Διαβάζοντας αυτό που θα γράψω μόνο και μόνο από τον τίτλο θα αρχίσεις να δυσανασχετείς. Το σ αγαπώ θα πεις… άντε πάλι … μια από τα ίδια… δεν βαρεθήκατε πια;;; Τόσα βιβλία έχουν γραφτεί τόσα τραγούδια έχουν τραγουδηθεί… Θέε μου τι κλισεεεεεε;;;; Οι πιο ρομαντικοί από σας θα πουν ότι είναι ωραίο θέμα και πάντα θα συγκινεί το ανθρώπινο είδος. …. Ναι και αυτό μετράει δεν λέω όχι.
Άσχετα όμως με το τι θα σκεφτεί ο καθένας σας, για μένα το σ αγαπώ έχει ξεχωριστή σημασία. Και θα μου πεις για όλους μας έχει… απλώς εγώ δεν ήξερα ότι είχε και για μένα τόση μεγάλη σημασία. Απλώς πιάστηκα αδιάβαστη σε μια ανύποπτη στιγμή σε μια συζήτηση με κάτι φίλες μου από τα παλιά.
Και ιδού ο διάλογος:
- ΦΙΛΗ:, ώστε λοιπόν αρνείσαι να μεγαλώσεις εε;;
- ΕΓΩ:, ναι…
- ΦΙΛΗ:, ναι αλλά ο καιρός περνάει πρέπει να βρούμε κάποιον να αγαπήσουμε να αγαπηθούμε
- ΕΓΩ:, εεεε σιγάααα!!!
- ΦΙΛΗ:, τι σιγά δεν θες να αγαπηθείς;;;
- ΕΓΩ:, να σου πω κάτι; Εγώ σε όλες μου τις σχέσεις μέχρι τώρα δεν έχω πει ποτέ μου σ αγαπώ στον άλλον που ήταν δίπλα μου…όσο μεγάλο και αν ήταν το διάστημα που διαρκούσε η σχέση μου.
- ΦΙΛΗ:, ώστε ποτέ δεν έχεις πει σ αγαπώ;;;;;;;;;
Και ο διάλογος θα σταματήσει εδώ.
Ναι, κυρίες και κύριοι δεν έχω πει ποτέ σ αγαπώ.
Το συνειδητοποίησα τώρα. Δεν είναι πολύ παράξενο;
Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι αφηρημένη, να ζωγραφίζει καρδούλες......
«Μαρία
και ερωτηματικό ίσον λοβ φορ έβερ».
Έγραφα
μαντινάδες, ποιηματάκια . Να φανταστείς ούτε τα ημερολόγια δεν άφηνα ήσυχα. Έπαιρνα
τις σελίδες που έγραφαν ρητά για αγάπες και έρωτες και τα αντέγραφα στο
ημερολόγιο μου.
Τώρα
που είπα στο ημερολόγιο μου….
Τι
μανία και αυτή; Από τότε που έμαθα να γράφω ξεκίνησα να γράφω και ημερολόγιο.
Μέσα στις ροζ αρωματικές σελίδες έγραφα αυτά που η ψυχή μου αισθανόταν και το σώμα
αρνιόταν πεισματικά να βιώσει. Η μόνη διαφορά ήταν ότι εκεί δεν κρυβόμουν
έγραφα «Μαρία και Μανώλης πχ ίσον λοβ φορ έβερ.»
Το
ημερολόγιο μου ήταν το καταφύγιο μου. Όταν καταγράφονταν εκεί νόμιζα ότι τα
είχα ζήσει κιόλας. Πόσο χαζή θα μπορούσα να είμαι;;;
Περίμενα
το καλοκαίρι σαν την Δευτέρα παρουσία.
Ερχόταν
η φίλη μου η Μαρία Δ. από την Αθήνα και ανταλλάζαμε τα ημερολόγια μας. Διάβαζε
η μια της άλλης. Αυτό ήταν η έκφραση υπέρτατης φιλίας.
«Μαρία
εσύ γράφεις πολύ πιο διαφορετικά από μένα» μου έλεγε. «μάλλον εσύ αγαπάς πιο
πολύ από μένα!» ήταν η διαπίστωση της.
