Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

30 Νοε 2011

Τι γλυκό να σ΄αγαπούν


....Και να σου το λένε, μάτια που μελαγχολούν και κρυφά σου σιγοκλαίν...


Έτσι είναι οι στίχοι του τραγουδιού και αναφέρεται στην αγάπη μάλλον την ερωτική μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Στο κείμενο αυτό όμως δεν πρόκειται να διαβάσετε για έρωτες και λουλούδια, θα διαβάσετε για ανθρώπους που αγαπώ, με όλες τις άλλες έννοιες που μπορεί να έχει αυτή η λέξη, εκτός από την ερωτική.

Ω! Ναι είναι γλυκό να σ΄ αγαπούν και πολύ όμορφο συναίσθημα. ‘Αισθάνεσαι ότι ανήκεις κάπου με την μεταφορική έννοια του όρου. Σε μία ομάδα, σε κάποιους ανθρώπους, σε κάποια πόλη, σε κάποια γειτονιά, σε ένα επάγγελμα, σε ένα χώρο παντού...

Είναι αυτά τα θετικά κύματα ενέργειας και αισιοδοξίας που δέχεσαι και σε κάνουν πιο λαμπερό, πιο όμορφο, πιο φωτεινό άνθρωπο, αστράφτεις με λίγα λόγια και η χαρά σου είναι φανερή και μεταδίδεται στους γύρω σου και αυτό είναι σαν μία αλυσίδα.

Δίνεις χαρά, παίρνεις χαρά, είσαι ευτυχισμένη, κάνεις τους και τους γύρω σου ευτυχισμένους, αποκτάς καινούργιους φίλους και η παρέα μεγαλώνει και η χαρά επίσης.

Όσον αφορά εμένα, από μικρή είχα μία σχέση μίσους με την χαρά και την ευτυχία. Ήμουν φύσει  μελαγχολική και αυτό μου άρεσε γιατί ήθελα συνεχώς να γκρινιάζω και να κλαίω την μοίρα μου, να παραπονιέμαι για όλα αυτά τα άσχημα που συνέβαιναν στην ζωή μου.

Μεγαλώνοντας, ο φαύλος κύκλος συνεχιζόταν, γιατί -φίλοι μου- και σ΄ αυτήν την περίπτωση, ισχύει ο νόμος του Μέρφι που λέει ότι: όταν νομίζεις ότι κάτι δεν μπορεί να πάει πιο στραβά απ ότι έχει πάει έως τώρα, τότε να είσαι σίγουρος, ότι θα πάει ακόμα πιο στραβά. Και ο νοών νοεί το.

Η γκρίνια έφερνε το παράπονο, το παράπονο την απογοήτευση, η απογοήτευση έφερνε την μικρή προσπάθεια, η μικρή προσπάθεια έφερνε την αποτυχία, η αποτυχία έφερνε το κλάμα, το κλάμα την θλίψη και η θλίψη την κατάθλιψη. Η κατάθλιψη τα κιλά και τα κιλά την απόγνωση.

Και ξαφνικά γίνεται ένα μπαμ στην ζωή σου. Παίρνεις ένα δυνατό σοκ κάτι σαν ηλεκτροσοκ. Σαν να ήσουν κλινικά νεκρός και με ένα θαύμα οι γιατροί σε επανέφεραν στην ζωή. Και λες, μέχρι εδώ. Από εδώ και στο εξής θα ζήσω όμορφα και ωραία. Θα φτάσω την ευτυχία και θα την πιω στο ποτήρι.

Θα ισχύει ο νόμος του Μέρφι αλλά από την ανάποδη αυτήν την φορά. Δηλαδή όταν κάτι πάει καλά να είσαι σίγουρος ότι μπορεί να πάει και καλύτερα. Και ξαφνικά πάλι σαν ένα δεύτερο θαύμα αυτό συμβαίνει. Εκεί που λες είμαι χαρούμενη μπορείς να γίνεις ακόμα πιο  χαρούμενη και ακόμα και ακόμα....

Είναι κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μου που το κάνουν αυτό, με κάνουν να νιώθω πολύ χαρά. Και αυτό συμβαίνει από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας.

Είναι αυτό που λένε μερικοί, ότι αισθάνονται συμπάθεια για κάποιον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή που θα τον δουν χωρίς να τους έχει μιλήσει ή να ξέρουν κάτι γι αυτόν. Ίσως να είναι το «κάρμα» ή οι εμπειρίες που κουβαλάμε από την προηγούμενη ζωή για κάποιους άλλους πιο ψαγμένους.

Η φίλη μου η Μίνα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Δεν ξέρω γιατί χαίρομαι κάθε φορά που την βλέπω. Ξέρω ότι και αυτή έχει δυσκολίες στην ζωή της αλλά είναι τόσα πολλά αυτά τα καλά που της συμβαίνουν, είναι τόσο ευτυχισμένη που πιστεύω, ότι προχθές που μας κάλεσε σπίτι μαζί με τον καφέ έβαλε μέσα και μία δόση από «ευτυχίνη»

Η «ευτυχίνη» είναι μία δική μου εφεύρεσης ορμόνη, που απελευθερώνεται όταν ο άλλος είναι θετικός απέναντι σου. Δίνεται σε μικρές δόσεις και με προσοχή μόνο από ανθρώπους που σ΄ αγαπούν πραγματικά και χωρίς ιδιοτέλεια. Αλλά προσοχή είναι σπάνια ορμόνη δεν βρίσκεται εύκολα.

Η φίλη μου η Άννα επίσης έχει την ίδια ορμόνη. Με κάλεσε και αυτή σπίτι της και μου μαγείρεψε «χιουνκέρ παγεντί» ένα πολύ νόστιμο φαγητό που έφαγα πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη και το έχω ερωτευτεί. Όπως μπορείτε να φανταστείτε είναι πολύ δύσκολο φαγητό και παιδευόταν δύο ώρες για να το φτιάξει και όταν το έφτιαξε ήταν τόσο τέλειο.

Βάλαμε στα κολονάτα ποτήρια μας λίγο άσπρο κρασί και απολαύσαμε το «Χιουνκέρ Παγεντί» με κάθε επισημότητα. Με την απαραίτητη μουσική και απαλό φωτισμό. Και τα έκανε όλα αυτά για μένα. Που είμαι απλώς φίλη της και ξέρει καλά ότι μου αρέσει αυτό το φαγητό.

Δύο παραδείγματα ανθρώπων σας είπα, που αγαπώ και ξέρω ότι μ΄ αγαπούν και μου το δείχνουν με κάθε τρόπο. Όταν είπα της Άννας ότι θέλω να πάω σε μία παρουσίαση βιβλίου είπε «ναι» χωρίς δεύτερη σκέψη και ας είχε μάθημα και ας έπρεπε να φύγει από τον Διόνυσο για να έρθει στο κέντρο.

Όταν είπα της Μίνας ότι δεν θα μπορέσω να πάω στον γάμο της, με κατάλαβε αμέσως και δεν μου κράτησε μούτρα. Αντίθετα, μου έφερε μία μπομπονιέρα με κάτι υπέροχα κουφέτα που τα έκανα μία μπουκιά έστω και αν δεν έπρεπε να τα φάω.

Γι αυτό σας λέω είναι γλυκό να σ΄ αγαπούν. Και να αγαπάτε και εσείς. Με όση δύναμη διαθέτετε και να αγαπάτε όχι μόνο ανθρώπους αλλά και πράγματα και μέρη και μυρωδιές και ό,τι άλλο σας κάνει να είστε ευτυχισμένοι.  

24 Νοε 2011

Άγιε Βασίλη, ήμουν καλό παιδάκι φέτος;

Καμιά  φορά βλέπω τα παιδάκια στους δρόμους και τα ζηλεύω γιατί ζουν μέσα στο παραμύθι τους. Βλέπουν κάτι και λένε: «μαμά το θέλω» και η μαμά, τις περισσότερες φορές, θα τους το αγοράσει έστω και αν χρειαστεί  η ίδια να στερηθεί κάτι από τον εαυτό της.

Δεν ξέρω αν είναι ευτυχία ή δυστυχία που ακόμα δεν έχω παιδιά, άρα, μπορείτε να μου πείτε ότι δεν θα χρειαστεί να στερηθώ κάτι για να το προσφέρω στο παιδί μου.

