Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

26 Απρ 2017

Νύχι νύχι και μαλλί!!

Πέφτεις κάτω και χτυπάς και σου λένε…

«Μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει»  είσαι μικρή και δεν αντιλαμβάνεσαι αυτήν την προτροπή. Το μόνο που σε απασχολεί εκείνη την ώρα είναι το χέρι ή το πόδι σου που πονάει. Μπορεί και ένα γόνατο που αιμορραγεί και νομίζεις ότι χάνεις τον κόσμο σου.

Περνούν τα χρόνια και η ευχή δεν γίνεται πράξη. Το χέρι, το πόδι, ακόμα και το γόνατο, έχουν γιάνει… Όμως κανείς δεν σε προειδοποίησε τι σημαίνει μεγαλώνω. Εσύ από μικρή ήθελες να μεγαλώσεις να κάνεις ό,τι θέλεις και ήσουν τόσο σίγουρη ότι θα το έκανες αυτό που θα έβαζες και το χέρι σου στην φωτιά.

Όμως η ζωή δεν είναι δίκαιη και όσο δίκαιη είσαι εσύ, τόσο άδικα σου φέρεται αυτή. Νόμος. Σε αυτήν την ζωή επιβιώνουν οι αναίσθητοι. Πρέπει να φας πολλά «χαστούκια» για να ωριμάσεις και θα τα «φας» αναγκαστικά. Το θέμα είναι πόσο θα ωριμάσεις; Γιατί και η ωριμότητα φτάνει μέχρι ενός σημείου για μερικούς, μετά αρχίζουν τα ψυχολογικά.

Θα το έχεις καταλάβει ήδη ότι ποτέ δεν θα κάνεις αυτό που θέλεις. Από μικρή αυτό συνέβαινε και μεγαλώνοντας δεν αλλάζει κάτι. Το μόνο που αλλάζουν είναι οι προτεραιότητες σου. Στα 16 μου ήθελα να ξενυχτάω μέχρι τις 5:00 το πρωί στα 30 μου ήθελα να βρω μία δουλειά με καλά λεφτά, σήμερα ήθελα μία τσάντα από τον δεύτερο όροφο του Attica που πίστευα ότι στα 36 μου πια θα είχα την δυνατότητα να αγοράσω, αλλά δεν μπορώ ούτε αυτό αλλά ούτε και όλα τα υπόλοιπα πια.

Σε κάθε ηλικία μαθαίνω να προσαρμόζομαι στις εκάστοτε καταστάσεις. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό ή αν θα πρέπει να επαναστατώ. Η πιο μεγάλη επανάσταση μου είναι να μένω σε αυτήν την τόσο αφιλόξενη πόλη, που σιγά σιγά τα πάντα διαλύονται και όλοι εμείς παρατηρητές σα να περιμένουμε ένα θαύμα να μας σώσει. Σαν έναν από μηχανή θεό να μας λυτρώσει…

Το να είσαι γυναίκα σε αυτόν τον κόσμο είναι ακόμα μία δύσκολη υπόθεση. Αν δουλεύεις πολύ, θα αφήσεις πίσω τα αισθηματικά σου και τότε είσαι μία bitch, ανέραστη και αδίστακτη. Αν κάνεις το αντίθετο, τότε είσαι μία μανούλα σαν και τόσες άλλες, δεν έχει κανείς να σου ζηλέψει κάτι… ίσως να σε πουν και τεμπέλα. Αν πάλι προσπαθείς να συνδυάσεις δουλειά και μητρότητα, κάτι από τα δύο θα υστερεί και η ζυγαριά θα γέρνει υπέρ του ενός ή του άλλου και εσύ θα είσαι πάντα με τις τύψεις σφηνωμένες στον εγκέφαλο σου.

Κι ύστερα είναι η εμφάνιση. Πόση γυμναστική πρέπει να κάνω επιτέλους για να χωρέσω σε εκείνα τα παντελόνια του ZARA? Έστω το πιο μεγάλο νούμερο να μου στρώνει; Ένα μπλουζάκι να μην με διαγράφει, ένα μαγιό να με κόβει και τόσα άλλα κόμπλεξ που μου έχουν κολλήσει χρόνια τώρα οι τηλεοράσεις, τα περιοδικά και η κάθε τυχαία Shopping Star?

Και δεν είναι μόνο τα ρούχα. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι όλες σας φτιάχνετε νύχια. Κάθε νύχι και μία υπερπαραγωγή. Μερικά μου θυμίζουν τα νύχια της κακιάς μάγισσάς στα παιδικά παραμύθια, κάποια άλλα είναι πολύ ωραία. Και μαλλιά, αυτά τα μαλλιά τα θαυμάζω γιατί δουλεύω και δεν έχω την δυνατότητα να πάω κομμωτήριο να κάνω ανταύγειες όμρε και τα τελευταία κοψίματα.

Αν έχεις φτάσει να διαβάζεις μέχρι εδώ, σου περιγράφω δύο διαφορετικές γυναίκες. Η μία με τα αιώνια άγχη και μία άλλη που τα έχει λύσει τα προβλήματα της με κάποιον μαγικό τρόπο. Αν σας είναι εύκολο πείτε μου τον τρόπο και εμένα να μην αγχώνομαι και να μην βασανίζομαι, να μην χτυπιέμαι στα γυμναστήρια και να βλέπω τις «νυχούδες» μόνο με τα κιάλια.

Γιατί εγώ χρειάστηκα μεγάλο αγώνα

Για να ξαναβάλω ένα τζίν ή ένα φόρεμα
Να περπατάω σε ανηφόρες χωρίς να λαχανιάζω
Να φοράω ξανά μοντέρνα ρούχα και παπούτσια
Να νιώσω ξανά όμορφα με τον εαυτό μου
Να φλερτάρω ξανά και να ερωτεύομαι όπως παλιά
Να διεκδικήσω καλύτερες δουλειές
Να κάνω νέους φίλους
Να πάρω ξανά πίσω την ζωή μου

Και χωρίς να έχει σταματήσει αυτός ο αγώνας, ούτε και να έχει φτάσει στο τέλος του, το φιλοσόφησα το θέμα και το ζητούμενο πάντα είναι η ευτυχία. Αυτό είναι, η ευτυχία. Σαφώς τώρα είμαι πιο χαρούμενη από παλιά, δεν λέω πιο ευτυχισμένη, γιατί η ευτυχία είναι στιγμές


Μέσα σε αυτήν την κοινωνία που ζούμε, μέσα σε μία Ελλάδα που αιμορραγεί, ας προσπαθήσουμε να είμαστε άνθρωποι. Ένα ακόμα νύχι υπερπαραγωγή δεν θα σε κάνει πιο ευτυχισμένη. Δώσε δύο NΟΥΝΟΥ KID στην διπλανή οικογένεια που έχει ανάγκη. Δεν είμαι τόσο θρήσκα όσο νομίζεις, αλλά, αν όχι ο θεός, κάποια ανώτερη δύναμη, ίσως και το σύμπαν, θα σου το επιστρέψει με την μορφή ευτυχίας. Και μάντεψε… Θα είναι η ευτυχία που θα ζητάς. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: