Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

22 Ιαν 2018

Big brother, x-factor, Greek idol και άλλοι πολλοί… ήρωες

Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν από 8 χρόνια. Το δημοσιεύω ξανά εδώ, για να το θυμηθούμε πάλι, γιατί θεωρώ ότι είναι προφητικό από πολλές απόψεις. Το είχα αφιερώσει σε 2 ανθρώπους, αλλά αυτή η αναδημοσίευση, είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στον Μάριο Βέλεντζα, σαν ένα δώρο, αλλά και σαν ενθάρρυνση στα νέα του καθήκοντα. 


Καλώς ή κακώς μεγάλωσα στην εποχή που τα «ριάλιτι» είχαν και έχουν την τιμητική τους. Είμαι τέκνο εκείνης της γενιάς, που την πρωτοχρονιά του 2004 -αν δεν κάνω λάθος- την πέρασα με την αγωνία αν θα βγει ο Τσάκας ή ο Πρόδρομος έξω από το σπίτι του Βig brother!

Ακόμα θυμάμαι την Μαίρη Σκόρδου, την Καλομοίρα, την Δώρα και τις απελπισμένες τους προσπάθειες να γίνουν διάσημες τραγουδίστριες και παρουσιάστριες. Το κακό για μένα δεν είναι ούτε τα “ριάλιτι” ούτε οι συγκεκριμένοι κύριοι και κυρίες. Το κακό για μένα είναι  όταν αυτοί οι άνθρωποι γίνονται πρότυπα για μας τους νέους.

Δεν θέλω να το σκέφτομαι όταν βλέπω άτομα της ηλικίας μου να προσπαθούν να μοιάσουν σε αυτούς τους τύπους. Σχεδόν απελπίζομαι για το μέλλον αλλά και για την υστεροφημία της  γενιάς μου! Μα καλά, έχουμε και ένα «όνομα» σ αυτήν την κοινωνία....

Οι πιο παλιοί έχουν να περηφανεύονται ότι έζησαν στα χρόνια του πολέμου και ότι πέρασαν πολλές στερήσεις και δυσκολίες, γι αυτό και έγιναν σωστοί άνθρωποι. Οι πιο καινούργιοι έχουν να λένε ότι έζησαν την εποχή του Πολυτεχνείου και ότι εγκαθίδρυσαν την Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Εμείς σαν γενιά γιατί θα υπερηφανευόμαστε στα παιδιά μας; Για την Τατιάνα; Για τον Σάκη; Για την Ευγενία; Για την κα Αργυρό την μαγείρισσα; Ποιο είναι το κατόρθωμα μας ρε παιδιά; Τόσο πάτο έχουμε πιάσει; Αν ρωτήσετε εμένα θα σας πω όχι.

Υπάρχουν κάποια παραδείγματα ανθρώπων –νέων- που αγωνίζονται, με τον δικό τους ξεχωριστό και ήσυχο τρόπο, ώστε, εμείς αύριο, να είμαστε υπερήφανοι για την γενιά μας. Ξέρω δύο από αυτούς, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι πολλοί περισσότεροι. Απλώς, τυγχάνει να μην τους γνωρίζω.

Φυσικά, αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς τους ανθρώπους. Τους το χρωστάω, σαν ένα δείγμα ευγνωμοσύνης και ενός μεγάλου «ευχαριστώ» που είχα την τιμή να συνεργαστώ μαζί τους.

Ο πρώτος κύριος για τον οποίο θα ήθελα να σας μιλήσω είναι ο κος Δημήτρης Τσίγκος. Ήταν το «αφεντικό» μου όπως λέω εγώ, ή ο «συνεργάτης» μου, όπως υποστηρίζει εκείνος, όταν δούλευα για την εταιρία του, την Virtual Trip LTD. Η εταιρία αυτή έχει αντικείμενο την ανάπτυξη λογισμικού ή πιο απλά, δραστηριοποιείται στον χώρο της πληροφορικής και των Startup επιχειρήσεων  

Ο κος Τσίγκος έφτιαξε αυτήν την εταιρία όταν ήταν ακόμα φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Μέσα σε μια δεκαετία έχει αναπτυχθεί αρκετά. Περισσότερα θα βρείτε εδώ… https://www.starttech.vc

Ο δεύτερος αλλά όχι λιγότερο σημαντικός και στον οποίο αφιερώνεται η αναδημοσίευση αυτού του κειμένου, είναι ο κος Μάριος Βελέντζας. Με τον Μάριο, γνωριστήκαμε όταν δούλευα στην Εθνική Τράπεζα. Είναι ο προϊστάμενος χορηγήσεων όπως γράφει το «ταμπελάκι» μπροστά στο γραφείο του. Είναι ο άνθρωπος που δίνει ψυχή στο κατάστημα. Ενώ παράλληλα είναι και η «καρδιά» του καταστήματος.

Ανάμεσα σε καφέδες που δεν προλαβαίνει να πιει, τσιγάρα που ποτέ δεν καπνίζει, σε εκκαθαριστικά, σε υπολογιστές και εγκυκλίους, σε πελάτες σαλταρισμένους, ο Μάριος είναι εκεί και έχει την λύση για κάθε πρόβλημα και δεν είναι καν 30 ετών!

Αυτό που με τσάντιζε είναι ότι ήταν πιο μικρός από μένα. Ήξερε το κάθε τι μέσα στην τράπεζα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Όλοι κάναμε λάθη, αλλά αυτός δεν θυμάμαι να έκανε κανένα.

Πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, με μια καλή κουβέντα, με ένα ανέκδοτο, με ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη για να σου δώσει θάρρος, να γίνεις καλύτερος, να μην απογοητεύεσαι.

Θυμάμαι πάντα να λέει ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σαν δημόσιοι υπάλληλοι και όταν υπάρχει δουλειά, θα πρέπει να γίνεται. Αυτός ήταν το παράδειγμα για όλους μας. Πάντα έφευγε τελευταίος. Μπορεί να σχολάγαμε 3:15 αλλά αυτός εκείνη την ώρα έλεγε ότι είχε ακόμα 3-4 ώρες δουλειά...!

Θα μπορούσα να μιλάω άπειρες ώρες για τον Μάριο, γιατί τον θεωρώ και φίλο μου. Αλλά θέλω να σταματήσω εδώ και να του ευχηθώ να γίνει, όχι απλώς Διευθυντής -γιατί αυτό το έχω  σίγουρο- να γίνει κάτι παραπάνω. Ο,τι θέλει αυτός!

Γι΄ αυτό σας λέω, δεν ξέρω αν η γενιά μας θα αξιωθεί να κάνει κάτι το συγκλονιστικό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι «αφανείς ήρωες» ανάμεσα μας, που δουλεύουν έτσι όπως θα έπρεπε να δουλεύουμε όλοι μας. 

Που παίρνουν πρωτοβουλίες, που μας  πάνε ένα βήμα πιο μπροστά και όχι, δεν χρειάζονται την ψήφο μας για να παραμείνουν στο «παιχνίδι» γιατί πολύ απλά, το παιχνίδι το φτιάχνουν οι ίδιοι.


Σημείωση: 2013. Ο Κός Μάριος Βελέντζας πήρε προαγωγή και είναι πλέον ο νεότερος διευθυντής καταστήματος της ΕΤΕ. 
2018. Είναι Στέλεχος Τραπεζικής Ιδιωτών στα Κεντρικά Γραφεία της Εθνικής Τράπεζας.

Αρχική Ανάρτηση εδώ :


Δεν υπάρχουν σχόλια: