Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

8 Μαρ 2009

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ.....!!!!

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή….
Ίσως και να ήμουν Τετάρτη Δημοτικού… Έβλεπα τα παιδιά της έκτης δημοτικού με δέος!!! Θέε μου έλεγα… πόσο μεγάλοι είναι !!! Καλά για το Γυμνάσιο δεν το συζητώ…

Όταν θα πήγαινα στο Γυμνάσιο θα ήμουν πια και επίσημα μεγάλη. Θα κατακτούσα τον κόσμο… Είχα να κάνω τόσα πράγματα!!! Δεν μ έφτανε ο χρόνος. Αγχωνόμουν… Πότε θα τα προλάβαινα όλα αυτά;;;

Είχα και τα βάσανα μου… Πάντα ένα αγόρι να με βασανίζει…!!! Θα σας έλεγα από το νήπιο, αλλά…Δεν είχε έρθει ακόμα το νήπιο στο χωριό μου όταν ήμουν μικρή. (Ήρθε την επόμενη χρονιά, μην νομίζετε ότι είμαι και τόσο μεγάλη!!!) … Έτσι λοιπόν σας λέω από το Δημοτικό και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι πάντα ερωτευμένη με κάποιον….!!!

Αυτός ο κάποιος βέβαια υπήρχε μέσα στην σκέψη μου, μέσα στο μυαλό μου αλλά ποτέ δεν μάθαινε τα αισθήματα μου…. Ήμασταν μόνο φίλοι…. Μέχρι εκεί…!!!

Όταν θα πήγαινα στο Γυμνάσιο «τα μάγια θα λύνονταν» Το εκάστοτε αγόρι όχι μόνο θα μάθαινε τα αισθήματα μου αλλά θα είχε και θετική ανταπόκριση σε αυτά. Θα γινόμουν πιο όμορφη, πιο έξυπνη, πιο ανεξάρτητη κοκ

Και το Γυμνάσιο ήρθε…..!!!
Το κακό είναι ότι ήρθε και το Λύκειο και αργότερα και το Πανεπιστήμιο….!! Και αυτό το θαύμα συνεχώς αναβαλλόταν. Όλα αυτά που περίμενα ότι θα γίνουν έπαιρναν μια αυτόματη αναβολή προς το μέλλον!!!

Ήμουν μικρή, ήμουν παχουλή, ήμουν ντροπαλή και για κάποιον περίεργο λόγο πάντα ήμουν έξυπνη!!

Ίσως αυτή η εξυπνάδα μου και το ανελέητο κυνήγι της γνώσης και της μάθησης ήταν που μου στοίχισαν κάποιους μήνες στο νοσοκομείο και τα επακόλουθα του…!!! Το μόνο που δεν έπρεπε να είμαι ήταν να είμαι έξυπνη…!!! Απλώς δεν χρειαζόταν…

Δεν χρειαζόταν στ αλήθεια…!!! Και τότε ήταν που ονόμασα τον εαυτό μου πεταλούδα… θα ήθελα να έχω και την ομορφιά της και την ξεγνοιασιά της και την χαζομάρα της όπως νόμιζα…

Και τότε έπεσε στα χέρια μου ο μύθος που είχαν οι Αρχαίοι Έλληνες για τις πεταλούδες…. (Διάβασε προηγούμενη ανάρτηση μου και θα καταλάβεις) και αντιλήφθηκα ότι τελικά, μερικά πράγματα ίσως και να μην είναι τυχαία…

Αισίως έκλεισα τα 28 χρόνια της ζωής μου και επιμένω και εξακολουθώ να σκέφτομαι σαν εκείνο το μικρό κοριτσάκι της Τετάρτης Δημοτικού, που σας περιέγραφα πρωτύτερα.

Τι και αν έχουν περάσει χρόνια….
Τι και αν έχω διαβάσει αμέτρητα βιβλία…
Τι και αν πήγα στα «μεγάλα σχολεία»

Εγώ αρνούμαι να μεγαλώσω….!!!

Οι φωνές γύρω μου φουντώνουν!!!
Τι θα κάνεις στην ζωή σου;
Οι συμμαθητές σου προχωράνε, παντρεύονται κάνουν παιδιά, οικογένειες δουλεύουν βασανίζονται….

