Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

26 Σεπ 2013

Ο Ξηρός, ο Κουφοντίνας, ο Φραγκίσκος και ....τ΄άλλα παιδιά

ΙΟΥΛΙΟΣ 2002

Καταρχήν ζεσταίνομαι…

Κατά δεύτερον, είμαι σε μια σχολή που το πρόγραμμα το έχουν φτιάξει βλάκες, δεν εξηγείται αλλιώς.

Κατά τρίτον, εγώ τώρα θα έπρεπε να είμαι ανάσκελα σε μία παραλία, θα προτιμούσα στην Αμoωπή ή να κάνω θαλάσσιο ποδήλατο στο απέραντο γαλάζιο του νησιού μου.
Ενώ….

Θα πρέπει να κάθομαι στην Αθήνα, Ιούλιο μήνα, να καίγομαι. Και ο λόγος; Για να δώσω το τελευταίο μάθημα της εξεταστικής. Διοίκηση Έργου. Το εργαστήριο το πέρασα με 10 άντε τώρα να βγάλω άκρη και με την θεωρία. Δεν την αντέχω άλλη θεωρία, θα τους πω δηλαδή ότι όταν έχουμε ένα έργο να υλοποιήσουμε, θα κάνουμε πρώτα αυτό και μετά το άλλο;

Γενικότερα, την είχα την προκατάληψη για την σχολή μου, αλλά και αυτοί, μερικές φορές έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους ώστε, να με κάνουν να αισθάνομαι δικαιωμένη γι΄ αυτόν μου τον ισχυρισμό. Διοίκηση Έργου Θεωρία, «πήγαινε εσύ ξεμπέρδευε» που λένε και στο χωριό μου….

Άχ Αμoωπή μου, πόσο μου λείπεις, και οι βράχοι στην  μικρή Αμoωπή, να πηδάω στην θάλασσα και να δροσίζομαι και να φοβάμαι μήπως θα είναι και η τελευταία μου βουτιά αυτή, γιατί είμαι και λίγο φοβητσιάρα, Αχ άμμος λεπτή, ο φραπέ, ακόμα και οι τουρίστες που πασαλειβόντουσαν με τα αντιηλιακά κάθε λίγο και λιγάκι, όλα μου έλειπαν.

Είχα βγάλει εισιτήριο για την Κάρπαθο, μία εβδομάδα μετά και οι μέρες μου φαινόντουσαν αιώνες και αυτό το «σκαλοπάτι» της εξεταστικής. Έλεος δηλαδή, για μένα η εξεταστική θα έπρεπε να τελειώνει τέλος Ιουνίου, ας όψονται οι απεργίες.

Μόνη καθώς ήμουν σε ένα διαμερισματάκι στην οδό Αιλιανού στα Κάτω Πατήσια, είχα αρχίσει να κάνω φανταστικούς διαλόγους με τον εαυτό μου.

-        Μαρία πρέπει να διαβάσεις, να στρωθείς στο διάβασμα
-        Μαρία πρέπει να περάσεις το μάθημα να σηκωθείς να φύγεις.
-        Λίγη τηλεόραση να δώ, να μόλις τελειώσει η Τατιάνα θα αρχίσω. (Τελειώνει η Τατιάνα…)
-        Να ακούσω λίγο τα τελευταία τραγούδια της Δέσποινας Βανδή, ή καλύτερα θα διαβάσω με μουσική. ( με έπιανε το μερακλήδικο του χαρακτήρα μου και είχα μάθει απ΄έξω όλο το cd της αγαπητής Δέσποινας)
    Μαρία πρέπει να διαβάσεις… Ναι θα διαβάσω αλλά το σπίτι είναι λερωμένο, πρώτα θα το τακτοποιήσω και μετά θα διαβάσω. (Τακτοποίησα και το σπίτι)
-   Πρέπει να τακτοποιήσω και το γραφείο μου και να κλείσω τον υπολογιστή… αααα τι πρόσεξα; Στον υπολογιστή, τα εικονιδιάκια στην επιφάνεια εργασίας είναι ανάκατα. Πρέπει να τα φτιάξω. (έφτιαξα και τα εικονιδιάκια)
-        
  Μαρία ως εδώ…. Κλείσε την τηλεόραση, υπολογιστή ραδιόφωνο, κλείσε και τα παντζούρια, άνοιξε τα βιβλία σου και διάβασε επιτέλους…. Η φωνή της λογικής ερχόταν στην επιφάνεια και μου μιλούσε πολύ σκληρά.

Σαν ένα υπάκουο στρατιωτάκι έκλεισα την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον υπολογιστή, έκλεισα και τα τζάμια και τα παντζούρια, έγινε σκοτάδι το δωμάτιο μου, άναψα το φως τέσσερις η ώρα το απόγευμα και έκατσα κάτω να διαβάσω, σε ένα εντελώς καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι και γραφείο.

-τουκ τουκ τουκ τουκ

Ανοίγω το βιβλίο της καταραμένης «Διοίκησης Έργου», κάτι άχαρες φωτοτυπίες που μας είχε δώσει ο καθηγητής, που δεν καταλάβαινα τίποτα, με κάτι σχεδιαγράμματα που πιο πολύ μου έμοιαζαν με αεροπλάνα για το νησί και καράβια για να φύγω παρά διαγράμματα ροής και πολλά άλλα…

-τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Ψάχνω να βρω την ύλη μήπως και σωθώ, αυτά τα διαγράμματα θα μου τρώγανε τα καλύτερα μου χρόνια το ένιωθα… Κεφάλαιο 2 και 5 έξω ΜΟΝΟ. Αυτός ο καθηγητής έχει βαλθεί να μας τρελάνει καλοκαιριάτικα. Μόνο δύο κεφάλαια έξω; Έλεος.

-τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Με τα χίλια ζόρια είχα ξεκινήσει το διάβασμα και να συγκεντρώνομαι. Είχα αρχίσει να μπαίνω στο νόημα, είχα και τις σημειώσεις μου, είχα παρακολουθήσει κιόλας. Τελικά αυτός ο νόμος του Paretto δεν είναι και πολύ δύσκολος, χμμ λογικός μου φαίνεται, ναι η θεωρία 80:20 έχει βάση, ναι συμφωνώ……

-τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

Και εκεί που είχα αρχίσει να κατανοώ όλες τις μεγάλες θεωρίες και να καταπιάνομαι με το διάβασμα μου και τα βιβλία μου, συνωμότησε όλο το σύμπαν που θα έλεγε και ο αγαπητός Κοέλο για να μην διαβάσω…. Ξαφνικά εκνευρίστηκα.

Οι πολλές στροφές που έπαιρνε ο εγκέφαλος μου, για να καταλάβει τις θεωρίες που σας έλεγα, άρχισε να ενοχλείται από τον θόρυβο… τουκ τουκ τουκ τουκ τόση ώρα το ακούω, τι στο καλό είναι αυτό; Νομίζω ότι είναι ελικόπτερο, αλλά τι κάνει ένα ελικόπτερο πάνω από το σπίτι μου τόση ώρα; Έλεος, τόση ώρα. Άρχισα να δυσανασχετώ.

Είχε αρχίσει να μου αρέσει το διάβασμα και μετά από τόσο αγώνα που είχα κάνει για να συγκεντρωθώ, από τις 8:00 το πρωί είχα ξυπνήσει και είχε πάει 4:00 το απόγευμα να κάτσω κάτω. Μόνο δύο ώρες είχα διαβάσει και όλη την ώρα πάνω από το κεφάλι μου τουκ τουκ τουκ τουκ. Τα νεύρα μου!

Άνοιξα τις μπαλκονόπορτες, βγήκα στο μπαλκόνι να δω τι ήταν αυτό που έκανε τόση φασαρία, τόση ώρα. Είχα δίκιο, ένα ελικόπτερο, κοίταξα πιο προσεκτικά και έγραφε ότι ήταν της αστυνομίας. Έκανε κύκλους πάνω από του τετράγωνο που έμενα. Τι παράξενο!  Να δω τι άλλο θα δω στην Αθήνα που έμπλεξα έλεγα. Ακούς εκεί το ελικόπτερο της αστυνομίας να κόβει βόλτες πάνω από το σπίτι μου…..

