Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

7 Ιουλ 2009

Τα δώρα μου. Η τσίχλα, η ξανθιά κούκλα και το χωνί...!!!!

Ξέρω ότι δεν είναι Χριστούγεννα, ούτε καν πλησιάζει η γιορτή μου…. Όμως εγώ θα σας μιλήσω για τα δώρα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να χαίρομαι τόσο πολύ όταν δίνω δώρα…. Βέβαια εξίσου μεγάλη είναι η χαρά και όταν παίρνω δώρα. Εδώ όμως υπάρχει ένα αλλά…. Και θα σας εξηγήσω αμέσως….!!!!

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, η οικογένεια μου δεν ήταν από αυτές που αντάλλασαν δώρα κάθε λίγο και λιγάκι. Μόνο τα Χριστούγεννα και αυτό όχι πάντα. Μόλις μεγαλώσαμε κόπηκε και αυτό.

Δεν ήταν ότι η οικογένεια μου ήταν τσιγκούνηδες όχι καμία σχέση, απλώς μας έτυχαν διάφορα περιστατικά και δεν γιορτάζαμε πια. Από φίλους και ξαδέρφια θα σας πω αμέσως τις αναμνήσεις μου σαν παιδί.

Το πρώτο δώρο που δέχτηκα πρέπει να ήταν στην ηλικία των 2-3 χρονών. Ήταν μια τσίχλα σε σχήμα κατοστάρικου. Με χρυσαφί χαρτί από την μία μεριά και μπλε από την άλλη….

Μου την έβαλε μέσα στα χέρια μου χωρίς να μιλήσει ο ξάδελφος μου ο Γιάννης. Δεν μου είπε τίποτα απλώς μου την έχωσε μέσα στην χούφτα μου. Ίσως γιατί δεν είχε άλλη να δώσει στα άλλα παιδιά που παίζαμε μαζί…. Ίσως γιατί ήθελε να την ξεφορτωθεί δεν έχω καταλάβει ακόμα και το σήμερα γι αυτήν του την κίνηση.

Πάντως εγώ ένιωσα πολύ ωραία. Νόμιζα ότι ήταν κάτι που αξίζει, λόγου του γυαλιστερού χρώματος του χαρτιού αλλά μάταια…. Ήταν απλώς μια τσίχλα!!!! Είπα, θυμάμαι τότε ένα ξερό ευχαριστώ… τίποτα άλλο ήμουν ντροπαλό και σαν παιδί… Από τότε δεν ξαναπήρα κανένα δώρο από τον Γιάννη.

Στα γενέθλια μου όμως πάντα επιβάλλεται να φέρνουν δώρα τα παιδιά. Αλλά και εκεί ήμουν άτυχη!!! Γιατί το λέω αυτό;;; Γιατί τα γενέθλια μου είναι στις 27 Σεπτεμβρίου, δηλαδή λίγες μέρες μετά που θα ανοίξουν τα σχολεία….

Δεν χρειάζεται να γράψω τι ήταν τα δώρα…. Νομίζω μπορείτε να φανταστείτε…. Τετράδια και μολύβια, γόμες, ξύστρες κτλ. Ούτε ένα ρουχαλάκι, ούτε μία κούκλα όπως επιθυμούσα εγώ….. Βιβλία και πάλι βιβλία τετράδια άδεια για να τα γεμίσω, βιβλία και μαρκαδόροι για να δώσω το χρώμα των σκέψεων μου στα τετράδια μου.

Και πάλι δεν αντιδρούσα…. Δεν έλεγα λέξη… Κουβέντα. Τίποτα!!! Αποφάσισα ότι αφού είναι δώρα θα χαιρόμουν τι σημασία είχε αν δεν μ άρεσαν;;;; Δεν έβγαζα άχνα. Η καρδούλα μου το ήξερε πως αισθανόμουν!!!

Μια μέρα λοιπόν ήρθε στο σπίτι η θεία μου η Αντιγόνη. Κρατούσε ένα μεγάλο κουτί τυλιγμένο με έναν κόκκινο φιόγκο. Και ήταν για μένα. Για τα γενέθλια μου!!!. Το άνοιξα με μεγάλη μου περιέργεια και τι αντίκρισα;;;

Μια ξανθιά κούκλα!!!!
Και δεν ήταν μόνο αυτό…. Η κούκλα αυτή μιλούσε και τραγουδούσε!!! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη… Επιτέλους ένα δώρο που άξιζε!!!! Την έπαιξα πάρα πολύ. Για πρώτη φορά κάποιος σκέφτηκε ότι είμαι παιδί και όχι μαθήτρια!! Ότι προτιμώ να παίζω από το να διαβάζω….!!!

Την θυμάμαι αυτήν την κούκλα μέχρι σήμερα. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναχαρεί τόσο πολύ για κάποιο δώρο. Την φύλαγα σαν θησαυρό, την χτένιζα την έλουζα της έκανα πλεξουδάκια τα μαλλιά της, την έβαζα να τραγουδάει κοκ…

Ώσπου κάποια μέρα την βαρέθηκα…. Και τελικά… την αντάλλαξα με μια κούκλα «Πατατούφα» της γειτόνισσας μου της Πιπίτσας που τόσο καιρό με παρακαλούσε.

Και πάλι όμως δεν μίλησα δεν είπα τίποτα για το δώρο. Ούτε καλό ούτε κακό. Μόνο χαμογελούσα όλο νόημα. Έτσι μου είχαν μάθει. Σίγουρα είπα ένα ευχαριστώ. Μου το είχαν μάθει από μικρή. «Τι λέμε όταν μας δίνουν κάτι;» «Ευχαριστώ» η αιώνια ερώτηση και απάντηση της θείας μου της Μαρίας.

Μεγαλώνοντας στις σχέσεις μου με το άλλο φύλο ήρθα ξανά αντιμέτωπη με το ερώτημα. «Τι δώρο να του κάνω;;;» Πάντα εύρισκα ακριβά και ωραία δώρα να κάνω στον άλλον.

Πίστευα ότι όσο πιο μεγάλη η αξία του δώρου τόσο μεγαλύτερη είναι και η αγάπη που του προσφέρεις. Και εγώ ήθελα να προσφέρω όσο περισσότερη αγάπη γινόταν….

Ώσπου μια μέρα προσγειώθηκα ανώμαλα. Ήταν πάλι τα γενέθλια μου. Νομίζω θα πήγαινα 20. Ο τότε αγαπημένος μου θεώρησε σωστό να μου φέρει σαν δώρο γενεθλίων ένα πλαστικό χωνί και ένα επίσης πλαστικό δοχείο για να βάζω το λάδι που κουβαλούσα σε μεγάλα μπιτόνια από την Κάρπαθο.

Δεν ήθελε λέει να με βλέπει να βασανίζομαι τόσο πολύ με αυτό το λάδι που κουβαλούσα και το τεράστιο μπετόνι να το σηκώνω κάθε φορά που ήθελα να μαγειρέψω….!!!

Όταν το είδα δεν ήξερα τι να κάνω. Στην αρχή γελούσα. Λέω δεν είναι δυνατόν ο αγαπημένος μου να μου φέρνει τέτοιο δώρο σήμερα, μέρα που ναι….. Αλλά μετά δεν άντεξα…. Του τα έψαλα ένα χεράκι…..!!! Γιατί σας το λέω αυτό; Γιατί ήταν η πρώτη φορά που έκανα παράπονο για δώρο και νομίζω είχα δίκιο.

Μου είχαν μάθει να τα δέχομαι όλα και να χαμογελώ με νόημα…. Αλλά όχι, αυτήν την φορά όχι. Δεν θα το δεχόμουν αβίαστα αυτό το δώρο.!!!

Δόξα τω θεό από τότε δεν ξαναπήρα τέτοιο δώρο από αγαπημένο…. Απλώς το θυμάμαι τώρα και γελάω….

Από εκεί και έπειτα έχω αναπτύξει μια έντονη σχέση με τα δώρα. Θέλω να μου δίνουν και να δίνω. Απλώς έχω την παραξενιά και θέλω να είναι πολύ καλά τα δώρα που θα πάρω και θα μου πάρουν. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η πράξη μετράει και όχι αυτό που σου δίνουν αλλά ειλικρινά δεν πιστεύω ότι το πιστεύει κανείς πραγματικά αυτό. Σίγουρα μετράει και το περιεχόμενο.

Δεν ξέρω αν κάνω λάθος αλλά από ένα δώρο καταλαβαίνεις πολλά για την σχέση που έχει μαζί σου το άλλο άτομο. Πιστεύω ότι ένα πρόχειρο δώρο δηλώνει ότι και το άτομο που στο κάνει αισθάνεται το ίδιο πρόχειρα για σένα.

Ένα καλό και ακριβό δώρο είναι σίγουρα κάτι καλό και αυτός που σου το δίνει ενδιαφέρεται για σένα. Για μένα δεν αρκεί να κάνεις ένα δώρο ώστε να βγάλεις την υποχρέωση, θέλω να είναι καλό το δώρο.

Ίσως να είναι το απωθημένο μου από εκείνη την τσίχλα που χώθηκε μέσα στην χούφτα μου αλλά το δώρο είναι δώρο. Όταν στο δίνει ο άλλος σε τιμάει όπως και να χει.

