Welcome

Εδώ θα βρείτε σκέψεις, όνειρα, ελπίδες, φιλοδοξίες, ανησυχίες και πολύ στρες. Έναν κόσμο που ισορροπεί ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Τις μεγάλες αντιθέσεις και τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Εδώ θα βρείτε παιδικές φαντασιώσεις και την βαρβαρότητα του ρεαλιστμού που βιώνει κανεις, όταν μεγαλώσει.

Όλα εδώ, με μπόλικη χρυσόσκονη, τυλιγμένα με ζάχαρη, με γεύση γλυκό κεράσι, με μυρωδιά τριαντάφυλλου και βανίλιας. Όλα εδώ, σε ένα ποτήρι, να τα πιείτε και να ευχαριστηθείτε.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο τον δικό μου.

15 Ιουν 2008

ΓΙΑ.... ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ ΚΑΙ ... ΚΟΤΟΠΟΥΛΑ

Διαβάζοντας ένα γνωστό βιβλίο ήρθα αντιμέτωπη με την παρακάτω ιστορία…

Μια φορά ήταν ένας γεωργός που καλλιεργούσε ένα χωράφι. Κάποια μέρα, εκεί που έσκαβε, πετούσαν από πάνω του αετόπουλα και τον έκαναν να χαρεί πολύ καθώς τα είχε και για συντροφιά και για παρέα.


Μια μέρα λοιπόν τα πουλιά αυτά δεν πέταξαν πάνω από το χωράφι το οποίο καλλιεργούσε ο γεωργός.

Το παραπάνω γεγονός τον παραξένεψε και έτσι αποφάσισε να πάει στο μέρος από το οποίο πετούσαν τα πουλιά να δει γιατί δεν έρχονται πια.


Όταν πήγε αντίκρισε μια φωλιά με ένα αυγό μέσα. Ο γεωργός αποφάσισε να το πάρει και να το βάλει στο κοτέτσι του μαζί με τα άλλα αυγά. Θα το κλωσούσαν και αυτό οι κότες του.

Έτσι και έγινε. Οι κότες το κλώσησαν και έτσι έγινε ένα αετοπουλάκι όπου ζούσε με τα άλλα κοτοπουλάκια. Οι κότες και τα κοτοπουλάκια το είχαν πείσει ότι και αυτό είναι ένα κοτοπουλάκι.

Μια μέρα ξαναήρθαν τα αετόπουλα και πετούσαν από πάνω από το κοτέτσι. Όταν τα είδε το μικρό αετόπουλο θαμπώθηκε και ήθελε και αυτό να πετάξει!!! Όμως οι άλλες κότες του έλεγαν ότι δεν μπορεί να πετάξει γιατί είναι κότα.

Η μαμά-κότα μάλιστα του έλεγε ότι αν τολμήσει να πετάξει θα πέσει και θα σχίσει τα φτερά του γύρω από το περιφραγμένο κοτέτσι. Ο μπαμπάς κόκορας του έλεγε ότι και να πετάξει δεν θα βρει αλλού το σίγουρο σιτάρι που είχαν στο κοτέτσι και έτσι θα πέθαινε από την πείνα.

Το μικρό αετόπουλο πείστηκε ότι πράγματι δεν μπορούσε να πετάξει και έτσι κάθε μέρα έλεγε… τι ωραία που είναι να πετάς!!!! Και όσο περνούσαν οι μέρες όλο και πιο πολύ αποτραβιόταν μέσα στο κοτέτσι.

Μια μέρα το έψαχνε ο γεωργός που είχε καιρό να το δει έξω με τις άλλες κότες πήγε μέσα στο κοτέτσι και το βλέπει να είναι νεκρό με τα φτερά κατεβασμένα σε μια άκρη. Είχε πεθάνει από την θλίψη του…..!!!

Tώρα θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί έγραψα αυτήν την ιστορία και γιατί χρειάστηκε να σας την μεταφέρω εδώ από το βιβλίο που την πρωτοδιάβασα. Προφανώς δεν με απασχολεί τόσο το κοτέτσι και το αετόπουλο αυτό κάθε αυτό αλλά τα μεταφορικά νοήματα που αυτό μας προσφέρει.

Πολλές φορές για κάποιους λόγους που και εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να καταλάβουμε ή άθελα μας πέσαμε σε αυτήν την παγίδα βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο συνηθειών.

Ξυπνάμε το πρωί κάνουμε τις συμβατικές κινήσεις μας πάμε στην συμβατική δουλειά μας για να βγάλουμε τα προς το ζείν. Γυρνάμε σπίτι και αν έχουμε παιδιά ασχολούμαστε με αυτά αν όχι πέφτουμε για ύπνο ή καθόμαστε στην τηλεόραση κοκ.

Στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχουν οι επιθυμίες μας. Όλα αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε αλλά για κάποιον λόγο αδρανούμε. Τότε είναι που βλέπουμε τα άλλα πουλιά πάνω από το κεφάλι μας να πετάνε και λέμε «θέλω και γω να πετάξω» «Τι ωραία που είναι να πετάς…!!!!»