Εγώ μόνο χαίρομαι….!!! Και πολύ καλά κάνουν….!! Όλα είναι θέμα προσωπικών επιλογών…
Χαίρομαι επίσης και για άλλον έναν λόγο: Γιατί αυτές οι φωνές έρχονται απ έξω… Φαντάζεστε να άκουγα φωνές; Θα με λέγατε σχιζοφρενή….!!!

Εγώ θα συνεχίσω:
Το διάβασμα….
Το γράψιμο που τόσο μ αρέσει…
Να ονειροπολώ….!!!!
Να πηγαίνω σινεμά…
Να ακούω μουσική…
Να πηγαίνω για καφέδες που διαρκούν ώρες με κολλητές…
Να κάθομαι με τις ώρες στο facebook !!!
Να κάνω μεταπτυχιακά μέχρι να βαρεθώ….
Να δουλεύω πααααααρα πολύ. (όπου και όποτε τύχει)

Τώρα κάνω μια καινούρια αρχή…
Νομίζω θα τα καταφέρω…. Να καταφέρω όσα επί χρόνια αναβάλλω και προωθώ στα επόμενα χρόνια.

Και που ξέρεις;
Ίσως να βρεθεί και αυτός που θα με μαγέψει… όπως τότε…!!!!


Αφιερωμένο στην φίλη μου Πόπη
Που και αυτή ποτέ δεν θα μεγαλώσει… και ας λέει ότι είναι 30 ενώ είναι μόλις 28!!!!

16 σχόλια:

Μαρία είπε...

Αυτή η ανάρτηση ξεφέυγει λίγο από τον συνηθισμένο τρόπο γραφής μου. Είναι ένα κειμενο που έγραψα σε μια φάση βαρεμάααρας.

Περιγράφει αλήθειες του εαυτού μου και ίσως είναι το αγαπημένο μου κείμενο από αυτά που έχω γράψει τελευταία.

Όσοι με γνωρίζετε καλά, λίγο πολύ τα ξέρετε αυτά όσοι τώρα με μαθαίνετε μην εκπλαγείτε έχω και πολύ πιο παράξενες ιστορίες να σας πω...!!!

Το αφιέρωσα στην Πόπη γιατί είναι αδελφική μου φίλη και νομίζω τελευταία έχει τα ίδια ερωτηματικά με μένα....!!!

Περιμένω σχόλια ή ότι άλλη παρατήριση θέλετε. Δεν παρεξηγω ότι και να γράψετε.

Ανώνυμος είπε...

Απλά σιωπώ....

Έχω τόσα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό ανακατεμένα...είναι βλέπεις και η συναισθηματική φόρτιση για πράγματα που και εγώ έχω σκεφτεί αλλά δυστυχως δεν έχω το ταλέντο σου για να τα περιγράψω τόσο όμορφα.
Περιγράφεις τόσες αλήθειες....και δικές μου!
Άγγιξες τις πιο ευαίσθητες χορδές μου.
Ευτυχώς Μαρία εμείς παραμένουμε παιδιά σε ένα κόσμο που όλοι μεγαλώνουν, εξακολουθώντας να κυνηγάμε αυτά που αγαπάμε ότι και αν είναι αυτά.
Δεν θα μακρυγορήσω....
Θα σου πώ μόνο έστω και από εδώ και μάλλον για πρώτη φορά ότι είμαι τυχερή που σε έχω γνωρίσει και υπάρχεις στη ζωή μου γιατί είσαι "Αληθινός Άνθρωπος" (σπάνιο πράγμα!!!!)
Θα μπορούσα να γράφω πολύ ώρα ακόμα αλλά μάλλον θα το θεωρήσεις υπερβολή...για αυτό τα υπόλοιπα τα κρατάω για κάποια άλλη φορά...

Σε ευχάριστώ για αυτή την ευχάριστη συγκίνηση που μου προκάλεσες, για τα δάκρυα χαράς, για αυτο το όμορφο άρθρο.

Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου σχεδόν 15 χρόνια...

Υ.Γ Μην μεγαλώσεις ποτέ...Το ίδιο θα κάνω και εγώ!!!!!

Μαρία είπε...

Εγώ θα σιωπήσω στ αλήθεια... θα τα πούμε από κοντά...!!

Θα σου λεγα ευχαριστώ....
αλλά κάπου διάβασα ότι το ευχαριστώ το λέμε σαν ενδειξη υποχρέωσης που έχουμε σε κάποιον και από συνήθεια... και αυτό δεν ισχύει εδώ....

Ανώνυμος είπε...

bravo re maria!!!! alla pos boris kai diavazis toso polu?!?!?! tespaaa ego den megalono alla kai den diavazo!!! TELOSS!

Ανώνυμος είπε...

bravo re maria ! euxomai na vris auton ton kapion p les k thelis<3


kai kala stefefana!!

aaa kai kane mia mikri gioula;)

Μαρία είπε...

χαχαχα Χριστιάνα,
Ευτυχώς είσαι ... μικρό και ... ανόητο και δεν σε παρεξηγώ!!!

χαχα

Ανώνυμος είπε...

haha ok as sovareftoume tora ligo!!
kai ta idia eniotha sto dimotiko !panta kapios m arese alla mexri eki! nomiza oti na goustaromaste itan san na ta exoume =p alla ta koritsia ine poli xaza! edo stin australia katalava oti ta agoria theloun mono s*x giafto den tous leo sagapo POTE TESPA TO PARATRAVIKSAME
!!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή φίλη και .... εν δυνάμη συναδέλφισα Μαρία.

Μου αρέσει αυτή η ιστορία γιατί μου θυμίζει λίγο και από την δική μου...

{,εάν βάλεις βέβαια σε αυτήν μέσα τα 8 σχολεία που άλλαξα (Νήπιο - 3 Λυκείου) τα 5 φροντιστ. ξένων γλωσσών, τα 5 φροντιστ. σχολικών μαθημάτων, τα ωδεία, τις λέσχες, τις ομάδες, τη σχολή και και και και και
(εξαιρείται ο Στρατός για ευνόιτους λόγους)}

Όσο εύκολα έκανα φιλίες, τόσο εύκολα τις έχανα.
Βάλε τα σιδεράκια, πρόσθεσε την ακμή, βάλε το ότι ποτέ δεν καταστάλαξα σε ένα άθλημα σε μια τέχνη από όλες αυτές που καταπιάστηκα (ακόμα και σήμερα) ρίξε και 5 - 10 φοβίες (ένεκα εσωστρέφιας) και βγάλε συμπέρασμα.

Θα σου έλεγα ότι γυρνώντας πίσω
πιάνω τον εαυτό μου συχνα πυκνά μετανοιωμένο για ιδιαιτερότοτες που είχα για ικανότητες που σπατάλησα για ευκαιρίες που δεν εκμεταλλεύτηκα, για έρωτες ανεκπλήρωτους... για χρόνο χαμένο.

Δεν στο λέω όμως με σιγουριά πια.
Είναι και αυτή η ζωή πια που με αφήνει πάντα σε μια γωνία με ανοιχτό το στόμα να κοιτάω.

Δεν θυμάμαι εποχή που να μην υπέφερα από έναν ανομολόγητο έρωτα.
Πάντα έφτανα στην πηγή και δείλιαζα.

Μπορώ όμως να σου πώ με σιγουριά, ότι αυτή η ''άγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα'' που λέει και το τραγουδάκι μόνο άγονη δεν την βλέπω πια.

Γι' αυτές τις αγάπες (που δεν τις ξέχασα και δεν θα το επιτρέψω αυτό στον εαυτό μου) έχω κάνει μερικές από τις μεγαλύτερες μ....... που μπορεί κανείς να φανταστεί. Και το εννοώ.

Άσχετα από την έκβαση που είχαν, κατάφερα χωρίς να το θέλω να βγώ από τον πολύ βαρετό, κλειστοφοβικό και καθωσπρέπει κόσμο που ζούσα.

Μια ίσως την πιο μεγάλη, την πιο απίστευτη, την πιο απροσδόκητη με ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ πιστεύω πως την έκανα σήμερα.

Κατάφερα να διώξω από επάνω μου και από το πουθενά, στην ίσως πιο μυστήρια φάση της ζωής μου, και ενώ αυτό το θεωρούσα ώς το πιο ΑΠΙΘΑΝΟ πράγμα που δεν θα συνέβαινε ποτέ, ένα βάρος που κουβάλαγα από την παιδική μου ηλικία.

Και για τον λόγο αυτό, μιας και μου δόθηκε η αφορμή με το αρθρο σου, κλείνω με δύο πολύ απλές κουβέντες.

Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ.

και

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ...

Τα φιλιά μου και τους συναγωνιστικούς μου χαιρετισμούς...

