Είναι αγοράκι, Συγχαρητήρια!

«Οι χτύποι της καρδιάς του μωρού σας είναι τόσο δυνατοί που σίγουρα θα είναι αγόρι. Συγχαρητήρια». Αυτό είπε ο γιατρός στον πατέρα μου πριν 30 και βάλε χρόνια και εκείνος χαρούμενος το πίστεψε.

Λίγους μήνες αργότερα ξεπετάχτηκα εγώ, ένα κοριτσάκι και η έκπληξη ήταν μεγάλη. Βλέπετε όλοι είχαν πιστέψει στους δυνατούς χτύπους της καρδιάς μου. «Και όμως γίνονται και λάθη καμιά φορά» είχε πει ο γιατρός, «δεν έχουν εξελιχθεί ακόμα τα μηχανήματα μας».

Όλα αυτά φαίνονται αστεία εν έτει 2012 που μπορούμε ακόμα και τι χρώμα μάτια θα έχει το μωρό να αποφασίσουμε. Η διάγνωση του γιατρού ήταν αγόρι και μάλλον η φωνή του έφτασε μέχρι τα μικροσκοπικά αυτάκια μου και το πίστεψα και εγώ. Το έβαλα καλά μέσα στο μυαλό μου.

Η φύση όμως είχε διαφορετική άποψη, είχα σε εξοργιστικό βαθμό όμως, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν ένα κορίτσι, ακόμα και αυτό της «μπάρμπι» ξανθά μαλλάκια, μπούκλες και γαλανά ματάκια. Το τι θα επακολουθούσε ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έπαιζα με αυτοκινητάκια, με χώματα, με χόρτα, με τούβλα και έτρεχα σαν το παρδαλό κατσίκι. Οι δύο αγαπημένοι μου φίλοι ήταν ο Διογένης και ο Δημήτρης. Ο Διογένης ήταν στην ίδια ηλικία με μένα, ενώ ο Δημήτρης ήταν λίγο μικρότερος.

Ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Παίζαμε ατελείωτες ώρες. Αυτοκινητάκια, κυνηγητό, κρυφτό, μπάλα και ό,τι άλλο είχαμε εκείνη την εποχή για παιχνίδι. Τα γόνατα μου ήταν γεμάτα πληγές που πολλές φορές τις έξυνα και έτρεχαν αίματα. Αν τύχαινε και περνούσε κανένα κοριτσάκι και με έβλεπε έτρεχε πανικόβλητο στην μαμά του γιατί φοβόταν το αίμα.

Με το αίμα είχα εξοικειωθεί. Σχεδόν κάθε μέρα και από μία νέα πληγή στο κορμί μου. Μία φορά είχα χτυπήσει σε μία πέτρα, άλλη φορά μου έπιασε η πόρτα το χέρι, κάποια άλλη φορά είχα πατήσει ένα καρφί. Ήταν τόσες πολλές οι φορές που χτυπούσα και αιμορραγούσα που από ένα σημείο και μετά είχα σταματήσει να το λέω στην μητέρα μου γιατί μου τις έβρεχε και από πάνω.

Ο Διογένης και ο Δημήτρης ήταν στην ίδια κατηγορία με μένα. Και αυτοί ήταν γεμάτοι πληγές και γδαρσίματα όμως αυτοί ήταν αγόρια όπως έλεγε η μαμά μου. Εγώ είμαι κορίτσι δεν πρέπει να τα κάνω αυτά.

Το παιδικό μυαλό μου δεν μπορούσε να καταλάβει την διαφορά αγόρι-κορίτσι. Η μόνη διαφορά που έβλεπα ότι αυτοί «κατουρούσαν όρθιοι» κατά τ΄ άλλα δεν έβλεπα διαφορές. Δυο χέρια, δύο πόδια, δύο αυτιά, στόμα, μάτια. Μα τι διάολο; Ποια είναι η διαφορά μας;

Την διαφορά άρχισα να την καταλαβαίνω γύρω στην Δευτέρα Δημοτικού, δηλαδή περίπου 7-8 χρονών. Ήταν όταν ήρθε στην γειτονιά μου η Μαίρη. Οι γονείς της είχαν χτίσει το σπίτι τους 3 σπίτια παρακάτω από το δικό μου. Σιγά σιγά άρχισαν να μετακομίζουν.

Η Μαίρη που ήταν στην ηλικία μου, μπλεκόταν συνεχώς στα πόδια τους. Εγώ από την άλλη καθόμουν στα σκαλιά του σπιτιού μου και παρακολουθούσα την μετακόμιση.

Τότε ήταν που ήρθε μία ιδέα στο κεφάλι της μαμάς της. «Μαίρη, πήγαινε να παίξεις με το κοριτσάκι που κάθεται στα σκαλιά και φύγε από την μέση» Η Μαίρη δεν ήθελε να έρθει στ΄ αλήθεια.  Από την άλλη εγώ πανικοβλήθηκα. Ποιο είναι αυτό το κοριτσάκι που θα έρθει να παίξει μαζί μου;

Τελικά η Μαίρη ήρθε και έκατσε μαζί μου στα σκαλιά. Μού είπε το όνομα της και εγώ της είπα το δικό μου. Καθόμασταν αμίλητες για δύο λεπτά. «Τι κρατάς εκεί;» «Είναι η κούκλα μου, θέλεις να παίξουμε;» απάντησε. «Κούκλα;» δεν είμαι σίγουρη αν είχα παίξει ποτέ με κούκλες αλλά εγώ είπα «ναι.»

Έτσι γνωριστήκαμε με την Μαίρη πριν από 25 χρόνια περίπου. Ήρθε σπίτι μου και την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη μέχρι που ο Δημήτρης και ο Διογένης είχαν κάνει από μόνοι τους ένα κόμμα και εμείς άλλο ένα και παίζαμε μάχες αγόρια κορίτσια. Μην με ρωτήσετε τι μάχες ήταν αυτές. Ήταν από τις μάχες που ένα κορίτσι πάντα βγαίνει χαμένο.

Της Μαίρης της άρεσαν τα καλλυντικά και με έπαιρνε στο δωμάτιο της μαμάς της για να μου δείξει πόσα πολλά είχε. Πολλές φορές βάζαμε κραγιόν και σκιές. Το ρούζ το αποφεύγαμε και το μεικ απ γιατί ήταν για μεγάλες. Ήταν οι στιγμές που ανακάλυπτα την γυναικεία φύση μου και άρχισα να βρίσκω και άλλες διαφορές με τον Διογένη και τον Δημήτρη.

Σιγά σιγά οι πληγές στο κορμί μου άρχισαν να επουλώνονται ώσπου δεν φαινόταν πια ότι είχα πέσει και φρόντιζα να μην πέφτω τόσο συχνά και να πληγώνομαι. Οι πληγές οι μεγάλες και οι βαθιές δεν ήταν πλέον από τα πεσίματα, ήταν από ανταγωνισμούς, από προδοσίες, από ψέματα και ζήλεια με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι μεγαλώνοντας.

Η ενηλικίωση μας έφερε αντιμέτωπες με πολλές ανατροπές. Όταν τελειώσαμε το σχολείο είχαμε πολλά όνειρα να πραγματοποιήσουμε που μερικά πραγματοποιήθηκαν και άλλα μένουν στην αναμονή.

Με την Μαίρη δεν σταματήσαμε ποτέ να είμαστε καλές φίλες. Δεν μένουμε κοντά αλλά όποτε μιλάμε είναι σαν να μην έχουμε χωρίσει ποτέ. Εκείνη η στιγμή που είχε έρθει και είχε κάτσει στο σκαλί δίπλα μου με την κούκλα της ήταν ένα αόρατο δέσιμο, μια συγγένεια,  μια αγάπη βαθιά, ανιδιοτελής.

Θυμάμαι ένα βράδυ όταν πηγαίναμε Τρίτη Λυκείου και είχαμε το άγχος των πανελληνίων εγώ ήθελα να βγω και είχα κανονίσει με παρέα. Της είχα πει και εκείνης να έρθει να βγούμε αλλά μου απάντησε ότι θα κάτσει μέσα να διαβάσει ιστορία Δέσμης.

Τα λόγια της αυτά ηχούσαν στ΄ αυτιά μου όλο το βράδυ. Δεν θα το πιστέψεις αλλά ένιωθα τύψεις που είχα βγει να διασκεδάσω και η Μαίρη διάβαζε ιστορία Δέσμης. Μπορείς να το πεις και ζήλεια ή και ανταγωνισμό, όμως ήταν ο υγιής ανταγωνισμός, ο γόνιμος που μόνο καλό κάνει στις σχέσεις των ανθρώπων.

Αν δεν ερχόταν η Μαίρη στην γειτονιά δεν ξέρω αν θα είχα παίξει ποτέ με κούκλες. Δεν ξέρω αν θα είχα ζηλέψει ποτέ την «Σίντι με το ποδήλατο», δεν ξέρω αν θα είχα τόσο ωραίες τούρτες στα γενέθλια μου που μου τις έφτιαχνε η μαμά της, δεν ξέρω αν και πότε θα αποφάσιζα να βγάλω τα φρύδια μου, δεν ξέρω αν θα είχα πάει στο πάρτυ στα «Πλατάνια» όταν ήμουν μόλις Α΄Λυκείου, δεν ξέρω αν θα είχα μία τόσο καλή φίλη που όσες φορές και αν είχαμε τσακωθεί ή παρεξηγηθεί ποτέ δεν κράτησε η μία κακία της άλλης.