Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

27 Ιουλ 2016

Να σου πω κάτι;

Να σου πω κάτι; Με την μοναξιά μου τα έχω βρει εδώ και καιρό, δεν με πειράζει να είμαι μόνη, με πειράζει να είμαι σε λάθος αγκαλιές, να μιλάω σε «τοίχους» και σε ανθρώπους που δεν με καταλαβαίνουν, όσο ωραία λόγια και αν τους πω, όσα αστεία και αν σκεφτώ, με όσους τρόπους και εκφράσεις τους ξεστομίσω τις επιθυμίες μου. Αυτά είναι που με ενοχλούν.

Αν χαλάσει η λάμπα στο σπίτι, ξέρω πως εγώ θα πάω να αγοράσω καινούργια και πως εγώ θα σκαρφαλώσω για να την βιδώσω, όταν χαλάσει το καζανάκι, κάτι πάλι θα σκαρφιστώ για να το φτιάξω, ξέρεις όταν είσαι γυναίκα είσαι παρεξηγημένη, αλλά οι «αντρικές δουλειές» δεν είναι και τόσο αντρικές τελικά. Κοινή λογική είναι και αν διαθέτεις λίγη, τα καταφέρνεις απλώς.

Ναι ναι και την κατσαρίδα στο πάτωμα εγώ θα την σκοτώσω και τα ψώνια εγώ θα τα κουβαλήσω από το super market και όταν είμαι άρρωστη δεν θα μου φέρει κανείς ούτε ένα ποτήρι νερό και μερικές φορές μπορεί να μην χτυπήσει το τηλέφωνο μου και να μην με ψάξει κανείς, παρά μόνο για δουλειά που αν δεν απαντήσω, είναι σίγουροι ότι θα τους καλέσω πίσω.

Ξέρεις γιατί; Γιατί έχω μάθει να τα καταφέρνω μόνη μου και όλοι με εμπιστεύονται ενώ οι μισοί από αυτούς, με αποκαλούν ηρωίδα γιατί αντέχω. Γιατί γενικώς αντέχω…

Το πιο ωραίο όμως δεν στο είπα. Αυτή η μοναξιά που σου περιγράφω έχει και πολλά θετικά. Γιατί αν δεν τα καταφέρω με την λάμπα και το καζανάκι το πολύ πολύ να φωνάξω έναν υδραυλικό ή έναν ηλεκτρολόγο και το θέμα έχει λυθεί.

Η μοναξιά που νιώθεις με παρέα πως διορθώνεται άραγε; Όταν περιστοιχίζεσαι από τους «φίλους» από τον αδερφό σου ακόμα και τα ανίψια που έχεις σίγουρα βαρεθεί να βλέπεις;

Δεν ξέρω εσύ τι κάνεις, αλλά εμένα η ζωή μου δεν έχει άλλο χρόνο για άλλο πόνο, για άλλα δάκρυα δεν έχει πια καιρό, για σκάρτες συμπεριφορές και ανθρώπους τοξικούς. Η μοναξιά μου θέλω να είναι όμορφη. Με ταξίδια, με βόλτες, με μαύρες σοκολάτες, ανανά, λιναρόσπορο με καλαμάκι κοτόπουλο, ψαρονέφρι και σολομό.  

Την μοναξιά μου αυτήν λοιπόν, έχω μάθει να την απολαμβάνω. Έχω μάθει να κάνω πράγματα για μένα και πράγματα για τους άλλους που με γεμίζουν. Κάνω νέους φίλους, αποκτώ νέες συνήθεις, ανακαλύπτω νέα μαγαζιά, νέα φαγητά, νέους δρόμους, μυρωδιές, ρούχα, μουσικές, ασκήσεις θάρρους. Ναι ναι ασκήσεις θάρρους, όπως το ακούς…

Δεν την έχω παντρευτεί την μοναξιά μου όπως εσύ. Η δική μου μοναξιά χωράει πολλούς ακόμα. Χωράει νέους ανθρώπους. Η ζωή μου δεν έχει φτιαχτεί για να ακολουθεί μία ρουτίνα και αν καμιά φορά πήγε να ρουτινιάσει, ο ίδιος ο Θεός μου έδινε ένα χάδι μία φορά ή ένα χαστούκι μία άλλη και έβγαινα από την συνήθεια.

