Αγαπάω θα πει...

Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που να έχει αγαπήσει πιο πολύ να μου τον φέρετε εδώ να μετρηθούμε. Να τα βάλουμε κάτω, να δούμε στο τέλος ποιος θα νικήσει…

Στ΄ αλήθεια, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω με την λογική, αλλά η αγάπη μπορεί να εξηγηθεί με την λογική; Μπόρεσε ποτέ για να μπορέσει να εξηγηθεί και τώρα;

Ίσως το να αγαπώ πολύ, ήταν ένα «κουσούρι» που είχα εκ γενετής, άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω, γιατί αν υποθέσουμε ότι ήταν επίκτητη και ήταν συνάρτηση του περιβάλλοντος μου, οπότε και η αδερφή μου θα έπρεπε να είναι το ίδιο ή και χειρότερα, όμως όχι.

Η αλήθεια είναι ότι και εγώ για να μπορώ να δίνω τόση αγάπη, από κάπου την παίρνω ή από κάπου την «κληρονόμησα» ή τέλος πάντων κάποιον μιμούμαι.

Για μένα η προσωποποίηση της αγάπης είναι η μητέρα μου. Είναι μία γυναίκα που έχει περάσει πολύ δύσκολα στην ζωή της και όμως πάντα είναι με ένα χαμόγελο στα χείλη. Έχει αγάπη για όλους, άμα λέμε για όλους, για όλους.

Πολλές φορές θυμώνω και της λέω «μαμά ο τάδε σου είπε αυτό… ήταν προσβολή, πως μπορείς να μου λες να τον συμπαθώ; Πως λες ότι είναι καλός άνθρωπος;» στον δικό μου θυμό, η απάντηση της μητέρας μου είναι αποστομωτική. «Μαρία δεν τους ξέρεις τους ανθρώπους; Έτσι τα λένε και μετά τους περνάει, έτσι και εσένα, από το ΄ένα αυτί να σου μπαίνουν και από το άλλο να σου βγαίνουν…»

Παρ΄ όλο που και εγώ υποστηρίζω ότι αγαπώ πολύ, μερικούς ανθρώπους δεν μπορώ να τους συγχωρώ συνεχώς όπως κάνει η μαμά μου. Η εξήγηση που έχω δώσει, είναι ότι μάλλον το ένα μου αυτί είναι άχρηστο, ξέρετε, αυτό που λέει η μαμά ότι από εκεί που «βγαίνουν»

Το αποτέλεσμα βέβαια αυτής της «δυσλειτουργίας» είναι να στεναχωριέμαι και να «χαλιέμαι» κάτι που είναι τοξικό για την υγεία μου και για τις τρίχες των μαλλιών μου που τελευταία όλο και ασπρίζουν από μπροστά.

Η έννοια της αγάπης όμως, έχει να κάνει με την αγάπη ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα. Μπορώ να  υποστηρίξω ότι και εκεί έχω δώσει ρεσιτάλ, εντάξει αν όχι ρεσιτάλ, έστω, ένα μικρό κονσέρτο το έχω δώσει…

Η πρώτη και μεγαλύτερη αγάπη μου ήταν ο πατέρας μου, που δυστυχώς με άφησε νωρίς. Ο πατέρας μου, ήταν ο ήρωας μου, είχε κάνει κάτι ακατόρθωτο για τα παιδικά μου μάτια, είχε φύγει από ένα μικρό χωριουδάκι του νησιού και είχε πάει στην Αμερική, μάλιστα είχε δει και το άγαλμα της ελευθερίας.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό το ακατόρθωτο –στο παιδικό μου μυαλό- δεν ήταν και τόσο ακατόρθωτο και ότι το είχαν κάνει πολλοί άλλοι πριν τον μπαμπά μου και θα το κάνουν και άλλοι και άλλοι και άλλοι.

Αυτό που είχε κάνει όμως τότε ο μπαμπάς μου, στο παιδικό μου μυαλό ήταν κάτι όντως ακατόρθωτο ή και πολύ σπάνιο. Είχε «ταξιδέψει» το μυαλό μου, η φαντασία μου είχε ανοίξει τα φτερά της και εγώ έκανα όνειρα, μέρα μεσημέρι. Έπλαθα με το νου μου ιστορίες, έκανα σενάρια, έφτιαχνα ιστορίες με ήρωες από την Αμερική, άρχισα από τόσα δα μικρή να μαθαίνω Αγγλικά.

Η πρώτη λέξη που έμαθα ήταν το apple και μετά το doll και μετά sit down και μετά πήρα την εγκυκλοπαίδεια που μου είχε αγοράσει, τον  χοντρό τόμο με τα Αγγλικά και άρχισα να μαθαίνω λέξεις. Η πρώτη λέξη που είχα μάθει ήταν η λέξη salad που σημαίνει σαλάτα και η χαρά μου ήταν μεγάλη, γιατί τελικά τα Αγγλικά ήταν εύκολα, γιατί είχα ανακαλύψει ότι … προέρχονται από τα Ελληνικά.

Όταν μας άφησε ο πατέρας μου μία κρύα χειμωνιάτικη νύχτα του Γενάρη, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο για μένα ξανά. Τα όνειρα κόπηκαν ξαφνικά στην μέση και με βίαιο τρόπο. Αυτό που δεν είχε κοπεί και ούτε θα κοπεί ποτέ, ήταν η αγάπη που μου έδωσε αυτός ο άνθρωπος, τα τόσα πολλά μαθήματα, σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα.

Και ενώ η μητέρα μου, μου έμαθε την αγάπη την απλή, την απεριόριστη, την δίχως όρια, την ανιδιοτελή, το να αγαπώ δηλαδή συνεχώς τους ίδιους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις πράξεις τους, σχεδόν την εξάρτηση άμα θέλουμε να το παρατείνουμε, με τον μπαμπά μου έμαθα ότι αγαπώ σημαίνει «αφήνω», αγαπώ σημαίνει ελευθερία, αγαπώ δεν σημαίνει να πιάνομαι και να γαντζώνομαι πάνω από ανθρώπους, αγαπώ δεν σημαίνει εξάρτηση, αγαπώ θα πει «σε αφήνω ελεύθερη», αγαπώ θα πει «είμαι μακριά αλλά σ΄ αγαπώ»

Και ενώ για χρόνια ολόκληρα βασανιζόμουν με την «εξαρτησιογόνο» αγάπη της μαμάς μου, πάλεψα πολύ μέσα μου. Ξέθαψα πολλά μικρά παραθυράκια της μνήμης και της λήθης μου και θυμήθηκα την αγάπη που θα πει ελευθερία, που με είχε διδάξει πολλά χρόνια πριν ο μπαμπάς μου, εξάλλου και η συμβουλή της μαμάς μου πλέον είχε αλλάξει…

«Μαρία μην αγαπάς πολύ τους ανθρώπους, αγάπα τους, αλλά όχι τόσο πολύ, πιο λίγο»