Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

3 Ιαν 2013

Διαδώστε το! Ισχύει.

Τους πολιτικούς δεν τους συμπάθησα ποτέ.
Αν και κάποια στιγμή με είχαν πείσει ότι μερικοί από αυτούς μπορεί να διαφέρουν.
Ίσως και να πλανεύτηκα για ένα μικρό διάστημα.

Η απογοήτευση δεν άργησε να έρθει.
Έβαλα σε όλους ένα κόκκινο μεγάλο χ σαν αυτό που βάζουμε όταν διαγράφουμε πράγματα, όταν ακυρώνουμε καταστάσεις, όταν σβήνουμε το λάθος.

Κάποια στιγμή σε μία από τις αναζητήσεις μου στο youtube έπεσα πάνω σε μία συνέντευξη ενός ανθρώπου που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα.
Συνέχισα την παρακολούθηση του βίντεο γιατί είχαμε τις ίδιες σπουδές και πολλά ίδια ενδιαφέροντα. Μου έκανε εντύπωση η δήλωση του ότι ότι θέλει και μπορεί να αλλάξει την Ελλάδα.
Όχι δεν είχε κάποια μαγική δύναμη.
Απλώς μιλούσε η απλή λογική. Η λογική που έχουμε ξεχάσει για πολλά χρόνια στην Ελλάδα.

Το να θέλω και να μπορώ να αλλάξω την Ελλάδα το είχα ακούσει πολλές φορές από πολλούς πολιτικούς, αλλά για καλή μου τύχη αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν πολιτικός, δεν φορούσε καν γραβάτα, δεν έιχε μεγάλη κοιλιά, δεν προερχόταν απο κάποιο μεγάλο "τζάκι" δεν είχε κάποια celebrity παντρευτει ώστε να κλέψει λίγο από την λάμψη της.

Τι ήταν αυτός ο άνθρωπος τελικά;
Την απορία αυτή δεν θα σας την λύσω εγώ. Δεν είμαι η αρμόδια.
Θα σας παρακαλέσω να διαβάσετε τις ευχές του για το 2013 είναι ακριβώς ό,τι αισθανόμουν και εγώ απλώς δεν βρήκα τρόπο και χρόνο να το γράψω ή πολύ απλά δεν είχα σκεφτεί να το γράψω γιατί δεν είχα την δύναμη να παραδεχτώ δημόσια τους φόβους μου, τα άγχη μου, αυτά που με προβληματίζουν και όλα όσα θα ήθελα πραγματικά να συμβούν το 2013.
enjoy.

Δεν συμπαθώ τις ευχές. 
Ξέρω ότι δεν πιάνουν – αν έπιαναν δεν θα υπήρχε δυστυχία στον κόσμο. 
Είναι κοινότοπες: ευτυχία, υγεία, ειρήνη, μακροημέρευση, και καναδυό ζητούμενα ακόμα. 
Ρεπερτόριο τέλος. 
Ακόμη και πλούτο σε συναισθήματα να ευχηθείς, ή τον έχει ο άλλος ή δεν τον έχει. 
Πάντα δυσκολεύομαι τέτοιες μέρες. Τι να πεις, που να το αισθάνεσαι πραγματικά; 
Προτιμώ, λοιπόν, αντί για ευχές να σας πω τι θέλω, κι αν το θέλουμε πολλοί, κάτι θα καταφέρουμε - και χωρίς ευχές.

Θέλω, η κρίση να μας κάνει να συλλογιστούμε περισσότερο τι αξίζει στη ζωή. 

Να ξαναβρούμε τις μικρές χαρές, τη λαχτάρα για το παιχνίδι που θα έφερνε ο Αη Βασίλης κι ήταν ένα μόνο και δεν ήταν πάντοτε παιχνίδι - μπορεί να ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια που τα περίμενες μήνες και τους είχες δώσει ήδη τεράστια «υπεραξία», τέτοια που δεν διανοήθηκε ποτέ ο Μαρξ, κι αν ήταν παιχνίδι, το ονειρευόσουνα και ήταν το κέντρο της ζωής σου πάλι για μήνες μετά, και το άνοιγες να δεις πώς δουλεύει και το ξανάκλεινες και το ξανάνοιγες και σκεφτόσουνα πατέντες να το βελτιώσεις και φώναζες τους φίλους και τους τις έδειχνες και σου λέγαν «μπράβο Κύρο – Γρανάζη» και ονειρευόσουνα πια τη μηχανή του χρόνου κι έλεγες όταν θα μεγαλώσω θα τη φτιάξω κι αυτή για να ταξιδέψω στους Φαραώ και στην εποχή του Αχιλλέα και του Έκτορα. 

Και η ζωή ήταν ένα μέρος πραγματικότητα και εννιά μέρη φαντασία και ήταν όμορφη γιατί τα εννιά μέρη ήταν δικά σου. 
Ναι, θέλω αυτή τη λαχτάρα της προσμονής και την ηδονή της απόκτησης να την ξαναζήσουν τα παιδιά, γιατί τόσα χρόνια τη θάψαμε κάτω από σωρούς παιχνιδιών, που μερικές φορές ήταν εις διπλούν γιατί τα Hot wheels τα πήρε δώρο κι ο νονός και η θεία – (πώς να συνεννοηθούν;) γιατί ο Αη Βασίλης εδώ και μερικά χρόνια κουβαλούσε κάθε φορά ένα κοντέινερ δώρα και για τον γιο σου και για σένα κι όταν δεν σου έφταναν πήγαινες για shopping therapy – τα βιβλία και η μουσική και η παρέα είχαν χάσει τη θεραπευτική τους δύναμη, εδώ και πολύ καιρό.

Θέλω να ξαναδώσουμε ραντεβού απροετοίμαστα σήμερα το βράδυ: «σε αποθύμησα, ρε μπαγάσα, πάμε να πιούμε ένα κρασάκι;» - κι ο άλλος να πει «φύγαμε!» κι όχι «μισό λεπτό να δω το πρόγραμμα, λοιπόν αυτή η βδομάδα είναι κλεισμένη, μπορώ την μεθεπόμενη Πέμπτη κατά τις 8, αλλά να τηλεφωνηθούμε την άλλη Τετάρτη να το φιξάρουμε...»

Θέλω να διαδώσουμε το «κίνημα του ασανσέρ». Ποιο είναι αυτό; Να λέμε καλημέρα και καλησπέρα όταν στο ίδιο ασανσέρ είναι κι άλλοι. Είναι δύσκολο; Θέλω πολλά, πάρα πολλά, από αυτά που χάσαμε, κι από αυτά που θα ανακαλύψουμε, που όλα μυρίζουν νοτισμένο χώμα και φρεσκοαλεσμένο καφέ και ιδρώτα. Θέλω όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να πιστέψουν στο αδύνατο. Να πάψουν να φοβούνται τους δυνατούς - εντός κι εκτός των τειχών. Και να πιστέψουν ότι η πιο μεγάλη δύναμη σ΄αυτόν τον κόσμο είναι η ψυχή μας.

Μια ευχή λοιπόν έχω να δώσω: πιστέψτε το - ισχύει!



Από το προφίλ στο facebook του Θάνου Τζήμερου. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: