδεχόμενο της αποτυχίας σκεφτόμουν μόνο την μεγάλη φυγή...

Σκεφτόμουν μόνο ότι δεν θα έβαζα ξανά τον εαυτό μου σε τέτοια δοκιμασία, σκεφτόμουν μόνο ότι θα ακολουθήσουν ανέμελα χρόνια. Και τα ανέμελα χρόνια ήρθαν και πέρασαν σαν σφαίρα, χωρίς να το καταλάβω. Μπορεί να μην χρειάστηκε τόσο επίπονη παπαγαλία στο πανεπιστήμιο, αλλά το διάβασμα ήταν αντίστοιχα πολύ.

Και είναι τέσσερα χρόνια μόνο, τέσσερα χρόνια γαμώτο και μετά η αποφοίτηση. Δεν ήθελα να είμαι αιώνια φοιτήτρια αλλά όπως αποδείχτηκε μέχρι στιγμής οι σπουδές μου δεν έχουν τελειώσει.

Και εκεί που νόμιζα ότι το στρες και το άγχος το μεγάλο, το είχα περάσει στις Πανελλαδικές το ηθικό μου καταρρακώθηκε όταν ήρθε η ώρα για να βγω στην αγορά εργασίας. Έχω δουλέψει σε πολλές επιχειρήσεις δημόσιες και μη. Έπιασε και η κρίση, η ανεργία έφτασε στο 35% και τελικά αυτό το άγχος και το στρες δεν συγκρίνονται με αυτό των εξετάσεων.

Όσοι είστε πάνω από τριάντα με καταλαβαίνετε. Η γενιά μου πέρασε απίστευτα "βασανιστήρια" για να μπει σε ένα άθλια Ελληνικό Πανεπιστήμιο, για να καταλήξει στην καλύτερη των περιπτώσεων να δουλεύει τετράωρο, για διακόσια ευρώ, ανασφάλιστη.

Σκοπός μου δεν είναι να θίξω τους υπεύθυνους που μας φέραν ως εδώ, αλλά κατέληξα ότι συμφωνώ και εγώ με την άποψη ότι η Ελλάδα, "τρώει" τα παιδιά της. Και αν εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο είστε δεκαοκτώ χρονών και έχετε την δυνατότητα, φύγετε, φύγετε στο εξωτερικό, αν θέλετε να δουλέψετε σκληρά και να κάνετε κάτι καλύτερο για τους εαυτούς σας και το μέλλον σας.


Εγώ είμαι εδώ και έχω κολλήσει εδώ, γιατί εξακολουθώ να είμαι ρομαντική και να τρέφω ελπίδες, ότι σε αυτήν την χώρα, μία μέρα θα ξημερώσει μία άσπρη μέρα  

5 Μαρ 2015

Ρόδο Κόκκινο

Πέρασε η πρωτομαγιά  δεν σου φερα στεφάνι
γιατί σαι ρόδο κόκκινο  και περιττό μου φάνει

"Εγώ ήμουν όμορφη στα νιάτα μου και ο Σάββας με αγάπησε πολύ. Μάλιστα αυτήν την μαντινάδα μου την είχε πει μία πρωτομαγιά πριν παντρευτούμε. Μου χε πει και άλλες αλλά που να τις θυμάμαι καλέ όλες τώρα;
Α! Σα να θυμάμαι τώρα μία   
Μα τω θεό Απόλλωνα και για την Αφροδίτη
 Έχουνε τα ματάκια σου ερωτικό μαγνήτη

Όταν γυρίσω και σε δω εις την ταράτσα επάνω
θαρρώ πως είσαι η παναγιά και τον σταυρό μου κάνω....

Πες μας κι άλλες Μαριγούλα την παρακαλούσαμε η αδερφή μου και εγώ και αυτηνής ήταν η χαρά της να μας λέει για το πόσο την είχε ερωτευτεί ο Σάββας της, ο ένας και μοναδικός άντρας που γνώρισε και αγάπησε μέχρι τέλους.

Στον ουρανό και αν ανεβείς και κάτσεις με τ΄αστέρια
δεν έχεις πια ξεγλυτωμό απ΄τα δικά μου χέρια.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που σου αφήνουν ανεξίτηλο "το μελάνι της παρουσίας τους" στην ζωή σου, που η ζωή σου η ίδια από τα μικράτα σου είναι γεμάτη αναμνήσεις από αυτούς τους  ανθρώπους, που μεγαλώνεις μαζί τους, μαζί με τις παραξενιές και τις νοοτροπίες τους.

Μία γυναίκα που κυριολεκτικά με μεγάλωσε και με είχε στην αγκαλιά της από μωρό, ήταν η λεγόμενη Μαριγούλα του Σάββα. Έτσι την ήξερα, η Μαριγούλα του Σάββα του Καλλίδη. Τα σπίτια μας ήταν απέναντι στο χωριό, οι κόρες της είχαν μεγαλώσει και μέναν στον Πειραιά και αυτή η γυναίκα φύσει κοινωνικός άνθρωπος, αναζητούσε την παρέα και την συντροφιά της μαμάς μου, όταν ο Σάββας ήταν στο καφενείο ή στο μεροκάματο.

Τον περίμενε πάντα το μεσημέρι γύρω στις δύο η ώρα, στο κατώφλι του σπιτιού μας να ξενεφάνει στο στενό, έκανε μία στάση και αυτός στο σπίτι μας για ένα τσιγάρο λυτρωτικό και μετά κατέβαινε να φάει το νόστιμο φαγητό της Μαριγούλας. Πολλές φορές όταν δεν είχε τσιγάρα με έστελνε να πάω να του πάρω το ΠΡΩΤΟΝ αυτά ήταν τα τσιγάρα του.

Κάποιες άλλες φορές ξάπλωνε στον καναπέ μας η Μαριγούλα, έτσι λίγο να ξαποστάσει και να πιει τον καφέ που της ετοίμαζε η μαμά. Πάντα Ελληνικό με ολίγη και καλό καϊμάκι, άμα δεν είχε καϊμάκι ο καφές δεν άξιζε για την Μαριγούλα και ήθελε να τον πίνει πάντα από τα χεράκια της μαμάς μου. Μικρό κορίτσι εγώ δεν με αφήναν να φτιάχνω καφέδες και έτσι έκανα την σερβιτόρα.

Πολλές φορές της έχυνα τον καφέ αλλά ποτέ δεν μου φώναξε, το μόνο που θυμάμαι να μου λέει  είναι ότι όταν μεγαλώσω θα πηγαίνουμε στο διαμέρισμα μου κάτω στα Πηγάδια και θα της φτιάχνω εγώ τον καφέ και θα της τον σερβίρω στο μπαλκόνι μου. Και εγώ χαιρόμουν και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι.

Η αδυναμία της ήταν οι κόρες της. Η Χρυσάνθη η καθηγήτρια και η Σοφία η κομμώτρια, τις αγαπούσε και τις δύο πάρα πολύ, αλλά η μεγαλύτερη της αδυναμία της ήταν ο Σταύρος το μοναδικό της εγγόνι. Τον είχε σαν πρίγκιπα και τον περίμενε κάθε καλοκαίρι που θα τελείωνε το σχολείο, να έρθει να κάνει τις διακοπές του.

Με τον Σταύρο ήμαστε φίλοι από μικροί, τον θυμάμαι να κάθεται στην πεζούλα της γιαγιάς του και να μου τραγουδάει το "Μαρία με τα κίτρινα" Η Μαριγούλα φοβόταν μην πέσει κάτω από την πεζούλα της και του φώναζε "Σταύρο κάτσε καλά, Σταύρο κάτσε ίσια" αλλά εκείνος ήθελε να την πειράζει και έκανε σκανταλιές.