Τι γίνεται όμως με το μικρό παιδί που κρύβεται μέσα μου; Τι γίνεται με τα μικρά παιδιά που κρύβουμε μέσα μας γενικώς;  Τι γίνεται όταν αυτά αρχίζουν και μας ζητούν πράγματα; Ειδικά τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα;

Άγιε μου Βασίλη ήμουν καλό παιδάκι φέτος; Ναι η απάντηση είναι ναι... ήμουν καλό παιδάκι φέτος, έτρωγα όλο το φαγητό μου, έκανα όλες τις δουλειές του σπιτιού, έκανα καλές πράξεις, βοηθούσα και κρατούσα παρέα στις ηλικιωμένες κυρίες και πολλά άλλα.

Και ποιο θα είναι το δώρο μου Άγιε Βασίλη; Ησυχία, παντού ησυχία, φαίνεται ο Άγιος Βασίλης δεν με ακούει εμένα. Το έχω ξαναγράψει άλλωστε, αυτός ο Άγιος πάντα άκουγε τους γονείς μου και μου έφερνε αλλοπρόσαλλα δώρα. Δώρα που εγώ δεν επιθυμούσα.

Ήθελα κούκλες με πολλά αξεσουάρ και εκείνος μου έφερνε καλά παπούτσια για την εκκλησία, ήθελα το «μικρό μου πόνυ» και να σου ξεφύτρωνε μια ωραία φόρμα για την γυμναστική στο σχολείο.

Άρα λοιπόν γιατί να με ακούσει και τώρα ο κατά τ΄ άλλα συμπαθής παππούλης;  Είμαι ακόμα παιδί αλλά μάλλον μεγάλο παιδί για να περιμένω δώρα.

Και ενώ τα δώρα μου αρέσουν πολύ και να τα δίνω και να τα παίρνω, δυστυχώς, φέτος τα δώρα μου τα πήρε  το κράτος, φόρος από εδώ φόρος από εκεί που να αντέξει η καημένη η τσεπούλα μου;

Την μελαγχολία την είχε πάντα ο χαρακτήρας μου, αλλά τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και έχω ένα μάτσο λογαριασμούς απλήρωτους ΔΕΗ, HOL, ΕΥΔΑΠ, κοινόχρηστα, ενοίκιο cosmote, ασφάλειες, δάνεια και πιστωτικές μου έρχεται να τραβάω τα μαλλιά μου.

Θέε μου που θα τα βρω τα λεφτά; Τα εισοδήματα μου λίγα, δεν αρκούν. Τα έξοδα πολλά και τρέχουν. Φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα έχει δώρα. Δεν θα πάρω σε κανέναν δώρο. Και όπως το υπολογίζω, δεν θα μου δώσει και κανείς, κανένα δώρο.

Φέτος τα Χριστούγεννα θα τα περάσω σε ένα ακριτικό νησί του Αιγαίου. Θα είμαι μόνη για άλλη μία χρόνια, σε ένα σπίτι που δεν μου ανήκει και με άγχος, τρελό άγχος και αγωνία.

Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή, το όνειρο μου είναι να πάω στο Λονδίνο κάποια Χριστούγεννα και να περάσω όμορφα. Δυστυχώς, δεν ήρθε ακόμα αυτή η χρονιά που θα πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Το αντίθετο θα έλεγα.

Ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερα, ξέρω πως άλλα παιδιά πεθαίνουν της πείνας και πολλά άλλα παρηγορητικά που συνηθίζουν να λένε σε τέτοιες περιπτώσεις. Ξέρω ότι ο Άγιος Βασίλης φέτος δεν θα έρθει για πολλά παιδάκια.

Το μόνο που εύχομαι είναι να έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας, θέλω η καινούργια χρονιά να μου φέρει μία δουλειά και ανθρώπους, πολλούς καινούργιους ανθρώπους που να με αγαπούν και να τους αγαπώ.

20 Νοε 2011

Αν με ζητήσει κανείς, δεν υπάρχω εγώ, γίναμε ένα να πείς

Έχω γράψει πολλές φορές για τον έρωτα και την αγάπη, χωρίς να πιστεύω ότι αυτές οι δύο έννοιες είναι ταυτόσημες.

