Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

21 Μαΐ 2009

"ΜΑ ΚΑΛΑ, ΕΣΥ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ;;"

Αυτή η φράση…..
Συνεχώς αντηχεί μέσα στ αυτιά μου!!!
Όποιος με γνωρίσει και μάθει λίγα για μένα η επόμενη ερώτηση του είναι αυτή… πως έγινε και δεν πέρασα στο πανεπιστήμιο.

Προς θεού, δεν το λέω για να σας κάνω την μεγάλη και την σπουδαία, ούτε και για να κλαφτώ. Απλώς είναι μια κατάσταση που αντιμετωπίζω και αποφάσισα ότι πλέον είναι καιρός να σας δώσω μερικές εξηγήσεις γι αυτό.

Πολλά από τα παιδιά μου, (πρώην μαθητές μου) θα δίνουν εξετάσεις –Πανελλήνιες- αυτόν τον καιρό και θεώρησα ότι είναι η κατάλληλη εποχή να δώσω και εγώ τις εξηγήσεις μου….!!!!
Θα σας τα πω όλα…. Όπως ακριβώς έγιναν. Από την αρχή.

Καταρχήν, για να ξηγούμαστε, εγώ ποτέ δεν ήμουνα «φυτό». Στο γυμνάσιο ήμουν αυτό που λένε «μέτρια μαθήτρια» από 14 έως 16 και σπάνια 18 οι βαθμοί μου, αναλόγως με τα κέφια και τις διαθέσεις μου. Δεν ήταν ότι δεν διάβαζα…. Φυσικά και διάβαζα ότι μπορείς να φανταστείς. Από τότε που με θυμάμαι διαβάζω. Απλώς τα σχολικά βιβλία τα βαριόμουν… Διάβαζα πάντα ό,τι μου άρεσε τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.

Οι βιβλιοθήκες στο σπίτι μου ασφυκτιούσαν. Τα περισσότερα λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφορούσαν την εποχή εκείνη τα είχα διαβάσει. Είχα τρέλα με τα βιβλία. Αυτό βέβαια το οφείλω στην μαμά μου. Μην φανταστείτε ότι ήταν καμιά γυναίκα των γραμμάτων, το αντίθετο μάλιστα. !!!

Απλώς είχε καταλάβει από νωρίς ότι αυτό το παραμύθι με τον «Μεσημερά» που δήθεν θα έρθει να μας απαγάγει αν δεν κοιμηθούμε το μεσημέρι, δεν το χάφταμε, είχε καταλάβει επίσης ότι ούτε με φωνές θα ηρεμούσαμε. Άρχισε λοιπόν και μας διάβαζε διάφορα παραμύθια. Άρχισε από τα κλασσικά και προχώρησε και σε πιο ασυνήθιστες ιστορίες…..!!!!

Φαντάσου!!! Όλα αυτά για να κοιμηθούμε… αλλά εμείς που να κοιμηθούμε;; «Και πως χώρεσε ολόκληρο αρνί στην κοιλιά του λύκου;;;» «γίνεται να ντυθεί ένας λύκος γιαγιά και να ξεγελάσει μια κοκκινοσκουφίτσα;;;» Αυτές ήταν οι αιώνιες απορίες μας και πολλές άλλες…. Φυσικά που να μας πάρει ο ύπνος…!!! Μετά ήρθαν οι μύθοι του Αισώπου και πολλά άλλα διηγήματα και τότε ήταν που ηρεμήσαμε και εγώ και η αδερφή μου και …. Κοιμόμασταν!!

Και ενώ η μαμά μου μας διάβαζε για να κοιμηθούμε η Παναγιώτα η γειτόνισσα μας που ερχόταν κάθε Καλοκαίρι διακοπές από την Ρόδο μας έλεγε να διαβάζουμε για να ξυπνήσουμε….!!! Και φυσικά είχε δίκιο…..

Το αιώνιο παράπονο της μαμάς μου. «Μα δεν διαβάζουν τα βιβλία τους στο σχολείο, όπου είναι το περιοδικό και το εξωσχολικό βιβλίο, εκείνο διαβάζουν» η Παναγιώτα που σας έλεγα, έγνεφε καταφατικά… Δεν πειράζει βιβλίο να είναι και ας είναι και εξωσχολικό….

Και έτσι απενεχοποιήθηκαν τα βιβλία στο μυαλό μου.


Περιττό να σας πω ότι μέχρι την Τρίτη γυμνασίου δεν είχα βγει σχεδόν έξω από την Κάρπαθο. Και ξαφνικά στην Τρίτη γυμνασίου έρχεται το χαρτί από το υπουργείο. Γιορτάζουμε 150 χρόνια συνταγματικού βίου στην Ελλάδα και τα παιδιά θα επισκεφτούν την Αθήνα και τα μνημεία της.

Τέλεια!!! σκεφτήκαμε όλοι. Ευκαιρία να χάσουμε μάθημα!!! Μια εβδομάδα στην Αθήνα θα κάνουμε βόλτες, θα πάμε στα μαγαζιά, θα πάμε σινεμά, θα πάμε θέατρο και πάνω απ όλα δεν θα κάνουμε μάθημα.

Δεν θα σας πολυλογήσω, ίσως να γράψω σε επόμενο άρθρο γι αυτό το ταξίδι αλλά η Αθήνα ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Το πούλμαν μας γύρισε όλη τα μνημεία και κάπου ανάμεσα στην οδό Πανεπιστημίου και Καποδιστρίου έκλεισα τα μάτια μου και ψέλλισα…. «Μαρία θα σπουδάσεις και μάλιστα εδώωωω»


Μέχρι την πρώτη λυκείου δεν ήξερα τι σημαίνει φροντιστήριο. Δεν είχα πάει ποτέ και για κανέναν λόγο. Αλλά στην πρώτη λυκείου χρειάστηκε να πάω στα μαθηματικά. Μόνο εκεί. Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα διαβάσει μαθηματικά και φυσικά ο βαθμός μου στο πρώτο τρίμηνο ήταν κάτω από την βάση. Το πρώτο και τελευταίο «κάτω από την βάση» που πήρα ποτέ στην ζωή μου. Στις εξετάσεις στο τέλος της ίδιας χρονιάς έγραψα 18!!!

Τα δύο χρόνια του λυκείου πέρασαν πολύ γρήγορα και ήρθε η Τρίτη λυκείου. Και πάλι έπρεπε να διαλέξω μία δέσμη εκείνη την εποχή. Αλλά σε καμία από τις τρεις πρώτες δεν μου άρεσαν τα μαθήματα. Διάλεξα την τέταρτη όχι γιατί την θεωρούσαν τότε την ευκολότερη, αλλά γιατί μ άρεσαν τα μαθήματα.

Συνήθως δεν υπερβάλλω στην ζωή μου, αλλά εκείνη την χρονιά διάβασα υπερβολικά. Ήθελα με κάθε σκοπό να επιτύχω το σχέδιο μου. Να περάσω στην Αθήνα στο πανεπιστήμιο. Να επιτευχθεί ο στόχος μου, αυτό που είχα ορκιστεί πανεπιστημίου και Καποδιστρίου γωνία….

Διάβασα πολύ αλλά όπως αποδείχτηκε κάποιοι άλλοι είχαν διαβάσει πολύ περισσότερο από μένα. Έμεινα εκτός την πρώτη χρονιά… Βέβαια κατάφερα να γράψω ένα 15 στην έκθεση πράγμα πολύ σπουδαίο εκείνη την εποχή και μάλιστα χωρίς φροντιστήριο σας ξαναλέω.

Η επόμενη χρονιά με βρήκε στην Αθήνα πραγματικά… για φροντιστήριο!!! Θα έδινα και δεύτερη φορά εξετάσεις και έπρεπε να διαβάσω. Και πράγματι διάβασα. 15 μέρες νωρίτερα από τις εξετάσεις κατέβηκα Κάρπαθο για να δώσω εξετάσεις. Και τελικά ήρθε η μέρα….

Είχα μια ιεροτελεστία. Αποβραδίς δεν διάβαζα τίποτα, πήγαινα μια χαλαρή βόλτα, έκανα ένα μπανάκι με την ησυχία μου, έβλεπα λίγη τηλεόραση, έτρωγα ένα σοκολατάκι για την μνήμη και έπεφτα για ύπνο.

Το πρωί φορούσα τα ρούχα μου, έπινα έναν καφέ, κοιτούσα για τελευταία φορά τις σημειώσεις, μου άναβα και ένα κερί στην παναγία και ξεκινούσα για το σχολείο.

Κάθε μέρα γυρνούσα χαρούμενη από το σχολείο. «Μαμά έγραψα καλά» και κατευθείαν στην τηλεόραση για να δω τις απαντήσεις των θεμάτων. Και ναι, είχα δίκιο, είχα γράψει καλά….

Ώσπου ήρθε και η τελευταία μέρα. Τα μαθηματικά. Πάντα το φοβόμουν αυτό το μάθημα. Το είχα διαβάσει περισσότερο από κάθε άλλο μάθημα. Αλλά μέσα μου ένιωθα έναν τρόμο.

Το τελευταίο μου μάθημα για το πανεπιστήμιο. Στην παναγία άναψα δύο κεριά ένα για μένα και ένα για τα μαθηματικά….. τώρα ήθελα διπλή βοήθεια.

Στο θρανίο περιμένοντας τα θέματα προσπαθούσα να αστειευτώ με τους συμμαθητές μου αλλά εμένα με είχε ήδη λούσει κρύος ιδρώτας. «και εάν είναι δύσκολα;» «Και αν δεν τα ξέρω;» «Θεέ μου κάνε να μην πέσουν τα «όρια»»

Όταν ήρθαν τα θέματα δεν τα κοίταξα καν. Άρχισα να γράφω αμέσως την θεωρία. Την είχα γράψει τέλεια. Πήγα να ξεκινήσω την πρώτη άσκηση αλλά…. Δεν μπορούσα να καταλήξω σε συμπέρασμα. Να βρω την λύση με λίγα λόγια. Ξεκίνησα την δεύτερη άσκηση. Πάλι το ίδιο. Την Τρίτη κοκ.

Άρχισαν να τρέμουν τα χέρια μου, το στυλό μου δεν ακολουθούσε την σκέψη μου και ξέσπασα σε κλάματα. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και λέρωσαν την λευκή κόλλα που από ώρα αγωνιούσα να γεμίσω.

Για μια στιγμή πέρασαν όλα από μπροστά μου, η δική μου απογοήτευση, ο δικός μου κόπος και προσπάθεια. το ρεζιλίκι της αποτυχίας, η στεναχώρια των δικών μου.

Έλυσα και ένα τελευταίο ολοκλήρωμα, σκούπισα τα δάκρυα μου και θυμήθηκα ένα ποίημα που είχα διαβάσει κάπου κάπως κάποτε. «Σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος… αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεται…»

Ντιν νταν ντιν νταν το ρολόι της Μητρόπολης χτύπησε 11 φορές και εμείς έπρεπε να παραδώσουμε τα γραπτά μας….

Όλο το καλοκαίρι που πέρασε μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα ήταν εφιαλτικό για μένα. Είχα πλέον αποχαιρετίσει το όνειρο για κάποιο πανεπιστήμιο. Την είχα αποχαιρετίσει την Αλεξάνδρεια μου….. !!!!



Για να σας φύγει η απορία τελικά έγραψα 10 στα μαθηματικά και πέρασα στο ΤΕΙ Αθήνας στο τμήμα Διοίκησης επιχειρήσεων.