Αλλά και εμείς κάναμε σκανταλιές όπως εκείνη την ημέρα που πήγαμε και κόψαμε όλα τα μανταρίνια από την αυλή της. Η αυλή της γιαγιάς Μαριγούλας είχε στην μέση μία όμορφη και φουντωτή μανταρινιά που κάθε χρόνο έκανε κάτι ζουμερά μανταρίνια. Κάθε φορά που ήταν η εποχή η Μαριγούλα ερχόταν με μία "αγκαλιά" μανταρίνια στην μαμά μου έτσι για να φάνε τα παιδιά έλεγε.

Και ξαφνικά όλα αυτά τελείωσαν, πάνε και οι καφέδες, πάνε και τα μανταρίνια και οι βόλτες στον Άγιο Βλάση και οι καφέδες στο διαμέρισμα μου στα Πηγάδια και τα πάντα. Η Μαριγούλα ήρθε στον Πειραιά να δει τις δύο αγαπημένες της κόρες, την Σοφία και την Χρυσούλα. Ήρθε και έμεινε...

Πάνε τώρα 40 μέρες που έμαθα ότι η Μαριγούλα είναι στην γειτονιά των αγγέλων, "έφυγε" ένας άνθρωπος που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τα παιδικά μου χρόνια. Και ξέρεις κάτι; Όσο φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι, τόσο αισθάνεσαι εσύ ότι μεγαλώνεις και αυτό δεν είναι πάντα καλό.

Όταν κόβεται ο ομφάλιος λώρος με τα παιδικά σου χρόνια, όταν δεν έχεις πια μάρτυρες της παιδικής σου αφέλειας, ανωριμότητας και όποιας εξυπνάδας, τότε τι μένει; να είσαι εσύ η γραφική φιγούρα στις ζωές άλλων μικρών παιδιών και ίσως, σιγά σιγά να σκέφτεσαι ότι ήρθε και η σειρά σου να μεγαλώσεις, να ανησυχήσεις αλλά και να προστατεύσεις τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου και σ΄ αγαπούν όπως έκανε και η ίδια.


Καλό ταξίδι Μαριγούλα, Αιωνία η μνήμη. 

1 Ιαν 2015

Χαρούμενο και υγιές 2015




Για το νέο χρόνο που έφτασε γεμάτος υποσχέσεις
θέλω μόνο να ευχηθώ:
Υγεία
Αγάπη
Χαρά
Υπομονή
Επιμονή
Χαμόγελα
Δημιουργία
Πολλά λεφτά

Με αγάπη,
Μαρία Ι. Χαλκιά



8 Δεκ 2014

Αγαπητή μου Google τι θα μου φέρεις αυτά τα Χριστούγεννα;

Και ξυπνάει το δεκάχρονο το πρωί, με μία τρελή διάθεση, και λέει συνεχώς ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, και όσο εσύ προσπαθείς να τον καθησυχάσεις και να του πεις ότι κάνει λάθος και ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης και θα του φέρει το δώρο του τα Χριστούγεννα, τόσο αυτό πεισμώνει, μέχρι που να σε κάνει να μην έχεις πια άλλα επιχειρήματα.

Πιάνει λοιπόν το λάπτοπ που έχεις αφήσει για πολλοστή φορά ανοιχτό και πληκτρολογεί. "Υπάρχει Άγιος Βασίλης;" η Google βγάζει 3 εκατομμύρια απαντήσεις σε κλάσματα του δευτερολέπτου και πρώτη πρώτη, δεσπόζει η απάντηση στην ερώτηση του "Οχι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης"

Και με μία αυθάδεια σου λέει το μικρό, "δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, το λέει και η Google" και εσύ απαντάς ότι "καμία φορά η Google κάνει λάθος" αλλά δεν σε πιστεύει, γιατί βλέπει εσένα και όλο σου το σόι, με την παραμικρή απορία που έχετε, να ρωτάτε την Google και ό,τι σας πει το πιστεύετε και δεν έχετε άλλο επιχείρημα μόνο ότι "το είπε η Google".