Επίσης έχω δηλώσει ότι δεν έχω πει ποτέ το «σ’ αγαπώ»  ή μάλλον πιο σωστά, δεν το εννοούσα ποτέ αν έτυχε κάποια σπάνια φορά να το είπα σε κάποιον.

Όταν όμως άκουσα αυτό το παλιό τραγούδι του Χατζηγιάννη που σημειωτέον, είναι πολύ όμορφο και πολύ αισθαντικό, δεν θα μπορούσα να μην ζηλέψω. Όχι την έννοια του "σ' αγαπώ" αυτού καθεαυτού αλλά το συναίσθημα, ο ένας να ανήκει στον άλλον...

Αυτό το «σ΄ αγαπώ» που δεν είπα ποτέ, μήπως θα έπρεπε να το είχα πει; Έστω και αν δεν το ένιωθα πραγματικά; Μήπως θα ήταν η μαγική λέξη που θα άλλαζε την ροή των πραγμάτων και των γεγονότων; Μήπως το αγόρι μου θα μεταμορφωνόταν και θα παρουσιαζόταν μπροστά μου ο πρίγκιπας μου;

Η μαμά μου συνηθίζει να λέει ότι στο θέμα των αντρών, παίρνεις έναν και «ο θεός θα σου τον κάνει καλό». Φυσικά, δεν θα μπορούσα να δεχτώ αυτήν την θεοκρατική αντίληψη περί αντρών πολύ απλά γιατί εγώ είμαι ρεαλίστρια από μικρό παιδί.

Όταν κάποιος δεν είναι καλός από την αρχή, δεν υπάρχει κανένας θεός που να στον κάνει καλό στην συνέχεια. Εκτός λέμε εκτός και αν αλλάξεις εσύ άποψη περί «καλού» και αρχίσεις και βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα και κατ΄ επέκτασιν και τον άντρα που έχεις δίπλα σου.

Επειδή λοιπόν μ αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι, έψαξα και βρήκα τους στίχους του και σας τους παρουσιάζω...



«Αγκαλιά να με πάρεις θάλασσά μου εσύ
τη μπορώ την αρμύρα και ας είμαι πληγή.
Γίνε δρόμος και μοίρα θάλασσά μου και πες
τι σημαίνουν οι λέξεις αλλά κι οι σιωπές.

Αν με ζητήσει κανείς
δεν υπάρχω εγώ γίναμε ένα να πεις.
Μέσα σου χάθηκα πια
απ’ το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά.
Αν με ζητήσει κανείς
θάλασσα σώσε με κάτι να βρεις να τους πεις.

Μέσα στα κύματά σου να με κρύβεις εδώ
από ψέμα κι ανθρώπους πλημμυρίζω καημό.

Αν με ζητήσει κανείς
δεν υπάρχω εγώ γίναμε ένα να πεις.
Μέσα σου χάθηκα πια
απ’ το λίγο που ζω ας πνιγώ στα βαθιά.
Αν με ζητήσει κανείς
θάλασσα σώσε με κάτι να βρεις να τους πεις.»



Επίσης μπορείτε να το ακούσετε στο Youtube εδώ:



17 Νοε 2011

Είναι χειμώνας και όπως πρέπει θα ντυθώ...

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, πριν καλά καλά το καταλάβω, χειμώνιασε και έπιασαν τα κρύα. Τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ ήταν στις 19 Αυγούστου όπως μπορείτε να δείτε και εσείς. Από τότε έγιναν πολλά και σημαντικά πράγματα στην ζωή μου και δυστυχώς δεν είχα τον απαραίτητο χρόνο για να γράψω εδώ, αλλά το σημαντικότερο, δεν είχα την απαραίτητη ηρεμία και νηφαλιότητα που χρειάζεται το γράψιμο.

Σήμερα λοιπόν, μέρα συννεφιασμένη και "κρυερή" όπως λέμε και στην Κάρπαθο, ή αλλιώς "ήλιος με δόντια" όπως λένε τα δελτία ειδήσεων, αποφάσισα να καθίσω στο γραφείο μου και να σας γράψω.

