Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

1 Νοε 2010

"Τον λογαριασμό παρακαλώ....!!!"

Όχι εγώ ποτέ δεν ήθελα να γίνω γιατρός για να σώσω τον κόσμο, ούτε και δικηγόρος να τα κονομήσω, ούτε και αρχιτέκτονας να λέω ότι τελείωσα το Πολυτεχνείο… Εγώ ήθελα να σπουδάσω και να γίνω κάτι που θα μου αρέσει, να βρω μια δουλειά πάνω σε αυτό που θα έχω σπουδάσει, το οποίο σημειώνω, θα μου αρέσει.

Χωρίς να χρειάζεται να βάλω μέσο. Να πάω με την αξία μου εκεί που θέλω. Να πάω με τον βαθμό μου, με τα πτυχία μου, με τις ξένες γλώσσες μου. Να πάω σε συνεντεύξεις να δώσω τεστ και αν είμαι καλή να με πάρουν. Και με είπαν ρομαντική, σχεδόν ονειροπόλα το πιο ευγενικό που άκουσα είναι ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Εμείς οι νέοι από πολύ μικροί ερχόμαστε αντιμέτωποι με την Ελληνική πραγματικότητα. Οι πανελλήνιες εξετάσεις!! Σε 3 ώρες να κρίνεται όλη σου η ζωή… Και αν εσύ δεν ήσουν καλά εκείνη την ημέρα; Και αν ήσουν άρρωστος πχ, δεν τους ένοιαζε, έπρεπε να χάσεις ολόκληρη χρονιά.

Τι μου ήρθε τώρα και γράφω για τις πανελλήνιες; Γιατί είναι η πρώτη μορφή αδικίας που ερχόμαστε σε επαφή από μικρή ηλικία. Η απόλυτη αναξιοκρατία.

Μετά στο πανεπιστήμιο πρέπει να έχεις το μέσο για να πάρεις εγκαίρως τα βιβλία, πρέπει να «γλύφεις» τον καθηγητή για να σε συμπαθήσει και να σου βάλει έναν αξιοπρεπή βαθμό, έστω και εάν δεν τον αξίζεις. Και αν είσαι πράγματι καλός «γλύφτης» και «κομματόσκυλο» μπορεί να σε κάνει και βοηθό του και να πληρώνεσαι.

Τελειώνοντας τις σπουδές κάποιος νέος πρέπει να βρει επίσης μέσο για να πάρει μια καλή μετάθεση καθώς θα κάνει το στρατιωτικό του. Να μην τον στείλουν στον Έβρο και φυλάει σύνορα.

Και ερχόμαστε τώρα στο προκείμενο. Για να βρει δουλειά ο ίδιος νέος πόσες πόρτες πρέπει να χτυπήσει; Πόσες φορές πρέπει να υποκύψει στα «θέλω» του και στις πραγματικές του επιθυμίες; Πόσες φορές να ψηφίσει διαφορετικά από αυτά που πιστεύει ότι θα είναι καλό για την χώρα του;

Και όταν τα καταφέρει είναι βασιλιάς. Έχει το σπιτάκι του, τα λεφτουδάκια του, το γραφειάκι του και 2-3 άτομα που κουμαντάρει, δουλεύει το οκτάωρο του και στις 12 είναι σπίτι που λέει και ένα γνωστό ανέκδοτο.

Τι να πει κανείς… Η απόλυτη ευτυχία. Αν είναι και από την Κάρπαθο θα του πουν και 5-6 μαντινάδες παραπάνω στον γάμο του να συγκινηθεί και να νιώσει αυτήν την πλασματική ευτυχία στο πετσί του, να ευχαριστηθεί.

Και μετά όταν κάτι δεν πάει καλά θα δίνει τις ευθύνες στο κράτος… Σε αυτούς τους πολιτικούς που κατάντησαν αυτήν την χώρα σε αυτά τα χάλια…. ΑΑΑΑ!!! Όχι, για σταθείτε μια στιγμή.