Το χειρότερο είναι όταν ανακαλύψει ότι εσείς βάζατε στην Χριστουγεννιάτικη θηκούλα κάθε μέρα ένα σοκολατάκι, μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα. "Δηλαδή με κορόιδευες μαμά;" αν του πεις όχι ξέρεις ότι δεν θα σε πιστέψει, έτσι το ζαλισμένο σου μυαλό βρίσκει μία φθηνή δικαιολογία και για το σοκολατάκι και για την Google που φυσικά το παιδί δεν πιστεύει.

Η αλήθεια είναι ότι η τεχνολογία έχει εισχωρήσει τόσο πολύ στην ζωή μας και ειδικά των μικρών παιδιών, που κάθε πληροφορία την ρουφάνε σαν σφουγγάρι. Κάθε νέο gadget ξέρουν και το χειρίζονται -νομίζω- καλύτερα και από αυτόν που το εφευρίσκει και ενώ πριν δέκα χρόνια ήθελα να πιστεύω, ότι τουλάχιστον όλοι οι Έλληνες θα έχουν τουλάχιστον ένα e-mail  δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι και η γιαγιά από το χωριό μου, θα είχε blog και θα έκανε post τα γεμιστά της....

Καθώς κινούμαι μέσα στον χώρο της νέας τεχνολογίας, έχουν δει πολλά "κουφά" τα μάτια μου, αλλά πλέον τα αντιμετωπίζω με γέλιο και ξέρω ότι έχω να δω ακόμα περισσότερα στο προσεχές μέλλον.

Αυτό που με ξεπερνάει είναι τα μικρά παιδιά, τα δεκάχρονα, τα εφτάχρονα κοκ. Είναι τόσο μικρά και τόσο έξυπνα συνάμα. Ο εφτάχρονος Ορέστης, ο ανιψούλης μου μέσα σε ένα Πάσχα κατέβασε τόσα παιχνίδια και τόσες εφαρμογές στο κινητό μου που δεν έμεινε "αδιαμαρτύρητη" ούτε η μπαταρία, καθώς χάλασε από την αυξημένη θερμοκρασία που είχε η συνεχόμενη χρήση του κινητού μου.

Δεν ξέρω πως θα περάσετε φέτος τα Χριστούγεννα, αλλά ξέρω ότι εκατομμύρια ευχές θα σταλούν από τα ηλεκτρονικά μέσα, ξέρω ότι κανένας μας δεν θα στείλει ευχετήριες κάρτες με το ταχυδρομείο και ξέρω ότι εκατομμύρια αποτελέσματα θα βγάλει η Google για το ερώτημα εάν υπάρχει Άγιος Βασίλης.

Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αλλά εγώ είμαι λάτρης της μαγείας, θέλω -όσο γίνεται- να διαρκούν τα Χριστούγεννα και αυτό το θαύμα στο μυαλό των παιδιών, όσο γίνεται περισσότερο.

Για μένα η σωστή απάντηση στο αν υπάρχει Άγιος Βασίλης είναι ναι, γιατί όλοι μας, μικροί μεγάλοι έχουμε ανάγκη ένα θαύμα, έχουμε ανάγκη να ελπίζουμε σε ένα δώρο, σε κάτι μαγικό, σε κάτι που θα μας δώσει χαρά, σε έναν κόκκινο Άγιο Βασίλη με άσπρα γένια και ένα φουσκωτό σάκο με δώρα... πολλά δώρα.

Πείτε στα παιδιά σας  λοιπόν, αντί να ψάχνουν στην Google αν υπάρχει Άγιος Βασίλης, να ψάχνουν να βρούν τι δώρο θα τους φέρει ο Άγιος Βασίλης.


Καλά Χριστούγεννα!!! 

14 Νοε 2014

Μία νέα αρχή...ξανά!