Ναι, το είχα δεχτεί από μικρή ότι αγαπώ πιο πολύ από κείνη, και το ημερολόγιο ήταν ο μάρτυρας...
Μπορεί
να γελάσετε αλλά δεν είναι 5 χρόνια από τότε που σταμάτησα να γράφω ημερολόγιο.
Και ο λόγος; Ακόμα πιο αστείος. Η φίλη μου έμεινε έγκυος και το καλοκαίρι θα
γεννούσε. ¨
Όπως
καταλαβαίνετε κάθε άλλο παρά την όρεξη μου θα είχε να διαβάζει για τους όχι
φανταστικούς τώρα πια έρωτες, αλλά με την φαντασία που τους περιέγραφα.
Από
την άλλη όσο και αν δεν ήθελα να μεγαλώσω έπρεπε να συμβιβαστώ με την
πραγματικότητα. Ήμουν πια μεγάλη για ημερολόγιο….
Κοντεύουν
τώρα 5 χρόνια όσα και το αγοράκι της φίλης μου που έχουμε να τα πούμε τόσο στενά
με την Μαρία. Άλλες ανάγκες άλλες προτεραιότητες βλέπεις. Και ξαφνικά προχθές αυτή η κουβέντα. Αυτή η
διαπίστωση.
Μα
είναι τελείως οξύμωρο σχήμα να αγαπάς κάποιον από μικρή και ξαφνικά να
υπερηφανεύεσαι ότι δεν έχεις πει ποτέ σ αγαπώ. Σχεδόν μελαγχολώ…. «Αλίμονο σε
αυτούς που δεν αγάπησαν ζωή, την ομορφιά σου δεν την χάρηκαν» λέει το τραγούδι και
ψάχνω να βρω τρόπους να το αντικρούσω.
Η
μικρή Μαρία έγραφε «Μαρία και ερωτηματικό ίσον λοβ φορ έβερ.» Και εννοούσε
κάποιον. Αυτός ο κάποιος υπήρχε. Αν ήθελες να βρεις το όνομα του μπορούσες
απλώς να κρυφοκοιτάξεις στο ημερολόγιο της.
Αυτό
που με τρόμαξε περισσότερο στην διαπίστωση της φίλης μου ήταν ότι αν υποθέσουμε
ότι τώρα ζωγράφιζα μια καρδούλα θα έγραφα Μαρία + ……. = ………..
δεν υπάρχει κάποιος δεν υπάρχει συναίσθημα.
Τώρα
που το ξανασκέφτομαι αν ζωγράφιζα κατά λάθος κάποια καρδούλα το πιο πιθανό
είναι να την έσβηνα γρήγορα γρήγορα μην με πάρουν χαμπάρι και πουν ότι
παλιμπαιδίζω….
Ίσως
τα κόμπλεξ που κατά καιρούς κουβαλάω μαζί μου και πάνω μου και δίπλα μου και
μέσα μου να μην με αφήνουν να νιώσω την πραγματικότητα, να νιώσω την ένταση το
συναίσθημα να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο, ίσως τελικά και εγώ να μην αγαπήθηκα τόσο ώστε
να καταφέρω να ξεστομίσω αυτήν την τόσο μαγική λέξη. Αλλά αυτό που πιστεύω
ακράδαντα είναι όταν τελικά την
ξεστομίσω θα αγαπώ πραγματικά.
Μπορεί
να αργήσει αυτή η μέρα ή και μπορεί να είναι πολύ κοντά αλλά κάποια στιγμή θα
το πω σε κάποιον. Δεν θα το γράφω σε χαρτάκια επειδή δεν μου βγαίνει, δεν θα
αφιερώνω τραγούδια, δεν θα το εννοώ από τα συμφραζόμενα απλώς θα το πω…
Μαρία
+ ? = love for ever
Αφιερωμένο
στην φίλη μου την Μαρία Διάκου που όσο καλά και αν νομίζει ότι με ξέρει
εξακολουθεί να εκπλήσσεται από μένα.
Μαρία + ? = love for ever
