Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

30 Νοε 2011

Τι γλυκό να σ΄αγαπούν


....Και να σου το λένε, μάτια που μελαγχολούν και κρυφά σου σιγοκλαίν...


Έτσι είναι οι στίχοι του τραγουδιού και αναφέρεται στην αγάπη μάλλον την ερωτική μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Στο κείμενο αυτό όμως δεν πρόκειται να διαβάσετε για έρωτες και λουλούδια, θα διαβάσετε για ανθρώπους που αγαπώ, με όλες τις άλλες έννοιες που μπορεί να έχει αυτή η λέξη, εκτός από την ερωτική.

Ω! Ναι είναι γλυκό να σ΄ αγαπούν και πολύ όμορφο συναίσθημα. ‘Αισθάνεσαι ότι ανήκεις κάπου με την μεταφορική έννοια του όρου. Σε μία ομάδα, σε κάποιους ανθρώπους, σε κάποια πόλη, σε κάποια γειτονιά, σε ένα επάγγελμα, σε ένα χώρο παντού...

Είναι αυτά τα θετικά κύματα ενέργειας και αισιοδοξίας που δέχεσαι και σε κάνουν πιο λαμπερό, πιο όμορφο, πιο φωτεινό άνθρωπο, αστράφτεις με λίγα λόγια και η χαρά σου είναι φανερή και μεταδίδεται στους γύρω σου και αυτό είναι σαν μία αλυσίδα.

Δίνεις χαρά, παίρνεις χαρά, είσαι ευτυχισμένη, κάνεις τους και τους γύρω σου ευτυχισμένους, αποκτάς καινούργιους φίλους και η παρέα μεγαλώνει και η χαρά επίσης.

Όσον αφορά εμένα, από μικρή είχα μία σχέση μίσους με την χαρά και την ευτυχία. Ήμουν φύσει  μελαγχολική και αυτό μου άρεσε γιατί ήθελα συνεχώς να γκρινιάζω και να κλαίω την μοίρα μου, να παραπονιέμαι για όλα αυτά τα άσχημα που συνέβαιναν στην ζωή μου.

Μεγαλώνοντας, ο φαύλος κύκλος συνεχιζόταν, γιατί -φίλοι μου- και σ΄ αυτήν την περίπτωση, ισχύει ο νόμος του Μέρφι που λέει ότι: όταν νομίζεις ότι κάτι δεν μπορεί να πάει πιο στραβά απ ότι έχει πάει έως τώρα, τότε να είσαι σίγουρος, ότι θα πάει ακόμα πιο στραβά. Και ο νοών νοεί το.

Η γκρίνια έφερνε το παράπονο, το παράπονο την απογοήτευση, η απογοήτευση έφερνε την μικρή προσπάθεια, η μικρή προσπάθεια έφερνε την αποτυχία, η αποτυχία έφερνε το κλάμα, το κλάμα την θλίψη και η θλίψη την κατάθλιψη. Η κατάθλιψη τα κιλά και τα κιλά την απόγνωση.

Και ξαφνικά γίνεται ένα μπαμ στην ζωή σου. Παίρνεις ένα δυνατό σοκ κάτι σαν ηλεκτροσοκ. Σαν να ήσουν κλινικά νεκρός και με ένα θαύμα οι γιατροί σε επανέφεραν στην ζωή. Και λες, μέχρι εδώ. Από εδώ και στο εξής θα ζήσω όμορφα και ωραία. Θα φτάσω την ευτυχία και θα την πιω στο ποτήρι.

Θα ισχύει ο νόμος του Μέρφι αλλά από την ανάποδη αυτήν την φορά. Δηλαδή όταν κάτι πάει καλά να είσαι σίγουρος ότι μπορεί να πάει και καλύτερα. Και ξαφνικά πάλι σαν ένα δεύτερο θαύμα αυτό συμβαίνει. Εκεί που λες είμαι χαρούμενη μπορείς να γίνεις ακόμα πιο  χαρούμενη και ακόμα και ακόμα....

