Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

4 Δεκ 2012

Οι ρίζες ενός δέντρου που θέλει να ανθοφορίσει.

Τα βιβλία 
Χριστούγεννα πλησιάζουν
 και σκεφτήκαμε ένα όμορφο αμπαλάζ  για το βιβλίο
Στην παρουσίαση του βιβλίου μου με τίτλο "Παράλληλες σκέψεις" που έγινε στον Πειραιά, η βασική ομιλήτρια ήταν η Φιλόλογος και συγγραφέας Κα Φραγκίτσα Σταυράκη. Στην συνέχεια μίλησα εγώ και έκανα μία πιο λεπτομερή παρουσίαση διαβάζοντας συγχρόνως και μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο. 

Ξέρω ότι στις παρουσιάσεις συνηθίζεται να μιλούν άλλοι για το βιβλίο και οχι ο συγγραφέας αλλά η ιδιαιτερότητα της αίθουσας και το γεγονός ότι το κοινό μου εμπιστεύθηκε ότι θα ήθελε να ακούσει από μένα την ίδια να μιλάω για το βιβλίο, με έκανε να πάρω την απόφαση και το ρίσκο ίσως, να μιλήσω η ίδια για το βιβλίο μου. Ήθελα να είμαι όσο γίνεται πιιο αντικειμενική και αυστηρή με τον εαυτό μου και το κατάφερα νομίζω. (Θα περιμένω τα σχόλια σας) 

Η Κα Φραγκίτσα Σταυράκη που είναι και η πρόεδρος του Συλλόγου Οθειτών Καρπάθου ήταν πολύ αυθόρμητη και αληθινή. Είπε μεγάλες αλήθειες για τον τόπο μας και τις ιδιαιτερότητες του, ιδιαιτερότητες που περνάνε και στον χαρακτήρα των ανθρώπων που ζουν εκεί. Το πιο παράξενο όμως είναι ότι τις "κουβαλούν" μαζί τους ακόμα και όταν φύγουν από αυτόν τον τόπο. 

Το υπέροχο γαλάζιο του ουρανού που συναντιέται με τις απίστευτες θάλασσες του νησιού μας, μας κάνουν να έχουμε τόσο δυνατές εικόνες και βιώματα που δύσκολα μπορούμε να τα ξεχάσουμε ή να τα αποχωριστούμε. Μία φορά Καρπάθιος, για πάντα Καρπάθιος... 

Στην συνέχεια της ομίλίας της η Κα Σταυράκη μίλησε για το άτομο μου, ευτυχώς χωρίς τα συνηθισμένα κλισέ που συνηθίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Είπε ότι είμαι ένας άνθρωπος που "κληρονομησα" αυτές τις ιδιαιτερότητες από το νησί μας, αλλά πήγα ένα βήμα παραπέρα, από την άποψη ότι τις κατέγραψα, πράγμα που δεν σκέφτηκε να κάνει κάποιος άλλος με τόσο απλό και άμεσο τρόπο. Ενιότε και συναισθηματικό ή ρομαντικό. 

Θα ήμουν πολύ χαρούμενη εάν είχα τον λόγο της Κας Φραγκίτσας σε ηλεκτρονική μορφή ώστε να τον δημοσιεύσω αυτούσιο εδώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς η Κα Φραγκίτσα Σταυράκη είναι τόσο έμπειρη ομιλήτρια που έχει το ταλέντο να φτιάχνει η ίδια τους λόγους της και να τους εκφωνεί χωρίς να χρειάζεται την βοήθεια από κάποιο "σκονάκι"

Σε αντίθεση με μένα που είναι ο τρίτος λόγος σε μεγάλο κοινό και χρειάστηκα το σκονάκι μου. Όχι γιατί θα έλεγα κάτι φοβερό και τρομερό, απλώς ήθελα να πω κάποια πράγματα και φοβόμουν ότι αν τα  έλεγα προφορικά θα παρασυρόμουν και θα ξέφευγα από το θέμα και εγώ ήθελα να έχω μία συγκεκριμενη δομή στον λόγο μου. 


ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΛΚΙΑ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΘΕΙΤΩΝ 3-12-2012

Πως άρχισα να γράφω.