Πάντα έβρισκα στόχους, πράγματα να αγαπώ, ανθρώπους να ερωτεύομαι και να σκέφτομαι, τύπους και μέρη που να με εμπνέουν, συνήθειες που να με απορροφούν και την θάλασσα να με ταξιδεύει.

Εγώ δεν έβαλα πρόγραμμα ποτέ, δεν είπα θα κάνω αυτό μέχρι να κουραστώ, είπα θα κάνω αυτό, μέχρι να το τελειώσω. Μόνο με σένα δεν τα υπολόγισα σωστά. Συνήθως έτσι γίνεται λένε στην αγάπη, αλλά να σου πω και κάτι άλλο; Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν αγάπη αυτό με σένα ή ένα πείσμα με τον εαυτό μου.

Ίσως ο λόγος που τελικά εμείς δεν τα βρήκαμε να μην είναι επειδή δεν αισθανθήκαμε πράγματα ο ένας για τον άλλον, αλλά ο φόβος. Ναι ο φόβος και από τους δύο μας. Εγώ φοβήθηκα την ένταση των αισθημάτων μου, ήθελα τόσα να σου πω, που δεν έβρισκαν διέξοδο, που με μπλόκαρες, με απομάκρυνες και μου έβγαινε σε θυμό, αντίδραση και προσβολές.

Εσύ από την άλλη, αιφνιδιάστηκες, η ρουτίνα σου πήγε να σπάσει, δεν ήσουν έτοιμος και φοβήθηκες την συμπεριφορά μου, δεν μπόρεσες να την καταλάβεις, να την αποκωδικοποιήσεις. Ήσουν στην μόνιμη νιρβάνα σου και αν το ψάξω λίγο ακόμα, ίσως φοβόσουν να μου δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό. Γιατί πολύ απλά είσαι ίσως κάτι ψυχρό και απρόσιτο που δεν θα μπορούσα να αντέξω.

Και το βλέπω τώρα αυτό, μετά από τόσο καιρό και τόσους καυγάδες και παρεξηγήσεις. Να συναντιόμαστε και να είμαστε δύο ξένοι. Σα να βρεθήκαμε για πρώτη φορά. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να σου μιλάω και στον πληθυντικό, γι΄ αυτό σε αποφεύγω, γιατί εγώ δεν τα έχω μάθει αυτά στο χωριό μου.

Εμείς κύριε Σπουδαγμένε, στο δικό μου το χωριό, όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο, του μιλάμε, τον βάζουμε στο σπίτι μας και τον κερνάμε ό,τι έχουμε εύκαιρο εκείνη την ώρα.

Φίλος ή ξένος, ντόπιος ή τουρίστας να είναι, έχει την ίδια αντιμετώπιση. Και έχουμε μάθει να αγαπάμε ακόμα και την κάρτα που θα μας στείλουν από τα ξένα μέρη για να μας ευχαριστήσουν για εκείνο το γλυκό και δροσερό σταφύλι που τους τρατάραμε μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού.

Αυτά γίνονται στο νησί μου, αυτά γίνονται στο χωριό μου, εμείς δεν γυρίζουμε τις πλάτες κύριε Πολιτισμένε, κύριε Καριερίστα. Εμείς μιλάμε με τους ανθρώπους, χαμογελάμε, δεν είμαστε μουγγοί, χαιρετάμε, λέμε και κανένα αστείο να περάσει η ώρα, κερνάμε και κανέναν καφέ.



Και μην μου πεις ότι δεν με γουστάρεις, δεν το πιστεύω, ξέρεις τι πιστεύω; Στ΄ αλήθεια πιστεύω ότι δεν θα άντεχες να με είχες. Θα ήμουν ο παράδεισος και η κόλαση σου μαζί και το έχεις καταλάβει ήδη. Όπως επίσης έχεις καταλάβει ήδη, ότι μαζί σου θα υπήρχε ημερομηνία λήξης γιατί και εσύ ο ίδιος καταλαβαίνεις τα συναισθήματα σου, απλώς είσαι μεγάλος για να τα δαμάσεις, πόσο μάλλον να τα αλλάξεις και να τα ημερέψεις και το ξέρεις τόοσο καλά!