Το κράτος είναι ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής; Αυτοί φταίνε για όλα τα κακά που παθαίνουμε ως Ελληνικό κράτος; Αυτοί φταίνε για την χρεοκοπία της χώρας; Αυτοί φταίνε που σου μειώσανε τον μισθό ή την σύνταξη; Αυτοί φταίνε που τώρα χρωστάς παντού και έχεις τρεις πιστωτικές κάρτες φορτωμένες και ένα δάνειο να τρέχει;

Όχι φίλε μου, θα διαφωνήσω κάθετα. Ασφαλώς και δεν φταίνε αυτοί. Φταίμε εμείς. Όταν βγήκε ο Καραμανλής πρώτη φορά το 2004 είχε κερδίσει με διαφορά περίπου στο 6% από το «άχρηστο» ΠΑ.ΣΟ.Κ και μόλις μετά από 6 χρόνια καταλάβαμε ότι ο Καραμανλής έφταιγε για όλα και φέραμε πίσω το «άχρηστο» ΠΑ.ΣΟ.Κ με 10% διαφορά αυτήν την φορά.

Ποιος ψήφιζε κάθε φορά; Εμείς. Αρα λοιπόν φταίμε εμείς. Ο λαός,

Βασική αρχή της Δημοκρατίας είναι η λαϊκή κυριαρχία. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο λαός αποφασίζει από ποιους θέλει να ασκείται η εξουσία. Αρα ποιος φταίει; Μην ψάχνεις πολύ μακριά, μην βγεις καν έξω από το σπίτι σου.

Φταις εσύ, εγώ, η γειτόνισσα και όλοι όσοι γενικά ψηφίζαμε τόσα χρόνια. Όλοι που είχαμε επιχειρήσεις και δεν κόβαμε αποδείξεις, που ούτε καν τις ζητούσαμε, που προσπαθούσαμε να γλυτώσουμε και να τα κονομήσουμε με τον πιο εύκολο τρόπο.

Που κοιτούσαμε να βολευτούμε με κάθε τρόπο και εμείς και τα παιδιά μας και τα ξαδέρφια μας και όλοι οι γνωστοί μας. Να πάρουμε 2-3-4 συντάξεις, όσες μπορούσαμε και όσο γινόταν να το απομυζήσουμε αυτό το έρημο κράτος.

Κουτσαίναμε λιγάκι και να σου 67% αναπηρία ώστε να δικαιούμαστε όλα τα πλεονεκτήματα που αυτή η αναπηρία σημαίνει. Και οι πραγματικοί ανάπηροι;;; Άστο, αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία.

Πλούτισαν οι γιατροί. Ποιος σου είπε να πας και να δίνεις φακελάκι σε κάθε γιατρό που σου το ζητούσε; Γιατί δεν έκανες μια καταγγελία να δούμε πόσοι θα τολμούσαν να ξαναζητήσουν; Αλλά όλοι νομίζαμε θα έχουμε καλύτερη μεταχείριση. Μεταχείριση που δικαιωματικά αξίζαμε και έπρεπε να έχουμε.

Και γίναν οι γιατροί πλούσιοι και βαλθήκαμε όλοι να γίνουμε γιατροί. Πήγαινε να κάνεις λοιπόν εφημερία για 2 ευρώ κύριε γιατρέ να δούμε αν σου αρέσει και αν αξίζει στον κόπο που έκανες τόσα χρόνια να σπουδάζεις. Φτάσαμε σε αυτό το σημείο δυστυχώς.

Και επανέρχομαι… Φταίμε όλοι εμείς που «κοιτούσαμε τόσα χρόνια από το παράθυρο» όπως λέει και ο γνωστός καθηγητής οικονομικών και συγγραφέας Δημήτρης Μπουραντάς. Φταίμε όλοι εμείς γιατί δεν κάναμε μια ανατροπή γιατί και εμείς πήραμε μέρος στο «πάρτυ». Αλλά το πάρτυ κάποια στιγμή τελειώνει και ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό; Φυσικά αυτοί που «διασκέδασαν» Όλοι εμείς

3 σχόλια:

Unknown είπε...

Συμφωνώ απολύτως και μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι.

Δημήτρης είπε...

Ειναι μια ενοχλητική αλήθεια που μας αφορά όλους...μπράβο Μαρία.

Α. Παπαγιάννης είπε...

Σωστό κείμενο. Ενοχλητική αλήθεια πράγματι, αλλά αλήθεια! Κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, τόσο το χειρότερο για μας. Δεν χρειάζεται να το ξεφωνίσουμε, αρκεί να γίνει αφορμή για να αλλάξουμε μυαλά. Μπορούμε; Όσο περισσότεροι το κάνουμε, τόσο καλύτερα.