Επίσημα, έχουμε Φθινόπωρο, αυτήν την στιγμή που σας γράφω έξω βρέχει και εγώ ακούω τις στάλες τις βροχής να "γρατζουνίζουν" τα πατζούρια του δωματίου μου και σε συνδυασμό με τις κόρνες από τα αυτοκίνητα του δρόμου, κανονικά θα έπρεπε να με αποτρέψουν από τα να γράψω κάτι αυτήν την ώρα. 

Όμως όχι! Ξέρω ότι έχω καιρό να σας γράψω κάτι και δεν θα δικαιολογήσω τον εαυτό μου. Πες το αμέλεια, πες το ανωτέρα βία, πες το χαζομάρα, δεν ξέρω όπως θες πες το, αλλά εγώ σταμάτησα το γράψιμο, όχι επειδή το ήθελα και όχι εσκεμμένα. 

Σημασία έχει ότι είμαι πάλι εδώ με μία νέα ιδέα, αυτήν την φορά. 
Ποια είναι η ιδέα; Ότι τα κείμενα που θα γράφω δεν θα είναι πλέον αυτοβιογραφικά. Ασφαλώς και θα περιέχουν στοιχεία πραγματικότητας, αλλά δεν θα είναι όλα αληθινά όπως ίσχυε με το βιβλίο μου και στα κείμενα μου μέχρι τώρα. Από εδώ και πέρα θα μπει και ο παράγοντας φαντασία!

Φυσικά, περιμένω τα σχόλια σας και τις παρατηρήσεις σας. 
Καλή μας αρχή λοιπόν στο φετινό κρύο και μοναχικό χειμώνα, καλή αρχή στα όνειρα μας, καλή αρχή στην φαντασία μας, καλή αρχή στο διάβασμα μας. 

Φιλιά πολλά. 

Μαρία. 

2 Ιουν 2014

Aν θυμηθείς τ΄ονειρό μου...


Το καλοκαίρι είναι εδώ με τον κίτρινο καυτερό ήλιο του, με τις γαλάζιες θάλασσες του, με τα χρωματιστά ρούχα και παπούτσια του και με τα αέρινα και ατημέλητα μαλλιά μας.

Πόσο το αγαπώ το καλοκαίρι!
Καλοκαίρι για μένα σημαίνει ξεγνοιασιά, ανεμελιά.

Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω, σε αυτήν την ανάρτηση θα σας μιλήσω για ένα καλοκαίρι που έχει χαραχτεί βαθιά στην μνήμη μου.

Είναι το καλοκαίρι που έδινα Πανελλήνιες, τόσο άγχος, τόση ταραχή για ποιον λόγο τελικά; Οι άνθρωποι καθορίζουμε τις τύχες μας. και πάντα μα πάντα ασχολούμαστε με αυτό που μας αρέσει είτε το σπουδάσαμε, είτε όχι.

Γι αυτό όπως συνηθίζω να λέω στα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες αυτήν την εποχή. Μην ανησυχείτε, όλα θα πάρουν το δρόμο τους και όλα θα γίνουν, με έναν μαγικό τρόπο όπως επιθυμείτε. 

Εξάλλου η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια πολλές φορές. Τέτοια παιχνίδια που ούτε καν έχουμε φανταστεί.

Βέβαια, η παραπάνω διαπίστωση μου, δεν σημαίνει αποχή από το διάβασμα και απάθεια αλλά "συν Αθηνά και χείρα κίνει" που λέγαν και οι Αρχαίοι Έλληνες.

Σίγουρα η εμπειρία των Πανελληνίων θα σας κάνει πιο ώριμους, όπως έγινε και σε μένα εκείνο το καλοκαίρι.

Καλή τύχη στα όνειρα σας παιδιά!