Αυτά που δεν αντέχω είναι οι εκφράσεις του τύπου…. «τι δώρο να σου κάνω;;;» Όταν αγαπάς και νοιάζεσαι για τον άλλον ξέρεις πάντα τι του χρειάζεται. Και αν δεν ξέρεις φροντίζεις να μάθεις καιρό πριν. Δεν πρέπει να μάθεις την τελευταία στιγμή. Το δώρο για μένα είναι αυτό. Ένδειξη αγάπης και ενδιαφέροντος.

Προσωπικά, δεν ρωτάω ποτέ τα αγαπημένα μου άτομα τι δώρο να τους πάρω…. Και αν το ρωτήσω είναι ρητορικό το ερώτημα. Δηλαδή δεν περιμένω απάντηση. Πολλές φορές το έχω ήδη πάρει το δώρο μου και ας κάνω αυτήν την ερώτηση.

Επίσης, θέλω ωραίο περιτύλιγμα και ωραία αφιέρωση πολλές φορές στα δώρα μου γράφω κάρτες μαζί. Τις θεωρώ πολύ σημαντικές. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική αλλά εγώ έτσι το καταλαβαίνω το δώρο μου. Δεν ξέρω αν είναι παιδικό απωθημένο αλλά εγώ ποτέ δεν πήρα τετράδια και μολύβια για δώρα σε παιδιά και πάντα μα πάντα τα δώρα μου αρέσουν….

9 σχόλια:

Μαρία είπε...

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο μπορεί να νομίζετε ότι είμαι πλεονέκτρα και ότι θέλω να μου κάνουν μόνο δώρα.

Αλλά δεν είναι έτσι... !!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλά, πολύ γέλιο είχε αυτό το κείμενο!! Ποιός σου δωσε τη τσίχλα? Ο Γιάννης ο Λαγωνικός? Και κείνο το χωνί τί σου λέει? δε το ξερα!! κατάλαβα ποιός στο δωσε!! χαχα!! Τελικά όντως αδικείσαι! σίγουρα έπρεπε να γράφεις στο cosmopolitan! τρομερή η φωτογραφία με την κούκλα.......... Άννα

Ανώνυμος είπε...

Αααα!! και ο τίτλος έχει πολύ γέλιο!! δεν καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται!!!! πολύ εμπνευσμένος!!! Χα χα χα! γελάσαμε πάλι!! Άννα

Giorgos Hatzikoutsos είπε...

εγώ Μαρία θα στο πάρω το κείμενο για το ΤΕΤΡΑΠΟΛΙΣ.Μου αρέσει, πάντα μου αρέσει οτρόπος που γράφεις, ιδίως τα λογοτεχνικά σου κείμενα. Χαίρομαι κ αισθάνομαι υπερήφανος, που είσαι συνεργάτης του περιοδικού , αλλά και χωριανή μου.
μπράβο Μαριώ!

Christiana Theoharidi είπε...

gamato allaaaaa ti doro na s parw maria?????? hahha

Michalis-Nectarios Vasileiotis είπε...

Marese poly auto pou diavasa...

Mpravo re Maria...exoume ton idio tropo skepshs telika sto thema : Dwro... :-)

Nikos Zavolas είπε...

Mαρία, πολύ ωραίο το κείμενό σου !

Δεν έχει σημασία αν δεν είναι χριστούγεννα, τα δώρα πάντα είναι επίκαιρα και ευπρόσδεκτα!

Εγώ πάντως εκτός από το ωραίο χιούμορ που διαθέτεις, με συγκίνησες με τον τρόπο που σ'έμαθαν να αντιδράς στα δώρα που σου χάριζαν, όταν ήσουν μικρή .

Άσε τους αναγνώστες ν'αξιολογήσουν τα κείμενά σου !
Να είσαι σίγουρη ότι οι αναγνώστες έχουν αλλάνθαστο κρητήριον ! ...

Είναι το δεύτερό σου κείμενο που διάβασα και με κέρδισες!
Θέλω να μου κλείσεις μια θέση δια το επόμενο ταξίδι σου
...διότι πραγματικά με ταξίδεψες !!!

Dora Kouloubi-Manataki είπε...

xaxa!!! Ωραίο Μαράκι!! !
Κάποτε και μένα μου έκανε κάποιος αγαπημένος μια σπατουλα για τα γλυκα.....

Σήμερα τον ξέθαψα απο το χρονοντούλαπό μου διαβάζοντας το κείμενό σου!!!!

Μαρία είπε...

Σας ευχαριστώ όλους παιδιά για τα καλά σας λόγια.

Πραγματικά μου δίνετε κουράγιο να συνεχίσω να γράφω εκεί που νόμιζα ότι γράφω βλακείες και δεν ενδιαφέρουν κανένα να τα διαβάσει...!!!!

Ευχαριστώ πολύ ειλικρινά....!!!