Ένας Αμερικάνος συγγραφέας είχε πει:  «Το γράψιμο δεν είναι και τόσο δύσκολο πράγμα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καθίσεις μπροστά σε μια γραφομηχανή και να ανοίξεις μια από τις φλέβες σου» 

Έτσι έγινε και με μένα ακριβώς, είχα καθίσει μπροστά σε μία γραφομηχανή και σχεδόν αιμορραγούσα. Ήμουν δεν ήμουν 13 χρονών, στο σπίτι μας στην Κάρπαθο, η μητέρα μου συνέχεια μου έλεγε να διαβάζω.

Να σας πω την αλήθεια εμένα δεν μου άρεσε πολύ το διάβασμα για τα μαθήματα του σχολείου, προτιμούσα να διαβάζω κάτι μπλε βιβλία με τις περιπέτειες της Πολυάννας που μου έφερνε η ξαδέρφη μου η Μαρία Παπαγιάννη από την Αθήνα, την ίδια περίοδο ανακάλυψα και το βιβλίο με τα διαστημικά ταξίδια του Μικρού Πρίγκιπα του Εξυπερί, λίγα χρόνια αργότερα διορίστηκε στις Πυλές δάσκαλος, ο π. Καλλίνικος που άρχισε να διοργανώνει πολύ συχνά εκθέσεις βιβλίου και να μας κάνει δώρα βιβλία, όχι αμιγώς χριστιανικά, όπως θα περίμενε κανείς για έναν ιερέα, αλλά βιβλία που στόχο είχαν να μας προστατέψουν από εξαρτήσεις όπως το αλκόολ και τα ναρκωτικά.

Διάβαζα συνεχώς,  η φαντασία μου άρχισε να καλπάζει. Λίγο οι περιπέτειες της Πολυάννας, λίγο οι διάλογοι του Μικρού Πρίγκιπα  με την αλεπού και τον πιλότο, λίγο τα ναρκωτικά και το αλκόολ που με φόβιζαν, άρχισα να γράφω και εγώ ιστορίες και να δημιουργώ φανταστικούς ήρωες.

Τα κείμενα αυτά τα ήξερε η γραφομηχανή μου και μόνο, δεν τα διάβασε ποτέ κανείς γιατί δεν τα κράτησα από την ντροπή μου. (Πράγμα που τώρα φυσικά έχω μετανιώσει.) Δεν ήθελα να νομίζουν οι δικοί μου ότι γράφω φανταστικές ιστορίες την ώρα που κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω για τα μαθήματα του σχολείου.

Αργότερα, σαν φοιτήτρια, έγραφα σε περιοδικά και έκανα εργασίες μόνο και μόνο για να γράφω, για να κάνω την έρευνα μου και μόνο σε μαθήματα που μου άρεσαν πολύ.

Το 2005 και όταν εργαζόμουν στο Επαρχείο γνώρισα τον Μανώλη Τσαγκάρη από το Απέρι, εκείνη την εποχή ήταν ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Καρπαθιακή ηχώ» που εκδίδει ο Σύλλογος των Απανταχού Καρπαθίων.  Μετά από σχετικές συζητήσεις, μου πρότεινε να γράφω στο περιοδικό μία μικρή στήλη για όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γινόντουσαν στην Κάρπαθο εκείνη την εποχή.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έγραψα δημόσια σε κοινό της Καρπάθου. Η αλήθεια είναι ότι η στήλη μου ήταν πολύ μικρή και πιθανόν να μην την διάβαζε ο πολύς κόσμος, όμως εμένα μου έδωσε πολύ θάρρος ώστε να αρχίσω να γράφω και να δημοσιεύω τις σκέψεις μου.

Ήταν το 2006, όταν άρχισε να κάνει την επανάσταση του το ιντερνετ στον πολύ κόσμο και μιας και ήξερα ανέκαθεν τις λειτουργίες, την χρησιμότητα και την δυναμική του, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να δημιουργήσω μία ιστοσελίδα (blog) μέσω της οποίας θα δημοσίευα τα κείμενα μου.

Ξεκινώντας από το μηδέν, άρχισα να την φτιάχνω και ήδη το 2007 είχα δημοσιεύσει κιόλας 7 κείμενα κυρίως για την Κάρπαθο ή με θέματα που αφορούσαν  το αντικείμενο των σπουδών μου, τα οικονομικά, την διαφήμιση και τις επικοινωνίες.

Και το θαύμα έγινε!  Μία μέρα λαβαίνω ένα e-mail από τον Γιώργο Χατζηκουτσό, (σημερινό Δημοτικό Σύμβουλο Καρπάθου) τον οποίο μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνώριζα προσωπικά. Μου έλεγε στο μήνυμα ότι είχε διαβάσει τα κείμενα μου στο ιντερνετ και μου πρότεινε να αναλάβω  την οικονομική στήλη του περιοδικού που ήταν εκδότης, το γνωστό μας «Τετράπολις.»  Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη και όπως καταλαβαίνετε, δέχτηκα χωρίς να το πολυσκεφτώ.

Στο «τετράπολις» έγραφα κάθε μήνα έως και το τελευταίο τεύχος για περίπου 3 χρόνια. Τα θέματα που καταπιανόμουν ήταν κυρίως οικονομικά. Με το κείμενο μου όμως με τίτλο «Προσωπική Οδύσσεια» (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ) έγινε πραγματικά σάλος και σχολιάστηκε και από τον ίδιο τον Δήμαρχο, κο Μιχάλη Χανιώτη.  Ο δε Χατζηκουτσός, που από την πρώτη στιγμή ήταν με το μέρος μου, απειλήθηκε με μηνύσεις εξαιτίας των μεγάλων αληθειών που περιέγραφα μέσα από προσωπικά μου βιώματα στο Επαρχείο.




Μετά την απήχηση που είχαν τα κείμενα μου, έκανα μία στροφή στο γράψιμο μου. Είπαμε, η Πολυάννα και το «παιχνίδι της χαράς» έγινε Cosmopolitan και οι ευαισθησίες του χαρακτήρα μου ήρθαν στην επιφάνεια, βλέπετε δεν μπορούσα να καταπιέσω την γυναικεία φύση μου.

Με παρότρυνση μίας καλής μου φίλης, άρχισα να γράφω πιο συναισθηματικά, πιο ρομαντικά και ίσως πιο όμορφα κείμενα. Ήταν το 2009 όταν σε ένα διάλλειμα από τα μαθήματα του μεταπτυχιακού, όταν με πλησίασε ένας συμφοιτητής μου και μου είπε ότι διαβάζει τα κείμενα μου στο ίντερνετ, ότι του άρεσαν πολύ και ότι έχω ένα ταλέντο να προκαλώ συνεχώς το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Αρχίσαμε να συζητάμε για τα κείμενα και  κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε το πρώτο πείραμα της ζωής μου.

Και όταν λέω πείραμα εννοώ το πρώτο βιβλίο μου με το μαύρο εξώφυλλο και τις πεταλούδες που κυκλοφόρησε στην Κάρπαθο το καλοκαίρι του 2010 σε λίγα αντίτυπα και ίσως κάποιοι από εσάς εδώ να το έχετε πάρει. Η αποδοχή του κόσμου ήταν απρόσμενα θετική στο βιβλίο μου παρ΄ όλο που ήταν μια αυθόρμητη και ίσως απερίσκεπτη προσπάθεια.

Τα κείμενα μου τα διάβασαν πολλοί άνθρωποι διάσημοι και μη, μορφωμένοι και λιγότερο μορφωμένοι και το σχόλιο τους ήταν κοινό. «Μαρία διαβάζουμε το βιβλίο σου και δεν μπορούμε να το αφήσουμε κάτω, γράφεις απλά, κατανοητά και μας δημιουργείς όμορφες εικόνες» Φυσικά η χαρά μου ήταν μεγάλη κάθε φορά που άκουγα θετικά σχόλια. 

Ο ίδιος ο έπαρχος ο Κος Μιχάλης Ερωτόκριτος μου έστειλε συγχαρητήρια επιστολή και μου είχε προτείνει να κάνουμε παρουσίαση εκείνο το καλοκαίρι στην Κάρπαθο, όμως εγώ δίστασα. Το δε βιβλίο εξαντλήθηκε μέσα σε 2 μήνες από τα βιβλιοπωλεία του Παχούλη και του Μαναρουλά όπου πουλιόταν.

Και ενώ όλα πήγαιναν καλά η ανεργία μου χτύπησε την πόρτα. Και ενώ αυτό και μόνο θα ήταν αιτία για  θλίψη, απογοήτευση και στεναχώρια εγώ έκανα ξανά την ανατροπή. Τον ελεύθερο χρόνο που είχα, ήθελα να τον αξιοποιήσω δημιουργικά. Σκεφτόμουν διάφορες ιδέες, αλλά κατέληξα και πάλι στο γράψιμο. Αυτό που μου άρεσε να κάνω από μικρή, αυτό που με ηρεμεί, αυτό που με χαλαρώνει. Έγραψα πολλά κείμενα που άλλα είναι στο βιβλίο και άλλα είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα μου.

ΚΥΡΙΩΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Το καινούργιο μου βιβλίο έχει παλιό τίτλο. Λέγεται «Παράλληλες σκέψεις» γιατί φυσικά είναι δικές μου σκέψεις και «παράλληλες» γιατί μπορεί να συμβαίνουν σε ένα παράλληλο περιβάλλον με το δικό σας. Γιατί μπορεί να μην βρείτε τίποτα κοινό ή μπορεί και να ταυτιστείτε.

Έχω προσθέσει όμως ένα κεφάλαιο που λέγεται «Κάρπαθος και Μικροπολιτική» που είναι αφιερωμένο στην Κάρπαθο. Το στυλ αυτού του κεφαλαίου ξεφεύγει λίγο από το ύφος των υπόλοιπων δοκιμίων αλλά θεώρησα σωστό να το συμπεριλάβω στο βιβλίο ώστε να είναι μία μορφή πίεσης για ανάπτυξη στο αγαπημένο μας νησί. Πιο συγκεκριμένα περιέχει προτάσεις επίσημες και τεκμηριωμένες για τουριστική ανάπτυξη στην Κάρπαθο. Παράλληλα, είναι μία κραυγή αγωνίας για το μέλλον του νησιού καθώς οι περισσότεροι νέοι το εγκαταλείπουν λόγω βασικών ελλείψεων.
Ένα μικρό απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο: 

Είναι μονόδρομος η τουριστική ανάπτυξη στην Κάρπαθο; Σελ 231   
«θα ήθελα να υποστηρίξω ότι είναι μεγάλο λάθος των τοπικών αρχών αλλά και των κατοίκων ειδικότερα οι οποίοι δεν έκαναν και δεν προσπαθούν να κάνουν κάποια ενέργεια ώστε να αναπτύξουν τον χειμερινό τουρισμό.
Δεν καταλαβαίνω γιατί το νησί θα πρέπει να πέφτει σε «χειμερία νάρκη» τον χειμώνα και να περιμένει «ανάσταση» μόνο το καλοκαίρι, την στιγμή που έχει όλες τις προδιαγραφές να αναπτύξει και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα είδη τουρισμού.
………..

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Κάρπαθος μπορεί ναι μεν να βασίζεται στον τουρισμό δεν παύουν όμως να υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι ώστε να «ξυπνήσει» το νησί. Το σημαντικό που θα πρέπει να κάνει είναι να δώσει ώθηση στον χειμερινό τουρισμό, στην εγκατάσταση κάποιας σχολής ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης και τέλος στην ανάπτυξη της γεωργίας και κτηνοτροφίας.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:

Ανάλαφρος, απλή καθημερινή γλώσσα, λόγος που βγαίνει αβίαστα που προκαλεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Οι τίτλοι των κειμένων είναι παραπλανητικοί. (Παράδειγμα στην σελ 225 κείμενο με τίτλο «Ποιο το χρώμα της αγάπης;» ενώ κάποιος θα νομίζει ότι είναι ερωτικό κείμενο, είναι ένα κείμενο που αφορά την πολιτική) που δίνουν όμως μία διαφορετική άποψη για τις καταστάσεις και τα γεγονότα που περιγράφονται.