24 Δεκ 2013

Αν βρεθούμε σε ένα παραμύθι

Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού του Συλλόγου Απανταχού Καρπαθίων. "Καρπαθιακή Ηχώ"


Μία φορά και έναν καιρό, ήταν ένα όμορφο νησί, η Κάρπαθος, που την αγαπούσαν όλοι ή σχεδόν όλοι. Τα παραμύθια δεν μας αφήνουν περιθώρια για αμφισβητήσεις, έτσι λοιπόν θα συμφωνήσετε μαζί μού, ότι η Κάρπαθος είναι ένα νησί που είτε θα το αγαπήσεις, είτε θα το μισήσεις. Κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει.

Ή θα σε τραβήξει με την ομορφιά του και με τα τραγούδια του, όπως οι Σειρήνες τραβούσαν τον Οδυσσέα ή θα σε απωθεί όπως ο διάβολος το λιβάνι. Το κάτι «λίγο μ αρέσει», το «ίσως και να μ΄ αρέσει» δεν υπάρχει.

Έτσι υποστηρίζουν όλοι οι Καρπάθιοι που σέβονται τον εαυτό τους και το νησί τους παράλληλα. Εγώ όμως που μεγάλωσα στο νησί, σας λέω ότι μέσα μου γίνεται συνεχώς μία πάλη. Η πάλη της αγάπης με την ανάγκη. Για να γίνω πιο σαφής. Να είσαι κάπου που αγαπάς πολύ, ή κάπου που σε φέρνει η ανάγκη;

Να είσαι γύρω με ανθρώπους που σε αγαπούν και σε ξέρουν από μικρό παιδί, ή με ανθρώπους που έχεις κοινά ενδιαφέροντα, παρόμοιες εμπειρίες και ανησυχίες; Σε έναν τόπο που κυριαρχεί το γαλάζιο και το πράσινο ή σε έναν κόσμο γκρι γεμάτο άγχος με επιτηδευμένη ομορφιά, με φτιασίδια ψεύτικα, που ο χρόνος τα κάνει πιο άσχημα απ΄ ότι ήταν πριν;

Το ένα μισό του εαυτού μου, επιμένει να κάτσω στην Κάρπαθο, στην μεγάλη αγάπη, στο μπλε και στο πράσινο, στο σίγουρο. Το άλλο μισό, μου  λέει να φύγω μακριά και να μην ξαναγυρίσω, μου μιλάει για χαμένες ευκαιρίες, για νέες εμπειρίες για νέες και ανεξερεύνητες αγάπες, για την ομορφιά στην ψυχή και την γαλήνη.

Πέρασαν τα χρόνια φίλοι μου και στην Κάρπαθο, πολλά άλλαξαν και άλλα πάλι, έμειναν τα ίδια, ίδια και απαράλλακτα. Λες και δεν πέρασαν 19 συναπτά έτη από τότε που ήμουν και εγώ 18 χρονών και ονειρευόμουν.

Λες και εκείνο το χτυποκάρδι στο σχολείο, δεν έχει μειώσει ακόμα την ένταση του, το λεωφορείο της γραμμής εξακολουθεί να φεύγει στις 11:00 και στις 13:45. Αυτός ο δρόμος που επιτέλους θα ενώσει το βόρειο μέρος του νησιού με το νότιο, είναι ακόμα έτοιμος μόνο στα χαρτιά και στις υποσχέσεις.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά από τα όνειρα μας, που έχουν μείνει στάσιμα, θα μπορούσα να θυμηθώ και να περιγράψω άπειρες καταστάσεις απείρου κάλλους στο νησί, όμως ο στόχος μου δεν είναι αυτός. Δεν είναι αυτός, γιατί το νησί μας, η Κάρπαθος μας δεν είναι αυτή και ξέρετε γιατί; Γιατί το οποιοδήποτε νησί το καθορίζουν οι άνθρωποι του.

Και οι άνθρωποι της Καρπάθου είναι άνθρωποι από καλή «πάστα», είναι άνθρωποι δουλευταράδες, άνθρωποι του μόχθου, άνθρωποι που μεγαλουργούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Οι Καρπάθιοι δεν ξεχνούν ποτέ τον τόπο τους και είναι πάντα σημείο αναφοράς γι΄ αυτούς, όσο μακριά και αν πάνε.