Είναι κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μου που το κάνουν αυτό, με κάνουν να νιώθω πολύ χαρά. Και αυτό συμβαίνει από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας.

Είναι αυτό που λένε μερικοί, ότι αισθάνονται συμπάθεια για κάποιον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή που θα τον δουν χωρίς να τους έχει μιλήσει ή να ξέρουν κάτι γι αυτόν. Ίσως να είναι το «κάρμα» ή οι εμπειρίες που κουβαλάμε από την προηγούμενη ζωή για κάποιους άλλους πιο ψαγμένους.

Η φίλη μου η Μίνα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Δεν ξέρω γιατί χαίρομαι κάθε φορά που την βλέπω. Ξέρω ότι και αυτή έχει δυσκολίες στην ζωή της αλλά είναι τόσα πολλά αυτά τα καλά που της συμβαίνουν, είναι τόσο ευτυχισμένη που πιστεύω, ότι προχθές που μας κάλεσε σπίτι μαζί με τον καφέ έβαλε μέσα και μία δόση από «ευτυχίνη»

Η «ευτυχίνη» είναι μία δική μου εφεύρεσης ορμόνη, που απελευθερώνεται όταν ο άλλος είναι θετικός απέναντι σου. Δίνεται σε μικρές δόσεις και με προσοχή μόνο από ανθρώπους που σ΄ αγαπούν πραγματικά και χωρίς ιδιοτέλεια. Αλλά προσοχή είναι σπάνια ορμόνη δεν βρίσκεται εύκολα.

Η φίλη μου η Άννα επίσης έχει την ίδια ορμόνη. Με κάλεσε και αυτή σπίτι της και μου μαγείρεψε «χιουνκέρ παγεντί» ένα πολύ νόστιμο φαγητό που έφαγα πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη και το έχω ερωτευτεί. Όπως μπορείτε να φανταστείτε είναι πολύ δύσκολο φαγητό και παιδευόταν δύο ώρες για να το φτιάξει και όταν το έφτιαξε ήταν τόσο τέλειο.

Βάλαμε στα κολονάτα ποτήρια μας λίγο άσπρο κρασί και απολαύσαμε το «Χιουνκέρ Παγεντί» με κάθε επισημότητα. Με την απαραίτητη μουσική και απαλό φωτισμό. Και τα έκανε όλα αυτά για μένα. Που είμαι απλώς φίλη της και ξέρει καλά ότι μου αρέσει αυτό το φαγητό.

Δύο παραδείγματα ανθρώπων σας είπα, που αγαπώ και ξέρω ότι μ΄ αγαπούν και μου το δείχνουν με κάθε τρόπο. Όταν είπα της Άννας ότι θέλω να πάω σε μία παρουσίαση βιβλίου είπε «ναι» χωρίς δεύτερη σκέψη και ας είχε μάθημα και ας έπρεπε να φύγει από τον Διόνυσο για να έρθει στο κέντρο.

Όταν είπα της Μίνας ότι δεν θα μπορέσω να πάω στον γάμο της, με κατάλαβε αμέσως και δεν μου κράτησε μούτρα. Αντίθετα, μου έφερε μία μπομπονιέρα με κάτι υπέροχα κουφέτα που τα έκανα μία μπουκιά έστω και αν δεν έπρεπε να τα φάω.

Γι αυτό σας λέω είναι γλυκό να σ΄ αγαπούν. Και να αγαπάτε και εσείς. Με όση δύναμη διαθέτετε και να αγαπάτε όχι μόνο ανθρώπους αλλά και πράγματα και μέρη και μυρωδιές και ό,τι άλλο σας κάνει να είστε ευτυχισμένοι.  

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι με αυτά που διαβάζω! Μπράβο κορίτσι μου! Κάθε ευλογία να έχεις στη ζωή σου!

(και ως γραπτό άψογο)