Δείξε μου τον σκύλο σου, να σου πω ποιος είσαι

Ήταν λίγες μέρες που είχα μετακομίσει στην Αθήνα λόγω σπουδών. Σεπτέμβριος του 1998. Είχα νοικιάσει ένα μικρό δωμάτιο στην οδό Αμερικής, στο κέντρο της Αθήνας για να είναι ευκολότερη η πρόσβαση μου στην σχολή, αλλά και για να είμαι κοντά σε μία ξαδέρφη που έμενε στην πλατεία Βικτωρίας.

Όταν έλεγα ότι μένω στην οδό Αμερικής, όσοι γνώριζαν από το κέντρο, έσπευδαν να με καλοτυχίσουν. «Πω πω! Κολωνάκι Μαρία, μπράβο!» Η αλήθεια είναι ότι μπορούσες να πεις ότι ναι, έμενα στο Κολωνάκι αλλά δεν συμμεριζόμουν  καθόλου μα καθόλου αυτό το συναίσθημα του θαυμασμού. (ή και ειρωνείας ή και ζήλειας)

Στο μικρό δωμάτιο της οδού Αμερικής άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα τον κόσμο. Είχα συνειδητοποιήσει από τότε ότι οι άνθρωποι σπάνια θα θέλουν το καλό σου (εξαιρείται η οικογένεια σου) αλλά και αν κάποιοι το θέλουν, θα είναι επειδή έχουν κάτι να κερδίσουν από σένα τώρα ή στο μέλλον.

Με τις σκέψεις αυτές να κυριαρχούν στο μυαλό μου, αποφάσισα να βγω έξω να κάνω μία βόλτα. Κατηφόρισα λίγο και βρέθηκα να περπατάω στην Πανεπιστημίου στο ύψος του νομισματικού μουσείου. Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν, τα κοσμηματοπωλεία του «Λαλαούνη» αστραυτογυάλιζαν, γυναίκες μόλις είχαν βγει από το κομμωτήριο, άλλες είχαν ψωνίσει από τις πολύ γνωστές μπουτίκ και κάποιοι κοστουμαρισμένοι κύριοι έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση.

Στο σύνταγμα περίμενα το φανάρι να γίνει πράσινο απέναντι από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» το οποίο πάντα χάζευα. Από πίσω μου άκουγα βήματα δυνατά και σταθερά. Ήταν οι τσολιάδες που θα έκαναν την αλλαγή στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Μηχανικά πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο μαζί με το μπουλούκι των ανθρώπων που είχαν μαζευτεί στο φανάρι.

Περπατούσα χωρίς να αντιλαμβάνομαι ιδιαίτερα το τι συνέβαινε γύρω μου. Μία φορά έπεσε πάνω μου μία βιαστική κυρία, κάτι μου είπε το οποίο δεν κατάλαβα. Πάντως συγνώμη δεν ήταν, κάτι εκφραστικά μισόλογα και μία περίεργη γκριμάτσα στο πρόσωπο της με έκανε να αναλογιστώ ότι για κάτι είχα φταίξει, αλλά γιατί; Δεν έδωσα σημασία.

Συνέχισα τον δρόμο μου προς τα Μακ Ντόναλντς και καθώς ήταν Παρασκευή μεσημέρι, είχα αρκετό χρόνο στην διάθεση μου για ξέγνοιαστες βόλτες. Αποφάσισα να κατηφορίσω την οδό Ερμού ώστε να καταλήξω στην Καπνικαρέα που μου άρεσε πολύ να κάθομαι και να χαζεύω τις αυτοσχέδιες εκθέσεις που έφτιαχναν οι  καλλιτέχνες που μαζευόντουσαν εκεί.

Όσο αδιάφορο για την μόδα και να είναι ένα κορίτσι, όταν περπατάει στην Ερμού δεν μπορεί να μην χαζέψει τα μαγαζιά με ρούχα και ιδιαίτερα το ZARA. Έτσι και εγώ είχα σκοπό όχι μόνο να χαζέψω στον ZARA, αλλά και να μπω και μέσα να δω τις τελευταίες αφίξεις. Την παραπάνω παραδοχή μου φαίνεται την γνώριζαν πολύ καλά και οι άνθρωποι που ήθελαν να απευθυνθούν στο γυναικείο ένστικτο ή και συναίσθημα αν θέλεις.

Έξω από το μαγαζί με τα ρούχα που σας λέω, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Είχαν κάνει ένα μεγάλο κύκλο. Κανείς δεν μιλούσε, μόνο κοιτούσαν. Τόσο πολύ κόσμο να χαζεύει κάτι δεν είχα ξαναδεί. Έσπευσα και εγώ να δω ποιο ήταν το αξιοθέατο.

Κάπως έτσι ήταν το σκυλάκι μου. 

Διάβασε την συνέχεια της ιστορίας αγοράζοντας το βιβλίο "Παράλληλες Σκέψεις..." Από την ενότητα ΑΓΟΡΑ ΟΝΕΙΡΩΝ.