Είναι αυτό που περιγράφεται στο οπισθόφυλλο «σκέψη έξω από το κουτί». Πάνω απ΄ όλα όμως είναι αυτοβιογραφικά δοκίμια, με γερές δόσεις αλήθειας και ρεαλισμού. Κείμενα που όταν τα διαβάσεις πρώτη φορά ίσως να μην καταλάβεις το νόημα και τα κρυφά μηνύματα. 

Είναι το «δαιμόνιο» όπως έλεγε και ο Σωκράτης στην Αρχαία Ελλάδα, μια εσωτερική φωνή που μου μιλάει και με καθοδηγεί και ενώ έχουμε επισήμως χειμώνα θα σας κάνω ένα μικρό βασανιστήριο και θα σας γυρίσω πίσω στο καλοκαίρι με εικόνες που γνωρίζουμε όλοι εμείς εδώ όταν γυρνάμε στο αγαπημένο μας τόπο.

Σελ. 137,   ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΥΑΛΙΑ
Έτσι και αυτές οι παραλίες που σας περιγράφω. Ήταν όμορφες αλλά μέχρι εκεί. Ενώ οι δικές μου παραλίες… Με περίμεναν κάθε χρόνο, φιλοξενούσαν τους φίλους μου, την οικογένεια μου.
Ήξεραν τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, ήξεραν τα μυστικά μου κρυφά και φανερά. Φιλοξενούσαν τα ραντεβού μου, τις τρέλες μου, τα πάρτι της παρέας μας, τα τραγούδια μας, τα φλερτ μας, τις βραδιές αγκαλιά με μπύρες.
Ήταν το φόντο όλων μου των φωτογραφιών ήταν η ζήλια κάθε ξένου που ερχόταν στο νησί και η λαχτάρα των ξενιτεμένων.
Ότι μπορούσε να ονειρευτεί ο καθένας από διακοπές, από γλέντι, από καλοκαίρι, από φρεσκάδα, από καλοπέραση, το είχε το δικό μου καλοκαίρι. Γι αυτό ακόμα και οι τουρίστες ήταν φανατικοί με το νησί μου και ερχόντουσαν κάθε χρόνο και είχαν γίνει και αυτοί ένα με μας τους ντόπιους.
Είχαν ανακαλύψει και αυτοί «το δικό τους τριαντάφυλλο»  Ακριβώς όπως ο μικρός πρίγκιπας!
Εμένα το καλοκαίρι μου είναι δροσερό γεμάτο θάλασσα με ένα απαλό αεράκι να χαϊδεύει τα μάγουλα μου, γεμάτο μπλε σαν τον ουρανό και την θάλασσα την καταγάλανη.  Σαν τον βυθό με τα αμέτρητα ψαράκια που βλέπω να πηγαίνουν εδώ και εκεί όταν βουτάω

Άλλες φορές περιγράφει την αγωνία και το άγχος μου όταν έδινα Πανελλήνιες εξετάσεις. Στιγμές τόσο δυνατές που έχουν χαραχτεί βαθειά μέσα στην μνήμη μου. Αδικία και ανταγωνισμός σημειώσατε χ στην Κάρπαθο του 1997 με βασικές ελλείψεις αλλά δίψα για γνώση και νέες ανακαλύψεις. Σκέψεις που ίσως τώρα να μας φαίνονται αστείες .

ΣΕΛ 57 με τίτλο Μα καλά, εσύ πως και δεν πέρασες πανεπιστήμιο;
Κάθε μέρα γυρνούσα χαρούμενη από το σχολείο. «Μαμά έγραψα καλά» και κατευθείαν στην τηλεόραση για να δω τις απαντήσεις των θεμάτων. Και ναι, είχα δίκιο, είχα γράψει καλά….
Ώσπου ήρθε και η τελευταία μέρα. Τα μαθηματικά. Πάντα το φοβόμουν αυτό το μάθημα. Το είχα διαβάσει περισσότερο από κάθε άλλο μάθημα. Αλλά μέσα μου ένιωθα έναν τρόμο.
Το τελευταίο μου μάθημα για το πανεπιστήμιο. Στην παναγία άναψα δύο κεριά. Ένα για μένα και ένα για τα μαθηματικά….. τώρα ήθελα διπλή βοήθεια.
Στο θρανίο περιμένοντας τα θέματα προσπαθούσα να αστειευτώ με τους συμμαθητές μου, αλλά εμένα με είχε ήδη λούσει κρύος ιδρώτας. «και εάν είναι δύσκολα;» «Και αν δεν τα ξέρω;» «Θεέ μου κάνε να μην πέσουν τα «όρια»»
Όταν ήρθαν τα θέματα δεν τα κοίταξα καν. Άρχισα να γράφω αμέσως την θεωρία. Την είχα γράψει τέλεια. Πήγα να ξεκινήσω την πρώτη άσκηση αλλά…. Δεν μπορούσα να καταλήξω σε συμπέρασμα. Να βρω την λύση με λίγα λόγια. Ξεκίνησα την δεύτερη άσκηση. Πάλι το ίδιο. Την Τρίτη κοκ.
Άρχισαν να τρέμουν τα χέρια μου, το στυλό μου δεν ακολουθούσε την σκέψη μου και ξέσπασα σε κλάματα. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και λέρωσαν την λευκή κόλλα που από ώρα αγωνιούσα να γεμίσω.
Για μια στιγμή πέρασαν όλα από μπροστά μου, η δική μου απογοήτευση, ο δικός μου κόπος και προσπάθεια. το ρεζιλίκι της αποτυχίας, η στεναχώρια των δικών μου.
Έλυσα και ένα τελευταίο ολοκλήρωμα, σκούπισα τα δάκρυα μου και θυμήθηκα ένα ποίημα που είχα διαβάσει κάπου κάπως κάποτε. «Σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος… αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεται…»

Και άλλες φορές καταπιάνεται με αιώνια ερωτήματα όπως το Σ΄αγαπώ, μία λέξη τόσο μικρή με ένα τεράστιο νόημα να την συνοδεύει και ένα άγχος πολλές φορές. Πότε πρέπει να πούμε σ΄αγαπώ; Πρέπει να το αισθανόμαστε για να το πούμε; Κι αν δεν το έχουμε πει ως τώρα;

Ένα μικρό απόσπασμα από το δοκίμιο με τίτλο Το Σ΄αγαπώ. Σελ 21
Περίμενα το καλοκαίρι σαν την Δευτέρα παρουσία.
Ερχόταν η φίλη μου η Μαρία Διάκου από την Αθήνα και ανταλλάζαμε τα ημερολόγια μας.  Διάβαζε η μια της άλλης. Αυτό ήταν η έκφραση υπέρτατης φιλίας.
«Μαρία εσύ γράφεις πολύ πιο διαφορετικά από μένα» μου έλεγε….. 
«μάλλον εσύ αγαπάς πιο πολύ από μένα!!!» ήταν η διαπίστωση της.  Ναι, το είχα δεχτεί από μικρή ότι αγαπώ πιο πολύ από κείνη……  και το ημερολόγιο ήταν ο μάρτυρας!

Σε κάποιες άλλες φορές συναντάμε την γυναικεία ανασφάλεια και ματαιοδοξία. Το άγχος των γυναικών να αρέσουν εξωτερικά στους άνδρες ή μήπως για να καταφέρουν να συμπαθήσουν ή να καλύψουν έστω, την δική τους ανασφάλεια;

Τελειώνοντας την παρουσίαση του βιβλίου, όσοι από εσάς πάρετε το βιβλίο θα διαπιστώσετε ότι σε όλα τα κείμενα με κάποιον τρόπο άμεσο ή έμμεσο εμπλέκεται η Κάρπαθος.


 ΣΕΛ 107  με τίτλο          ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΩ ΜΕΓΑΡΟ
Θυμάμαι μία φορά είχε έρθει ένας πολιτικός, δεν θυμάμαι ποιανού κόμματος, αλλά υποθέτω του ΠΑΣΟΚ καθώς σαν χωριό ήμασταν όλοι πράσινοι.
Θυμάμαι λοιπόν αυτόν τον τύπο να μιλάει, να έχει μαζευτεί απίστευτος κόσμος και εμείς μικρά να σκαρφαλώνουμε στα γύρω παράθυρα για να δούμε τι ήταν αυτό το σημαντικό που συνέβαινε και είχε μαζευτεί τόσος κόσμος.
Ο άνθρωπος αυτός μιλούσε και για έναν παράξενο λόγο εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Όχι γιατί είχε φασαρία και δεν άκουγα, αλλά γιατί χρησιμοποιούσε έναν «ξύλινο λόγο» που δεν τον καταλάβαινα όχι μόνο εγώ αλλά και οι συγχωριανοί μου.
Με έκπληξη μου διαπίστωσα από τόσο μικρή πως οι άνθρωποι θαυμάζουν αυτούς που καταφέρνουν να μιλάνε και δεν τους καταλαβαίνουν. Όχι γιατί μιλάνε κάποια ξένη γλώσσα αλλά γιατί μιλάνε τόσο όμορφα χωρίς στην ουσία να λένε τίποτα σημαντικό.

Κλείνοντας, θέλω να σας δώσω τροφή για σκέψη, γι αυτόν τον λόγο θα σας διαβάσω την τελευταία ιστορία του βιβλίου μου η οποία είναι δανεισμένη από ένα άλλο βραβευμένο βιβλίο του Καθηγητή του Οικονομικού Π,ανεπιστημίου Αθηνών  κου Δημήτρη Μπουραντά.

ΣΕΛ 241       ΓΙΑ ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ
Μια φορά, ήταν ένας γεωργός που καλλιεργούσε ένα χωράφι. Κάποια μέρα, εκεί που έσκαβε, πετούσαν από πάνω του αετόπουλα και τον έκαναν να χαρεί πολύ καθώς τα είχε και για συντροφιά και για παρέα.
Μια μέρα λοιπόν τα πουλιά αυτά δεν πέταξαν πάνω από το χωράφι το οποίο καλλιεργούσε ο γεωργός.
Το παραπάνω γεγονός τον παραξένεψε και έτσι αποφάσισε να πάει στο μέρος από το οποίο πετούσαν τα πουλιά να δει γιατί δεν έρχονται πια.
Όταν πήγε αντίκρισε μια φωλιά με ένα αυγό μέσα. Ο γεωργός αποφάσισε να το πάρει και να το βάλει στο κοτέτσι του μαζί με τα άλλα αυγά.  Θα το κλωσούσαν και αυτό οι κότες του.
Έτσι και έγινε. Οι κότες το κλώσησαν και έτσι έγινε ένα αετοπουλάκι όπου ζούσε με τα άλλα κοτοπουλάκια. Οι κότες και τα κοτοπουλάκια το είχαν πείσει ότι και αυτό είναι ένα κοτοπουλάκι.
Μια μέρα ξαναήρθαν τα αετόπουλα και πετούσαν από πάνω από το κοτέτσι. Όταν τα είδε το μικρό αετόπουλο θαμπώθηκε και ήθελε και αυτό να πετάξει!!! Όμως οι άλλες κότες του έλεγαν ότι  δεν μπορεί να πετάξει γιατί είναι κότα.
Η μαμά-κότα μάλιστα του έλεγε ότι αν τολμήσει να πετάξει θα πέσει και θα σχίσει τα φτερά του γύρω από το περιφραγμένο κοτέτσι. Ο μπαμπάς κόκορας του έλεγε ότι και να πετάξει δεν θα βρει αλλού το σίγουρο σιτάρι που είχαν στο κοτέτσι και έτσι θα πέθαινε από την πείνα.
Το μικρό αετόπουλο πείστηκε ότι πράγματι δεν μπορούσε να πετάξει και έτσι κάθε μέρα έλεγε… τι ωραία που είναι να πετάς!!!! Και όσο περνούσαν οι μέρες όλο και πιο πολύ αποτραβιόταν μέσα στο κοτέτσι.
Μια μέρα το έψαχνε ο γεωργός που είχε καιρό να το δει έξω με τις άλλες κότες πήγε μέσα στο κοτέτσι και το βλέπει να είναι νεκρό με τα φτερά κατεβασμένα σε μια άκρη. Είχε πεθάνει από την θλίψη του.