Ξέσπασα σε γέλια… Τα χουν παίξει όλοι ομαδικώς είπα. Εμείς είμαστε ήσυχη γειτονιά, μπορεί να έχουμε λίγο παραπάνω Αλβανούς αλλά τι στο καλό… Θα επιστρατεύσουμε και τα ελικόπτερα τώρα για να τους κυνηγάμε;

Την χαρά μου αυτή ήθελα να την μοιραστώ με τον φίλο μου τον Φρέγκη ο οποίος μοιραζόταν πολύ συχνά τους προβληματισμούς μου. Είχαμε και τα ίδια βιώματα από το νησί και γενικά γελούσαμε με τα ίδια πράγματα. Νομίζω αυτήν την εμπειρία με το ελικόπτερο έπρεπε να του την πω.
-έλα Φρέγκη τι κάνεις;
- καλά…
- Πως θα σου φαινόταν αν σου έλεγα ότι ένα ελικόπτερο της Αστυνομίας κόβει βόλτες πάνω από το τετράγωνο μας εδώ και δύο ώρες και δεν φεύγει με τίποτα;
- δεν βλέπεις τηλεόραση;
- όχι μωρέ την έχω κλείσει εδώ και ώρες μπας και διαβάσω και μόλις πήγα να συγκεντρωθώ επιστρατεύθηκε μέχρι και ελικόπτερο. Χαχαχαχα
- είσαι χαζηηηηηηηηηη;;; Άνοιξε την τηλεόραση ΤΩΡΑ. Μπάπ και μου κλείνει το τηλέφωνο.

Δεν γέλασε με το αστείο μου λέω, κάτι σοβαρό συμβαίνει. Θα παραβώ τον κανόνα που είχα βάλει στον εαυτό μου και θα ανοίξω την τηλεόραση. Την ανάβω και τι να δω;

Όλα τα κανάλια το ίδιο θέμα. Η γειτονιά μου, η οδός Πάτμου, δύο δρόμους πιο πάνω από την Αιλιανού σε πρώτο πλάνο, οι υπότιτλοι από κάτω έγραφαν με καθαρά γράμματα. «Βρέθηκε η γιαφκα της 17 Νοέμβρη, ο Ξηρός στον Ευαγγελισμό, φόβος για παγιδευμένο κτήριο.»

Φοβήθηκα πολύ, εκείνη την εποχή μόνο με το άκουσμα της 17 Νοέμβρη έτρεμες, έκανα να βγω έξω, στο δρόμο, κανάλια, αστυνομικοί, συνεργεία, περιπολικά, ασθενοφόρα, μπήκα ξανά μέσα στο σπίτι μου. Τι να κάνω τώρα;

Καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθούσα αμίλητη, άντρες της αντιτρομοκρατικής, αστυνομικοί, νοσοκόμοι, ελικόπτερα… Τόσα χρόνια ήμουν στην Αθήνα, τέτοια επιχείρηση δεν είχα ξαναδεί. Φοβόμουν.

Περιττό να λεχθεί ότι δεν ξανάνοιξα βιβλία εκείνη την ημέρα, ενώ φιλούσα «καραούλι» όλο το βράδυ. Σκεφτόμουν αν θα με άφηναν οι αστυνομικοί να πάω την επόμενη στην σχολή μου να δώσω το μάθημα. Είχα και αυτόν τον φόβο βλέπεις.

Την επόμενη μέρα τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα, το κτήριο στην οδό Πάτμου δεν ήταν παγιδευμένο και οι άνθρωποι είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους. Εγώ βγήκα και έδωσα το μάθημα μου στην σχολή. Διάβασα και στο λεωφορείο και σε ένα κενό πριν την εξέταση και κατάφερα να γράψω ένα 7, καθόλου άσχημα.

Στην επιστροφή όμως με περίμενε νέα περιπέτεια. Κατέβηκα από το τρόλεϊ στην πλατεία Κολλιάτσου κατηφόρισα για το σπίτι μου, αλλά σε κάθε στενό υπήρχε ένας αστυνομικός που μου έκανε έλεγχο ποια είμαι και που πάω και που μένω, όταν διαπίστωναν ότι είμαι μία αθώα «πεταλούδα» μου έλεγαν να πηγαίνω από το άλλο στενό, κάνοντας κύκλο όπου εκεί υπήρχε ένας άλλος αστυνομικός που μου έλεγε το ίδιο, ώσπου κόντεψα να φτάσω στα Άνω Πατήσια και να γυρίσω πίσω, μέχρι να πάω στο σπίτι μου.

Ώσπου σιγά σιγά γνωρίζαμε και εμείς κάθε μέρα τους νέους ήρωες της καθημερινότητας μας. Τον Κουφοντίνα, τον Ξηρό και τα άλλα τα παιδιά……


Δεν υπάρχουν σχόλια: