Αν βρεθούμε σε ένα παραμύθι

Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού του Συλλόγου Απανταχού Καρπαθίων. "Καρπαθιακή Ηχώ"

Μία φορά και έναν καιρό, ήταν ένα όμορφο νησί, η Κάρπαθος, που την αγαπούσαν όλοι ή σχεδόν όλοι. Τα παραμύθια δεν μας αφήνουν περιθώρια για αμφισβητήσεις, έτσι λοιπόν θα συμφωνήσετε μαζί μού, ότι η Κάρπαθος είναι ένα νησί που είτε θα το αγαπήσεις, είτε θα το μισήσεις. Κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει.

Ή θα σε τραβήξει με την ομορφιά του και με τα τραγούδια του, όπως οι Σειρήνες τραβούσαν τον Οδυσσέα ή θα σε απωθεί όπως ο διάβολος το λιβάνι. Το κάτι «λίγο μ αρέσει», το «ίσως και να μ΄ αρέσει» δεν υπάρχει.

Έτσι υποστηρίζουν όλοι οι Καρπάθιοι που σέβονται τον εαυτό τους και το νησί τους παράλληλα. Εγώ όμως που μεγάλωσα στο νησί, σας λέω ότι μέσα μου γίνεται συνεχώς μία πάλη. Η πάλη της αγάπης με την ανάγκη. Για να γίνω πιο σαφής. Να είσαι κάπου που αγαπάς πολύ, ή κάπου που σε φέρνει η ανάγκη;

Να είσαι γύρω με ανθρώπους που σε αγαπούν και σε ξέρουν από μικρό παιδί, ή με ανθρώπους που έχεις κοινά ενδιαφέροντα, παρόμοιες εμπειρίες και ανησυχίες; Σε έναν τόπο που κυριαρχεί το γαλάζιο και το πράσινο ή σε έναν κόσμο γκρι γεμάτο άγχος με επιτηδευμένη ομορφιά, με φτιασίδια ψεύτικα, που ο χρόνος τα κάνει πιο άσχημα απ΄ ότι ήταν πριν;

Το ένα μισό του εαυτού μου, επιμένει να κάτσω στην Κάρπαθο, στην μεγάλη αγάπη, στο μπλε και στο πράσινο, στο σίγουρο. Το άλλο μισό, μου  λέει να φύγω μακριά και να μην ξαναγυρίσω, μου μιλάει για χαμένες ευκαιρίες, για νέες εμπειρίες για νέες και ανεξερεύνητες αγάπες, για την ομορφιά στην ψυχή και την γαλήνη.

Πέρασαν τα χρόνια φίλοι μου και στην Κάρπαθο, πολλά άλλαξαν και άλλα πάλι, έμειναν τα ίδια, ίδια και απαράλλακτα. Λες και δεν πέρασαν 19 συναπτά έτη από τότε που ήμουν και εγώ 18 χρονών και ονειρευόμουν.

Λες και εκείνο το χτυποκάρδι στο σχολείο, δεν έχει μειώσει ακόμα την ένταση του, το λεωφορείο της γραμμής εξακολουθεί να φεύγει στις 11:00 και στις 13:45. Αυτός ο δρόμος που επιτέλους θα ενώσει το βόρειο μέρος του νησιού με το νότιο, είναι ακόμα έτοιμος μόνο στα χαρτιά και στις υποσχέσεις.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά από τα όνειρα μας, που έχουν μείνει στάσιμα, θα μπορούσα να θυμηθώ και να περιγράψω άπειρες καταστάσεις απείρου κάλλους στο νησί, όμως ο στόχος μου δεν είναι αυτός. Δεν είναι αυτός, γιατί το νησί μας, η Κάρπαθος μας δεν είναι αυτή και ξέρετε γιατί; Γιατί το οποιοδήποτε νησί το καθορίζουν οι άνθρωποι του.