Καταλαβαίνετε βέβαια ότι τα κοτόπουλα και τα αετόπουλα έχουν μεταφορικά νοήματα. Σκεφτείτε αν και ποιοι σας έχουν κλεισμένους σε «κοτέτσια» για να μην  «σπάσετε τα φτερά σας» ακόμα και κάτι τέτοιο να γίνει θα λέτε: «Έκανα κάτι και απέτυχα» καλύτερο από την απραξία. Μην φοβάστε ότι θα «χάσετε το σίγουρο σιτάρι»  να θυμάστε πάντα την θέα από ψηλά.

Τέλος,  θα ήθελα να σημειώσω ότι το βιβλίο αυτό είναι αποκλειστικά δικό μου δημιούργημα από τα κείμενα, τις φωτογραφίες και την διόρθωση. Ίσως να βρείτε λάθη γιατί κανείς δεν είναι τέλειος όσο και αν προσπαθεί. Θα είναι μεγάλη χαρά για μένα να μου τα επισημάνετε και να επικοινωνήσετε μαζί μου είτε τηλεφωνικά είτε με ηλεκτρονική αλληλογραφία.

Ακόμα, θα ήθελα να ευχαριστήσω την
Πρόεδρο του Συλλόγου Οθειτών κα Φραγκίτσα Σταυράκη και το ΔΣ του Συλλόγου για τις συμβουλές και την παραχώρηση της αίθουσας που βρισκόμαστε.

Θα είναι μεγάλη παράλειψη να μην ευχαριστήσω την  φίλη και συγχωριανή μας Ζωή Παπακώστα για την υλική και ψυχολογική βοήθεια σε αυτήν μου την προσπάθεια.

Επίσης, στην κυρία Μαίρη Μιχαηλίδη αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ από μένα για τους υπέροχους λουκουμάδες που έφτιαξε ειδικά για απόψε.

Ευχαριστώ όλους εσάς που με τα σχόλια σας και την υποστήριξη σας, μου δίνετε θάρρος να συνεχίσω αυτό το όμορφο ταξίδι που αρχίσαμε μαζί. Σας ευχαριστώ όλους θερμά.

Στην συνέχεια ακολούθησε συζήτηση με το κοινό και ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Ήταν μία υπέροχη βραδιά. 
                                                                                                 

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο το κείμενο και ο λόγος.
Και γω θα θελα να διαβάσω το λόγο της Φραγκίτσας Σταυράκη.

Άννα Χαλκιά

Τα Εκτάκια είπε...

Μαρία, θέλω να σε συγχαρώ και πάλι για το βιβλίο σου. Η απλότητα του λόγου σου και η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζεις τα θέματά σου, είναι στοιχεία που συναντά κανείς, συνήθως, σε γραπτά μεγάλων συγγραφέων.Εύχομαι να συνεχίσεις έτσι. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Ειρήνη Βασιλειώτη

Ανώνυμος είπε...

Καλο ξεκίνημα Μαρία μου,εκπληκτικός ο λόγος σου και πραγματικά ανυπομονο να διαβάσω το βιβλίο!!!!Συγχαρητιρια πολλα!!! ΜΑΙΡΗ ΛΕΟΥ

Μαρία είπε...

Σας ευχαριστώ όλους πολύ πολύ!

Mary George Papayiannis είπε...

Congratulations Maria..you have a great talent for writing..great insight to the issues facing our island homeland Karpathos..especially in the dead of winter, when the tourists have left and almost all life, save for a few local businesses, public service offices and those engaged in agriculture, ceases to exist..I wish you every success for the future and humbly recommend you stand for public office in the next elections..you have the intellect besides the will to offer our island a crop of bright ideas, fresh and in tune with the present time..I would like a copy of your book with your autograph when I next visit..Best wishes always..you make us proud..

Μαρία είπε...

Thank you Mary for all.
i will take under serious consideration your thoughts and i hope not to disappoint you in the future.

I want you to know that everything i do, i do it with joy and love for Karpathos without expediency for something more.

Thank you again for the support and your nice words.