ΓΙΑ.... ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ... ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ

Διαβάζοντας ένα γνωστό βιβλίο ήρθα αντιμέτωπη με την παρακάτω ιστορία…

Μια φορά ήταν ένας γεωργός που καλλιεργούσε ένα χωράφι. Κάποια μέρα, εκεί που έσκαβε, πετούσαν από πάνω του αετόπουλα και τον έκαναν να χαρεί πολύ καθώς τα είχε και για συντροφιά και για παρέα.

Μια μέρα λοιπόν τα πουλιά αυτά δεν πέταξαν πάνω από το χωράφι το οποίο καλλιεργούσε ο γεωργός.

Το παραπάνω γεγονός τον παραξένεψε και έτσι αποφάσισε να πάει στο μέρος από το οποίο πετούσαν τα πουλιά να δει γιατί δεν έρχονται πια.

Όταν πήγε αντίκρισε μια φωλιά με ένα αυγό μέσα. Ο γεωργός αποφάσισε να το πάρει και να το βάλει στο κοτέτσι του μαζί με τα άλλα αυγά. Θα το κλωσούσαν και αυτό οι κότες του.

Έτσι και έγινε. Οι κότες το κλώσησαν και έτσι έγινε ένα αετοπουλάκι όπου ζούσε με τα άλλα κοτοπουλάκια. Οι κότες και τα κοτοπουλάκια το είχαν πείσει ότι και αυτό είναι ένα κοτοπουλάκι.

Μια μέρα ξαναήρθαν τα αετόπουλα και πετούσαν από πάνω από το κοτέτσι. Όταν τα είδε το μικρό αετόπουλο θαμπώθηκε και ήθελε και αυτό να πετάξει!!! Όμως οι άλλες κότες του έλεγαν ότι δεν μπορεί να πετάξει γιατί είναι κότα.

Η μαμά-κότα μάλιστα του έλεγε ότι αν τολμήσει να πετάξει θα πέσει και θα σχίσει τα φτερά του γύρω από το περιφραγμένο κοτέτσι. Ο μπαμπάς κόκορας του έλεγε ότι και να πετάξει δεν θα βρει αλλού το σίγουρο σιτάρι που είχαν στο κοτέτσι και έτσι θα πέθαινε από την πείνα.

Το μικρό αετόπουλο πείστηκε ότι πράγματι δεν μπορούσε να πετάξει και έτσι κάθε μέρα έλεγε… τι ωραία που είναι να πετάς!!!! Και όσο περνούσαν οι μέρες όλο και πιο πολύ αποτραβιόταν μέσα στο κοτέτσι.

Μια μέρα το έψαχνε ο γεωργός που είχε καιρό να το δει έξω με τις άλλες κότες πήγε μέσα στο κοτέτσι και το βλέπει να είναι νεκρό με τα φτερά κατεβασμένα σε μια άκρη. Είχε πεθάνει από την θλίψη του…..!!!

Tώρα θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί έγραψα αυτήν την ιστορία και γιατί χρειάστηκε να σας την μεταφέρω εδώ από το βιβλίο που την πρωτοδιάβασα. Προφανώς δεν με απασχολεί τόσο το κοτέτσι και το αετόπουλο αυτό κάθε αυτό αλλά τα μεταφορικά νοήματα που αυτό μας προσφέρει.

Πολλές φορές για κάποιους λόγους που και εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να καταλάβουμε ή άθελα μας πέσαμε σε αυτήν την παγίδα βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο συνηθειών.

Ξυπνάμε το πρωί κάνουμε τις συμβατικές κινήσεις μας πάμε στην συμβατική δουλειά μας για να βγάλουμε τα προς το ζείν. Γυρνάμε σπίτι και αν έχουμε παιδιά ασχολούμαστε με αυτά αν όχι πέφτουμε για ύπνο ή καθόμαστε στην τηλεόραση κοκ.

Στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχουν οι επιθυμίες μας. Όλα αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε αλλά για κάποιον λόγο αδρανούμε. Τότε είναι που βλέπουμε τα άλλα πουλιά πάνω από το κεφάλι μας να πετάνε και λέμε «θέλω και γω να πετάξω» «Τι ωραία που είναι να πετάς…!!!!»