Το κείμενο μου αυτό ξέρω... Δεν θυμίζει τα προηγούμενα αλλά ελπίζω δύο πράγματα. Πρώτον, να σας αρέσει αυτό το στυλ γραψίματος και δεύτερον, να το συνηθίσετε γρήγορα, γιατί από εδώ και στο εξής θα γράφω έτσι. Σαν να πίνουμε το καφεδάκι μας και να μιλάμε, να μαθαίνουμε τα νέα μας και να ανταλλάζουμε απόψεις. Γι αυτόν τον λόγο περιμένω πολλά σχόλια με δικά σας νέα.

Το πρώτο και ίσως σημαντικότερο νέο μου είναι ότι στις 30 Σεπτεμβρίου 2011 έκανα μία σοβαρή εγχείρηση στο Τζάνειο Νοσοκομείο. Δεν θα σας πω λεπτομέρειες για την επέμβαση γιατί δεν το θεωρώ σωστό, αλλά όποιος είναι τόσο πολύ περίεργος μπορεί να με ρωτήσει στο e-mail μου και εγώ θα απαντήσω, δεν έχω πρόβλημα.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι όλα πήγαν καλά και εγώ είμαι υγιέστατη, με μερικά μόνο σημαδάκια στην κοιλιά να μου θυμίζουν ότι το πέρασα και αυτό. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια τον γιατρό μου, χειρουργό Κο Γεώργιο Αγιομαμίτη που πίστεψε σε μένα και φρόντισε όλα να πάνε καλά παρ΄όλο που ήταν ένα δύσκολο χειρουργείο όπως μας παραδέχτηκε.

Ο ίδιος υποστηριζει ότι "όλη την δουλειά" την έκανε ο Θεός και ότι απλώς αυτός παρεβρισκόταν. Με αυτές και μόνο τις λέξεις του μπορείτε να καταλάβετε και εσείς για το τι άνθρωπο μιλάμε. Τίμιος, εργατικός, πονετικός, συνεπής με αγάπη για τους ασθενείς του ακόμα και μετά το χειρουργείο. Αυτά κατάλαβα εγώ και ας βρεθεί κάποιος να με διαψεύσει.

Φυσικά, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και να μην ευχαριστήσω την αδερφή μου Άννα, που αν δεν ερχόταν από την Κρήτη δεν θα γινόταν η επέμβαση. Την ευχαριστώ επίσης για την φροντίδα της, για το ενδιαφέρον της, για τα 5 βράδια που πέρασε ξάγρυπνη στο νοσοκομείο μαζί μου, αλλά και για την μία εβδομάδα μετά που έκατσε μαζί μου να με φροντίσει στο σπίτι μέχρι να συνέλθω τελείως.

Άφησε για χάρη μου το μικρό της παιδάκι και ανηψιό μου Ορέστη -για πρώτη φορά- ώστε να είναι μαζί μου. Ξέρω ότι της έλειπε πολύ αλλά ελπίζω το αποτέλεσμα να μας δικαιώσει όλους μας για τις θυσίες που κάναμε ο καθένας με τον τρόπο του.

Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την μητέρα μου που άφησε την αγαπημένη της Κάρπαθο και ήρθε να με φροντίζει στον Πειραιά που τόσο πολύ λατρεύει να μισεί.

Αυτό λοιπόν το χειμωνιάτικο απόγευμα του Νοεμβρίου σας γράφω παρέα με μία κούπα καφέ Γαλλικό με άρωμα καραμελωμένα αμύγδαλα, με πολλά βιβλία να με πλαισιώνουν λόγω των εργασιών -μικρών και μεγάλων- που εκρεμούν, με το κινητό σε εγρήγορση και με την μαύρη λούτρινη γάτα που έχω ονομάσει Αρτεμις να με κοιτά συνομωτικά.

"Είναι χειμώνας και όπως πρέπει θα ντυθώ το βράδυ που έρχεται"  λέει ένα παλιό τραγούδι του Χατζηγιάννη και πόσο δίκιο έχει... Γι΄αυτό φίλοι μου ντυθείτε καλά,με το κασκόλ σας με το μπουφάν σας και πάτε να πιείτε έναν ωραίο και μυρωδάτο καφέ σαν τον δικό μου. Με άρωμα καραμελωμένα αμύγδαλα... Νομίζω ότι είναι από τις λίγες απολαύσεις που δεν μπορούν να μας στερήσουν πια.  enjoy.