Το θέμα είναι κατά πόσο έχεις συνειδητοποιήσει ότι είσαι αετόπουλο ή απλά μια κότα….!!!! Αν είσαι κότα οκ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. «κάτσε στ αυγά σου» που λέει και ο πολύς λαός.

Τι γίνεται όμως όταν είσαι αετόπουλο; Τι γίνεται όταν οι συμβατικές σου ανάγκες, οι συμβατικοί άνθρωποι (κότες) που σε περιβάλλουν σε έχουν πείσει ότι είσαι ένα κοτοπουλάκι που απλά όταν πετάξει το μόνο που θα καταφέρει είναι «να σπάσει τα ευαίσθητα φτερά του;» Τι γίνεται όταν «σε κλίνουν μέσα στο κοτέτσι;»

Τρία είναι τα ενδεχόμενα όπως θα λέγαμε και στα μαθηματικά. Το πρώτο και ίσως πιο απλό και εύκολο είναι να κάτσεις και να πάθεις κατάθλιψη για όλα όσα έκανες και για όλα όσα θα ήθελες να κάνεις και δεν έκανες. Να πεισθείς ότι όντως είσαι «κοτοπουλάκι» μέσα σε ένα «κοτέτσι» Να μην θέλεις να αφήσεις το βόλεμα σου «το σίγουρο σιτάρι σου» και να ανοίξεις τα φτερά σου.

Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να προσπαθήσεις να πετάξεις και ίσως να τα καταφέρεις μέχρι ένα σημείο. Το θέμα όμως ποιο είναι; Ν αφήσεις το κοτέτσι για να πας που;

Αν είναι να πας σε ένα άλλο κοτέτσι τότε δεν έχει νόημα. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό το θέμα γιατί πολλοί καταφέρνουν να ξεφύγουν από κάτι που τους πνίγει και καταλήγουν σε κάτι πολύ χειρότερο. Το θέμα μας επομένως δεν είναι να φύγουμε να πάμε σε ένα άλλο χειρότερο ή και ίσο περιβάλλον με το προηγούμενο αλλά να πάμε σε ένα καλύτερο.

Το τρίτο, τελευταίο και ίσως δυσκολότερο επίτευγμα μας είναι να φύγουμε από το «κοτέτσι» μας με την βοήθεια ή μη των άλλων και να κατορθώσουμε να πάμε σε ένα καλύτερο περιβάλλον που θα μας ωφελεί. Που θα είναι αυτό που ονειρευτήκαμε. Σαφώς δεν γίνεται να ζούμε σε ιδανικά περιβάλλοντα, πάντα κάτι θα υπάρχει που θα μας ενοχλεί. αλλά το θέμα είναι αυτές οι ενοχλήσεις να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Είχατε ποτέ ένα κρυφό όνειρο που δεν πραγματοποιήσατε? Να κάνετε κάποιες σπουδές σε ένα αντικείμενο που σας ενδιαφέρει… Να κάνετε ένα μακρινό ταξίδι, να κάνετε οικογένεια, να κάνετε πολλά παιδιά, να διαβάσετε κάποια βιβλία, να ξεκινήσετε μια δική σας δουλειά κοκ. ΚΑΝΤΕ ΤΑ!!!! Είστε ακόμη νέοι και μπορείτε….. Μόνο οι νεκροί κάθονται χωρίς να κάνουν τίποτα. Οι νέοι πρέπει να ενεργούν.

Μην αφήνετε να σας έχουν κλεισμένους σε «κοτέτσια» για να μην «σπάσετε τα φτερά σας» ακόμα και κάτι τέτοιο να γίνει θα λέτε: «Έκανα κάτι και απέτυχα» καλύτερο από την απραξία. Μην φοβάστε ότι θα «χάσετε το σίγουρο σιτάρι» να θυμάστε πάντα την θέα από ψηλά…..

Και τέλος μια φράση για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι η εξής:

«Τα δέντρα για να φτάσουν σε περήφανα ύψη ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ την βροχή»

Περιμένω τα σχόλια σας.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις; είσαι κοτοπουλο η αετόπουλο;;;;
και αν είσαι αετόπουλο έχεις πραγματοποίσει τα ονειρα σου;;;

Μαρία είπε...

πραγματικά όπως φέρομαι τον τελευταίο καιρό είμαι χειρότερη και από κότα.

Δεν παύω όμως να ελπίζω ότι θα πραγματοποιήσω τα όνειρα μου κάποια στίγμη.

ελπίζω να σε ικανοποίησα.

Ανώνυμος είπε...

πολύ ωραία ιστορία αυτή Μαρία και πολύ κατατοπιστική. Μα που πας και τα ξεθάβεις όλα αυτά??????????????

Ανώνυμος είπε...

