Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

4 Οκτ 2013

Να ΄ναι καλοί οι φίλοι κι λογαριασμοί...

Είναι από εκείνες τις Φθινοπωρινές μέρες, που κάνει λίγο κρύο, αλλά όχι τόσο, ώστε να τουρτουρίζεις, ίσα που το νιώθεις και είναι κάτι ώρες που περιμένεις υπομονετικά να φύγουνε γιατί έχεις να πας επίσκεψη το απόγευμα. Θες να πας νωρίτερα, αλλά σου έχουν πει γύρω στις πέντε… έτσι και εσύ κάνεις υπομονή να πάει τέσσερις να ξεκινήσεις να ετοιμάζεσαι ώστε να φύγεις.

Είναι εκείνα τα απογεύματα του Οκτωβρίου, που ενώ έχεις κάνει ένα εκατομμύριο δουλειές από το πρωί, που ποτέ δεν πίστευες ότι θα έκανες σε μία μέρα, ο χρόνος περισσεύει και κανένα facebook –όσο και αν το αγαπάς- δεν μπορεί να διώξει την μοναξιά σου.

Παρακολουθούσα προχθές την ομιλία του Μπουτάρη στο TEDx Athens 2013 και διαχώριζε την μοναξιά από την μοναχικότητα. «Ναι αυτό το κάνω και εγώ», είπα. Η μοναχικότητα είναι η επιλογή μου και νομίζω ότι σε κάποια στιγμή της ζωή μας, όλοι θα πρέπει να την αναζητάμε. Αν ρωτήσετε εμένα θα σας πω όχι μόνο κάποια στιγμή της ζωής σας, αλλά και κάθε μέρα της ζωής σας.

Μου έκανε εντύπωση στην ομιλία του αυτή ο ηλικιωμένος κύριος -κατά τ΄ άλλα- ότι συνειδητοποίησε πόσο μόνος ήταν, από ένα απλό πράγμα. Ποιο ήταν αυτό; Ότι όταν γυρνούσε στο σπίτι του, τα φώτα ήταν σβηστά, ότι έπρεπε αυτός να τα ανάψει… ότι δεν υπήρχε κανείς να τον περιμένει, δεν υπήρχε κανείς που αυτός να περιμένει.

Μου έκανε εντύπωση γιατί αυτήν την παραδοχή την είχα κάνει και εγώ πολλές φορές στον εαυτό μου. Πολλές φορές το είχα παραδεχτεί και το είχα πει σε παλιούς φίλους, ενίοτε και σε καινούργιους. Όμως η μοναξιά είναι σαν το ναρκωτικό, όσο την «πίνεις» εθίζεσαι και όσο εθίζεσαι, τόσο περισσότερο πιστεύεις ότι η δική σου κατάσταση είναι η φυσιολογική, η μοναξιά δηλαδή, με την κακή της έννοια.

Συνειδητοποίησα το μέγεθος της «διάβρωσης» μου από το γεγονός ότι, όταν γυρνάω στο σπίτι και δω φώτα τρελαίνομαι. Φοβάμαι. Νομίζω ότι κάποιος μπήκε μέσα στο διαμέρισμα μου και θα με κλέψει, θα με σκοτώσει, θα με βιάσει, θα με πετάξει από το μπαλκόνι, θα με κάνει κομματάκια και θα με πετάξει στα σκουπίδια

Ξέρω, οι σκέψεις αυτές είναι φυσιολογικές για ένα κορίτσι που μένει μόνο του, όμως σε πόσους από εσάς περνάνε όλες αυτές οι τρελές σκέψεις και με αυτήν την ταχύτητα από το μυαλό σας, όταν δείτε φως στο σπίτι σας;

Όπως είπα και πιο πάνω, η μοναξιά είναι σαν το ναρκωτικό, όσο την «πίνεις» εθίζεσαι. Ίσως να ξεχνάς πως είναι να έχεις παρέα, να έχεις έναν σύντροφο, ακόμα και την μάνα σου βρε αδερφέ… Νομίζεις ότι το να μιλάς ώρες στο τηλέφωνο με την αδερφή σου, την φιλενάδα σου, ακόμα και με την εταιρία δημοσκοπήσεων ή και τον πωλητή μέσω τηλεφώνου προσφορών κινητής τηλεφωνίας, είναι το υποκατάστατο. Νομίζεις ότι έτσι, επειδή περνάει η ώρα σου και έχεις μία στοιχειώδη παρέα, νομίζεις ότι δεν νιώθεις μοναξιά.