Και οι άνθρωποι της Καρπάθου είναι άνθρωποι από καλή «πάστα», είναι άνθρωποι δουλευταράδες, άνθρωποι του μόχθου, άνθρωποι που μεγαλουργούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Οι Καρπάθιοι δεν ξεχνούν ποτέ τον τόπο τους και είναι πάντα σημείο αναφοράς γι΄ αυτούς, όσο μακριά και αν πάνε.

Και για να μιλήσω σε πιο προσωπικό επίπεδο, στα 33 σου, τα όνειρα σου έχουν πάρει τις κανονικές τους διαστάσεις, μερικά όνειρα σου ίσως να τα έχεις θάψει κιόλας και άλλα να έχουν μείνει στην λήθη. Βλέπεις, είναι η βαρβαρότητα του ρεαλισμού που βιώνει κανείς όταν μεγαλώσει.

Είναι εκείνα τα εφηβικά όνειρα, που στον κόσμο των μεγάλων,  μοιάζουν να έχουν δραπετεύσει από κάποια ταινία στο cinema, όνειρα που όλοι πιστεύουν και μας έχουν πείσει ότι θα συμβούν σε κάποιους άλλους και όχι σε μας, και συμβαίνει το εξής απίθανο, φεύγουν τα όνειρα μας και τα ζουν οι άλλοι και όχι εμείς και άντε μετά να τα διεκδικήσουμε.

Κάθε χρόνο στο νησί, περίμενα τα Χριστούγεννα, όχι για τα δώρα, όχι για τα δέντρα, όχι για τον Άγιο Βασίλη, ούτε και για τις διακοπές, περίμενα τα Χριστούγεννα γιατί μετά την «χειμερία νάρκη» των Φθινοπωρινών μηνών, το νησί αποκτούσε και πάλι ζωή, όχι όπως το καλοκαίρι, αλλά εν πάση περίπτωση, είχε λίγη ζωή.

Τα μαγαζιά έβαζαν τα Χριστουγεννιάτικα τους, φώτα παντού και μερικοί άνθρωποι περπατούσαν στους δρόμους, κάποιες παρέες εφήβων όπως η δική μου, γελούσαν δυνατά και πήγαιναν για καφέ στο Potpourri και μετά στο «Γιαπί» για χορό μέχρι το πρωί, ωραία χρόνια τότε, ανέμελα…

Η Κάρπαθος τον χειμώνα ίσως να φαντάζει άσχημη για τους νέους, τους «τρελούς», τους ονειροπόλους γι΄ αυτούς που έχουν σχέδια, όνειρα, φιλοδοξίες, γι αυτούς που δεν βρίσκουν ησυχία ή και δεν θέλουν να βρουν.

Είναι όμως ταυτόχρονα και ένα «ήσυχο λιμάνι» για όλους αυτούς που θέλουν να ζήσουν εκεί, ήρεμα, χαλαρά, με αυτά που ξέρουν και με αυτούς που τους ξέρουν. Είναι το «σίγουρο σιτάρι» σε έναν κόσμο, που πάντα θα τους αγαπά και θα τους υπολογίζει, είναι ο μικρόκοσμός μας και νιώθουμε βασιλιάδες.

Η Μαρία της Αγνής, Ο Δημήτρης της Αννούλας, η Μαριγώ του Διάκου, ο Βασίλης του γιατρού, η Μαριγούλα του Παπά και η Ελένη του Μιχαλή, όλοι αυτοί, πολύ γνωστοί μας, σαν βασιλιάδες σε ένα παραμύθι, ένα παραμύθι που άρχισε,  «μία φορά και έναν καιρό».

Ένα παραμύθι ζωντανό, με πρίγκιπες και βάτραχους, με πεταλούδες, νεράιδες και κακές μάγισες, με μίση και με αγάπες,  όλοι εμείς οι ήρωες των δικών μας ξεχωριστών παραμυθιών, δεν χρειαζόμαστε επώνυμο, δεν χρειαζόμαστε καν ταυτότητα. Και το βασίλειο μας; Δύο νησιά, δυο βουνά και ένα πέλαγος….

Καλές γιορτές φίλοι μου.