Ανώνυμος είπε...

maria....
den tha pw polla...exoume eksalou kai ena problhma "epikoinwnias" emeis oi dyo)))....den tha krinw auto pou egrapses alla tha pw oti einai poly omorfo na akous h na diabazeis kati pou oxi mono fainetai alla ksereis oti einai alhthino...omorfes alhthines skepseis..kai kati teleytaio...den mou aresoun oi euxes...tha sou pw mono ola einai sto xeri sou...
----dhmhtrhs----

Μαρία είπε...

Δημήτρη....
Χαίρομαι που έκανες σχόλιο σε ανάρτηση μου ένα χρόνο τώρα σε παρακαλάω να επισκεφτείς το μπλογκ μου και μόνο όταν αφιερώνω μάλλον βρίσκεις χρόνο και διάθεση....

Όντως έχουμε ένα πρόβλημα επικοινωνίας. Εγώ μιλάω την επίσημη σύγχρονη Ελληνική ενώ εσύ μιλάς τα μάγκικα τα πειραιώτικα για να μην πω Κερατσινιώτικα!!! Οπότε πως να συνενοηθούμε;;;

Ναι το ξέρω ότι όλα είναι στο χέρι μου... Εξάλλου δεν κατηγορώ και κανέναν.

Σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εύχομαι να δω σχόλια σου και σε επόμενα κείμενα.

Ανώνυμος είπε...

Polu wraio to arthro sou Maria!!!
Bravo!!

nininaou είπε...

Να, ήρθα!

Θα μπορούσα να διαβάσω όλα σου τα άρθρα και να εκφράσω "συνολική άποψη". Θα μπορούσα να ψάξω εκτενέστατα κάθε κλικ του μπλογκ σου και να σου πω τη γνώμη μου. Αλλά δεν πρόκειται να το κάνω. Επειδή δεν έχω χρόνο και επειδή δεν θέλω.

Δεν θέλω. Γιατί δεν υπάρχει "δεν θέλω", υπάρχει "δεν μπορώ". Δεν αλλάζω τα ρητά και τις σοφίες για να περάσω την ώρα μου. Ούτε τα θυμάμαι λάθος (!). Έτσι πιστεύω...

Σκέφτομαι ότι είναι προτιμότερο να επικεντρονόμαστε, με αγάπη και προσοχή, σ'ένα πράγμα απ'το να ρίχνουμε ματιές επιφανειακές, επιδερμικές. Στην περίπτωση μας, αυτό το "ένα πράγμα" είναι αυτό το άρθρο.

Λοιπόν, οι πρώτες λέξεις μου έφεραν στο νου την αδερφή μου. Και οι πρώτες εικόνες, τις φίλες μου τις καρπάθικες. Μετά, έγινε μια μετάβαση στη ζωή γενικότερα. Πέρα από την Κάρπαθο, πέρα από μένα, έξω από πρόσωπα και μέρη. Κι αυτή η αίσθηση του αρθρου η "γενικότερη" είναι που το έκανε σημαντικό.

Τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί σου δε λείπουν κι από το δικό μου μυαλό. Έχω την εντύπωση, προσπαθώντας να τα απαντήσω, ότι πάντα θα υπάρχουν, όσο υπάρχουν μυαλά. Αφού, είναι γνώρισμα και προνόμιο αν θες δικό μας, ως ανθρώπων, να νιώθουμε μικροί. Ή τουλάχιστον μικρότεροι σε σχέση με τους άλλους. Αλλιώς πώς θα καταλαβαίναμε ότι μεγαλώσαμε(Ηλικιακά, συναισθηματικά, διανοητικά);

Και, νιώθωντας μικρότεροι, είτε βυθιζόμαστε στη σχετική μηδαμηνότητα μας είτε καταφέρνουμε να εκμεταλλευτούμε τα καλά της θέσης μας. Καταφέρνουμε να δούμε τον κόσμο από κάτω. Τις ευκαιρίες και τα μελλοντικά σχέδια. Πρώτα το Γυμνάσιο και τα αγόρια, ύστερα το Πανεπιστήμιο και τα μεταπτυχιακά, τη δουλειά και, ακόμα πιο ύστερα, τους γάμους και τα παιδιά.