Και για να μιλήσω σε πιο προσωπικό επίπεδο, στα 33 σου, τα όνειρα σου έχουν πάρει τις κανονικές τους διαστάσεις, μερικά όνειρα σου ίσως να τα έχεις θάψει κιόλας και άλλα να έχουν μείνει στην λήθη. Βλέπεις, είναι η βαρβαρότητα του ρεαλισμού που βιώνει κανείς όταν μεγαλώσει.

Είναι εκείνα τα εφηβικά όνειρα, που στον κόσμο των μεγάλων,  μοιάζουν να έχουν δραπετεύσει από κάποια ταινία στο cinema, όνειρα που όλοι πιστεύουν και μας έχουν πείσει ότι θα συμβούν σε κάποιους άλλους και όχι σε μας, και συμβαίνει το εξής απίθανο, φεύγουν τα όνειρα μας και τα ζουν οι άλλοι και όχι εμείς και άντε μετά να τα διεκδικήσουμε.

Κάθε χρόνο στο νησί, περίμενα τα Χριστούγεννα, όχι για τα δώρα, όχι για τα δέντρα, όχι για τον Άγιο Βασίλη, ούτε και για τις διακοπές, περίμενα τα Χριστούγεννα γιατί μετά την «χειμερία νάρκη» των Φθινοπωρινών μηνών, το νησί αποκτούσε και πάλι ζωή, όχι όπως το καλοκαίρι, αλλά εν πάση περίπτωση, είχε λίγη ζωή.

Τα μαγαζιά έβαζαν τα Χριστουγεννιάτικα τους, φώτα παντού και μερικοί άνθρωποι περπατούσαν στους δρόμους, κάποιες παρέες εφήβων όπως η δική μου, γελούσαν δυνατά και πήγαιναν για καφέ στο Potpourri και μετά στο «Γιαπί» για χορό μέχρι το πρωί, ωραία χρόνια τότε, ανέμελα…

Η Κάρπαθος τον χειμώνα ίσως να φαντάζει άσχημη για τους νέους, τους «τρελούς», τους ονειροπόλους γι΄ αυτούς που έχουν σχέδια, όνειρα, φιλοδοξίες, γι αυτούς που δεν βρίσκουν ησυχία ή και δεν θέλουν να βρουν.

Είναι όμως ταυτόχρονα και ένα «ήσυχο λιμάνι» για όλους αυτούς που θέλουν να ζήσουν εκεί, ήρεμα, χαλαρά, με αυτά που ξέρουν και με αυτούς που τους ξέρουν. Είναι το «σίγουρο σιτάρι» σε έναν κόσμο, που πάντα θα τους αγαπά και θα τους υπολογίζει, είναι ο μικρόκοσμός μας και νιώθουμε βασιλιάδες.

Η Μαρία της Αγνής, Ο Δημήτρης της Αννούλας, η Μαριγώ του Διάκου, ο Βασίλης του γιατρού, η Μαριγούλα του Παπά και η Ελένη του Μιχαλή, όλοι αυτοί, πολύ γνωστοί μας, σαν βασιλιάδες σε ένα παραμύθι, ένα παραμύθι που άρχισε,  «μία φορά και έναν καιρό».


Ένα παραμύθι ζωντανό, με πρίγκιπες και βάτραχους, με πεταλούδες, νεράιδες και κακές μάγισες, με μίση και με αγάπες,  όλοι εμείς οι ήρωες των δικών μας ξεχωριστών παραμυθιών, δεν χρειαζόμαστε επώνυμο, δεν χρειαζόμαστε καν ταυτότητα. Και το βασίλειο μας; Δύο νησιά, δυο βουνά και ένα πέλαγος….

Καλές γιορτές φίλοι μου.