Ποιο βιβλιο το έγραφε αυτο μήπως το ολα σου τα μαθα μα ξεχασα μια λέξη του κ. Μπουραντα?
Η Άννα που τελικα ήταν αετόπουλο νομίζεις ότι ήταν ευτυχισμένη. Νομίζω ότι ο καθένας πρέπει να επιλέξει πρώτα τι είναι αυτό που θα το κάνει πιο ευτυχισμένο και στη συνεχεια να παλεψει για αυτο. Δεν είναι η επαγγελματική ανελιξη αυτό που μας γεμιζει παντα. Νομιζω ότι η γυναικα στο βιβλιο ειχε ένα τεράστιο συναισθηματικό κενο που ακόμη και καθηγητρια Πανεπιστημίου που εγινε αυτο δεν καλύφθηκε. Η ψυχη της διψουσε για ερωτα και ηθελε να γίνει ενα με τον καθηγητη τα αλλα δεν της αρκουσαν ποτε για να γινει ευτυχισμενη.

Μαρία είπε...

Λυπάμαι πραγματικά που υπογράφεις ανώνυμα και εύχομαι να διαβάσεις κάποια στιγμή την απάντηση που σου δίνω αυτήν την στιγμή.

Καταρχήν χαίρομαι που διάβασες και εσύ αυτό το υπέροχο βιβλίο του Δ.Μπουραντά. Ναι όντως από αυτό το βιβλίο εμπνεύστηκα το συγκεκριμένο κείμενο.

Στην συνέχεια θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που μπήκες στον κόπο και άφησες σχόλιο στα γραφόμενα μου.

Το γεγονός όμως ότι δανείστηκα από το παραπάνω βιβλίο την ιστορία δεν σημαίνει ότι κάνω κάποια ανάλυση στο περιεχόμενο του.

Προφανώς, ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ. Πουθενά δεν αναφέρω ότι η επαγγελματική καταξίωση είναι κάτι που θα πρέπει όλοι να ποθούμε ή ότι αυτό είναι η μέγιστη ευτυχία για τον άνθρωπο.

Μπορεί στο βιβλίο η ηρωίδα όντως να έβλεπε ερωτικά τον καθηγητή της όμως εγώ μιλάω για γενικότερα συμπεράσματα της ζωής. Σε κάποιο σημείο γράφω για "το όνειρο της ζωής σας" δεν είπα ποτέ επαγγελματική καταξίωση.

Δεν θέλω να γράψω περισσότερα. Κλίνοντας θα ήθελα να σου πω ότι συμφωνούμε. Αν διάβαζες πιο προσεκτικά ίσως το κείμενο μου θα το καταλάβαινες. Γι αυτό σε παρακαλώ ξαναδιάβασε το ή απλά... διάβασε το.

Ανώνυμος είπε...

είναι τόσο ωραιο αυτο το βιβλίο που ξεκινήσατε και διαφωνία???

Μαρία είπε...

Η ανάρτηση αυτή θα δημοσιευτεί στο τεύχος Ιανουαρίου 2009 από το περιοδικό "Τετράπολις" της Καρπάθου.

Ελπίζω να το απολάυσει το αναγνωστικό κενό όπως το απήλαυσα και γω. Φυσικά περιμένω και νέα σχόλια.

Ανώνυμος είπε...

Να υποθέσω ότι τώρα στον Πειραιά άνοιξες τα φτερά σου αετοπουλάκι μου?????? Δεν είσαι πια κότα....!!!!!!

Μαρία είπε...

Εδώ στον Πειραιά Νάνσυ μου προσπαθώ να ανοίξω τα φτερά μου.... δεν τα έχω ανοίξει. Πάντως χαίρομαι που αναγνωρίζεις ότι είμαι αετοπουλάκι...!!!

Ανώνυμος είπε...

sygxaritiria maria poly oraia i selida sou .ola ta themata exoun endiaferon .synexise etsi ...
mou arese poly..

Μαρία είπε...

Πιπίτσα θα σε προδόσω παρ όλο που υπογράφεις ανώνυμα....

Γιατί έχω την υποψία ότι δεν διάβασες την ανάρτηση μου και απλως έγραψες ένα σχόλιο για να μου κάνεις την καλή?????

Δεν πειράζει όμως δεν παρεξηγώ...

Ανώνυμος είπε...

Mαρία, μου άρεσε πολύ το Αετόπουλό σου !
Από μια απλή ιστορία βγάζεις βαθιά νοήματα,προσφέρεις ελπίδα και μ'αρέσει το στιλ της γραφής σου !
Το διαβάσαμε μαζί με την γυναίκα μου και τα παιδιά και μας συγκίνησε το θάρος της σκέψης σου.
Επίσης μου άρεσε κι ο τρόπος που απάντησες στην Ανώνυμη !
Κρύβεις ένα θησαυρό σκέψης και γνώσης μέσα σου και είναι πάνω σε σένα, να τον βγάλεις από μέσα σου !
Αυτό δεν είναι κριτική, διότι δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει κριτική που να μπορέσει να επισκιάσει μια δημιουργία !
Περιγράφω όμως αυτό το κάτι, που αισθάνηκα διαβάζοντας το δημιούργημά σου.
Σου εύχομαι να δημιουργείς πάντα!

Με εκτίμηση,

Νίκος Ζαβόλας