Το θέμα είναι κατά πόσο έχεις συνειδητοποιήσει ότι είσαι αετόπουλο ή απλά μια κότα….!!!! Αν είσαι κότα οκ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. «κάτσε στ αυγά σου» που λέει και ο πολύς λαός.

Τι γίνεται όμως όταν είσαι αετόπουλο; Τι γίνεται όταν οι συμβατικές σου ανάγκες, οι συμβατικοί άνθρωποι (κότες) που σε περιβάλλουν σε έχουν πείσει ότι είσαι ένα κοτοπουλάκι που απλά όταν πετάξει το μόνο που θα καταφέρει είναι «να σπάσει τα ευαίσθητα φτερά του;» Τι γίνεται όταν «σε κλίνουν μέσα στο κοτέτσι;»

Τρία είναι τα ενδεχόμενα όπως θα λέγαμε και στα μαθηματικά. Το πρώτο και ίσως πιο απλό και εύκολο είναι να κάτσεις και να πάθεις κατάθλιψη για όλα όσα έκανες και για όλα όσα θα ήθελες να κάνεις και δεν έκανες. Να πεισθείς ότι όντως είσαι «κοτοπουλάκι» μέσα σε ένα «κοτέτσι» Να μην θέλεις να αφήσεις το βόλεμα σου «το σίγουρο σιτάρι σου» και να ανοίξεις τα φτερά σου.

Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να προσπαθήσεις να πετάξεις και ίσως να τα καταφέρεις μέχρι ένα σημείο. Το θέμα όμως ποιο είναι; Ν αφήσεις το κοτέτσι για να πας που;

Αν είναι να πας σε ένα άλλο κοτέτσι τότε δεν έχει νόημα. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό το θέμα γιατί πολλοί καταφέρνουν να ξεφύγουν από κάτι που τους πνίγει και καταλήγουν σε κάτι πολύ χειρότερο. Το θέμα μας επομένως δεν είναι να φύγουμε να πάμε σε ένα άλλο χειρότερο ή και ίσο περιβάλλον με το προηγούμενο αλλά να πάμε σε ένα καλύτερο.

Το τρίτο, τελευταίο και ίσως δυσκολότερο επίτευγμα μας είναι να φύγουμε από το «κοτέτσι» μας με την βοήθεια ή μη των άλλων και να κατορθώσουμε να πάμε σε ένα καλύτερο περιβάλλον που θα μας ωφελεί. Που θα είναι αυτό που ονειρευτήκαμε. Σαφώς δεν γίνεται να ζούμε σε ιδανικά περιβάλλοντα, πάντα κάτι θα υπάρχει που θα μας ενοχλεί. αλλά το θέμα είναι αυτές οι ενοχλήσεις να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Είχατε ποτέ ένα κρυφό όνειρο που δεν πραγματοποιήσατε? Να κάνετε κάποιες σπουδές σε ένα αντικείμενο που σας ενδιαφέρει… Να κάνετε ένα μακρινό ταξίδι, να κάνετε οικογένεια, να κάνετε πολλά παιδιά, να διαβάσετε κάποια βιβλία, να ξεκινήσετε μια δική σας δουλειά κοκ. ΚΑΝΤΕ ΤΑ!!!! Είστε ακόμη νέοι και μπορείτε….. Μόνο οι νεκροί κάθονται χωρίς να κάνουν τίποτα. Οι νέοι πρέπει να ενεργούν.

Μην αφήνετε να σας έχουν κλεισμένους σε «κοτέτσια» για να μην «σπάσετε τα φτερά σας» ακόμα και κάτι τέτοιο να γίνει θα λέτε: «Έκανα κάτι και απέτυχα» καλύτερο από την απραξία. Μην φοβάστε ότι θα «χάσετε το σίγουρο σιτάρι» να θυμάστε πάντα την θέα από ψηλά…..

Και τέλος μια φράση για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι η εξής:

«Τα δέντρα για να φτάσουν σε περήφανα ύψη ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ την βροχή»

Περιμένω τα σχόλια σας.