Όμως άκουσε με και βάλτο στο μυαλό σου όσο καλύτερα γίνεται. ΌΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ. Ο πωλητής θέλει να σου πουλήσει συμβόλαια τηλεφώνου, η εταιρία δημοσκοπήσεων πληρώνεται αδρά για να κάνει αυτές τις έρευνες που μόνο εσύ και κανα δύο άλλοι απελπισμένοι απαντάτε. Η αδερφή σου σε νοιάζεται μεν, αλλά όχι περισσότερο από τον εαυτό της και πιθανόν από την οικογένεια της, δυστυχώς ή ευτυχώς και η φίλη σου το ίδιο. ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥΣ. Βρες και εσύ την δική σου.

Ίσως, όταν σου έλεγε η μάνα σου «παιδί μου πότε θα παντρευτείς» να μην στο έλεγε πιεστικά, ούτε εκβιαστικά, ίσως γιατί είναι μεγαλύτερη και είναι η μόνη που πραγματικά θέλει το καλό σου και θα δώσει και την ζωή της για σένα Η ΜΟΝΗ. Ίσως να στο έλεγε γιατί ήξερε τι σημαίνει μοναξιά, να την είχε νιώσει και αυτή και να ξέρει τι δύσκολο πράγμα είναι και να μην θέλει να την νιώσεις και εσύ.
Όταν σου λέγανε κοίτα την ζωή σου, εσύ κοιτούσες τις φιλενάδες, «τις κολλητές», αυτές όμως δεν κοιτούσαν εσένα όπως πιθανολογούσες, αυτές κοιτούσαν την ζωή τους. Έτσι είναι το φυσιολογικό, έτσι πρέπει να συμβαίνει. ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ.

Εσύ έκανες το λάθος και πίστευες στο ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ και στο ΠΟΤΕ. Εσύ ήσουν η απόλυτη και η ισχυρογνώμον σε έναν κόσμο που τα «Πάντα ρει» όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος. Σε έναν κόσμο που «δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω» όπως μας τραγούδησε η Κούκα. Σε μία ζωή που πάντα κάτι ήθελες να κάνεις, να πεις και δεν έκανες τίποτα, απλώς το κατάπινες, «Να ναι καλοί οι φίλοι κι λογαριασμοί και να μην χρειαστεί ποτέ να τα σκαλίσω» που μας τραγουδάει ο Κότσιρας.

Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Να μιλάμε για μοναξιά. Όχι για μοναχικότητα, αυτήν την έχουμε ξεπεράσει, μιλάμε καθαρά για μοναξιά. Αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι η δική μου μοναξιά είναι δημιουργική. Παράδειγμα, τώρα η μοναξιά μου με έκανε να σας γράψω αυτό το κείμενο.

Η δική μου μοναξιά εμπεριέχει μία ισχυρή δόση ελπίδας ότι κάποια στιγμή δεν θα είμαι μόνη, ότι κάποια στιγμή θα βρω αυτόν τον άνθρωπο που θα αγγίξει την ευαίσθητη πλευρά του εαυτού μου και ίσως να τον αγαπήσω, μέχρι τότε θα περιμένω και θα ελπίζω.


Την μοναξιά την «άλλη» πως την παλεύεις; Ποια είναι αυτή; Όταν είσαι με τον άνθρωπο σου –υποτίθεται- και έχεις χάσει κάθε επαφή. Όταν πλέον δεν νιώθεις τίποτα, όταν είναι ο προσωπικός σου «σοφέρ», όταν είναι εκεί μόνο για να λες ότι τον έχεις; Όταν όλα είναι μία συνήθεια και όταν σε πάρει 2η φορά τηλέφωνο μέσα σε πέντε λεπτά νευριάζεις… Αυτήν την μοναξιά και την αλλοτρίωση πως την συνηθίζει κανείς; Και το χειρότερο, την βαπτίζεις έρωτα και σχέση; 

Καλό απόγευμα φίλοι μου. 

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...


Να χετε υπόψη σας, μια μέρα θα σας φάμε, όλους εσάς οπού κοιτάτε τη δουλειά σας...
(Εντάξει, όχι την αδερφή. Ούτε την κολλητή. Και προφανώς εγώ δεν το εννοώ κυριολεκτικά. Ο Πασχαλίδης δεν ξέρω...)

http://www.youtube.com/watch?v=gLpxPH-D9q0

Μία

Μαρία είπε...

"Δεν βρήκες μου πες το θεό μα δεν σε νοιάζει, εγώ όμως βρήκα αυτό το κάτι που του μοιάζει.
ΤΟ ΛΕΝ ΑΓΑΠΗ Είναι στης καρδιάς τα φύλλα."

άλλη μία, <3 <3