Όσο πιο κάτω μείνουμε, επειδή έχουμε την τάση να στρέφουμε το βλέμμα ψηλά, τόσο πιο ολοκληρωμένα τα βλέπουμε τα πράγματα. Μεγαλώνοντας, χάνουμε τις οπτικές σκέψεις που ανοίγονταν όταν είμασταν πιο μικροί. Φυσικά, είναι η ροή της ζωής που μας ανεβάζει στα επίπεδα. Μπορούμε όμως να κρατάμε αντίσταση με το να "μικραίνουμε" τον τρόπο που σκεφτόμαστε.

Χαίρομαι που αισθάνεσαι ακόμα παιδί. Και λυπάμαι για όσους βλέπουν τόσο στενά τα πράγματα, ώστε να μην θέλουν να διακινδυνέψουν στο ελάχιστο την "ωριμότητά" τους και ώστε να ακολουθούν μια ζωή, απλά ακολουθώντας την.

Ανώνυμος είπε...

πωπω κόσμος!
μικροί μιάλοι!

Γεια σου ρε Μαρία!
Μας έστειλες μια αίσθηση αυλής δημοτικού σχολείου Όθους.
Αλλά δεν τ' αφήνετε αυτά τα συγκινητικά να μας διηγηθείτε καμιά παλιά κακοεργασιά;
Έτσι, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι;
Εσύ και η φίλη σου εκεί στο στενό θα 'χετε πολλά να πείτε.. (γεια σου Δαμανάκη) ;)

Φωτεινή Λαγωνικού.

Ανώνυμος είπε...

ayto to keimeno ksefeygei apo to klassiko grapsimo einai pio anemelo kai pio elafri kai i fili sou h popi exei dikio aggikse evesthites xordes...

Μαρία είπε...

Χαίρομαι που σας άρεσε το συγκεκριμένο κείμενο.
Το πείραμα μου πέτυχε....!!!

Εξέθεσα λίγο τον εαυτό μου αλλά το αποτέλεσμα ήταν κάτι αναπάντεχα καλό.

Ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια.

Φωτεινή θα ακολουθήσουν και οι κακοεργασιές στο στενό. χαχαχα μόνο εσύ θα μπορούσες να το σκεφτείς αυτό!!!!

Νατάσσα Βογιατζίδου είπε...

Δε σε γνωρίζω προσωπικά αλλά έχουμε μια κοινή φίλη στο fb και έτσι είδα αυτή την ανάρτησή σου. Διαβάζοντας αυτά που γράφεις, ένοιωθα ότι διαβάζω για τη δική μου ζωή. Μέχρι ένα σημείο όμως.Κι είναι εκεί που τελειώνοντας το σχολείο και ούσα στο πανεπιστήμιο κι έχοντας μια απίστευτη ανασφάλεια μήπως δεν αξίζω να ζήσω αυτά που ονειρευόμουν, εμφανίστηκε ένας άνδρας που μου είπε πως με αγαπά. Κι εκεί άλλαξαν όλα.. Δόθηκα σε αυτό και προσάρμοσα τη ζωή μου στα νέα δεδομένα. Κάποια στιγμή όμως κατάλαβα ότι είχα σταματήσει να ονειρεύομαι, να περιμένω κάτι, να ζω......Ζούσα μόνο μέσα από τις σελίδες των βιβλίων που διάβαζα, από τις ιστορίες των μαθητών μου, από τα όσα άκουγα γύρω μου.
Τώρα πια στα 35 μου χρόνια κι ενώ δεν είμαι πια μέσα σε αυτόν το γάμο, συνειδητοποίησα ότι τα τελευταία 15 χρόνια, είχα απλά παγώσει τη ζωή μου. Και βιώνοντας ξανά τη μοναξιά, κατάλαβα πόσο σημαντική είναι για να τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας, για να οραματιζόμαστε τη ζωή μας στο μέλλον, για να κάνουμε σχέδια, κι ας γελάει ο θεός μαζί μας, για να είμαστε ΕΜΕΙΣ.
Σε ευχαριστώ, ο,τι κι αν σημαίνει αυτό, που μου θύμησες όλα αυτά που ένιωθα μικρή, έφηβη και τώρα ως μεγάλη.Που μου θύμησες ότι στο γιό μου πρέπει να υπενθυμίζω συνεχώς πόσο σημαντικό είναι να ονειρεύεται και να ζει σύμφωνα με τα δικά του δεδομένα.
Να'σαι καλά και καλή αρχή!!!